Rechtbank Gelderland oordeelt dat niet wordt voldaan aan de onderhoudseis, aangezien de grootvader een pleegzorgvergoeding ontvangt. Hierdoor wordt namelijk een substantieel deel van de onderhoudskosten niet door hem gedragen, maar vergoed door een derde.

Belanghebbende, de heer X, heeft drie inwonende kleinkinderen, aangezien hun moeder niet in staat is om voor hen te zorgen. De kleinkinderen zijn in 2013 jonger dan 21 jaar. X ontvangt in dat jaar geen kinderbijslag voor hen, maar wel een pleegzorgvergoeding van in totaal € 20.388. In geschil is of X in zijn IB-aangifte terecht een persoonsgebonden aftrek van uitgaven voor levensonderhoud van de kinderen claimt van € 4.740. Volgens X zijn de werkelijke kosten € 26.732.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat niet wordt voldaan aan de onderhoudseis, aangezien X een pleegzorgvergoeding ontvangt. Hierdoor wordt namelijk een substantieel deel van de onderhoudskosten niet door hem gedragen, maar vergoed door een derde (verg. HR 13 juni 1969, nr. 16.173, ECLI:NL:HR:1969:AX5862, BNB 1969/167). Voor een eigen kind wordt normaliter namelijk geen vergoeding voor de onderhoudskosten ontvangen. Het maakt niet uit dat de pleegzorgvergoeding niet kostendekkend is (verg. Hof Amsterdam 27 oktober 2008, nr. 07/00761, V-N 2009/8.23). Voorts is de inmiddels onherroepelijke uitspraak van Hof Den Haag (3 februari 2016, nr. 15/00334, V-N 2016/22.2.2) niet vergelijkbaar omdat daar de opvoedingseis in geschil was. Het beroep van X is ook voor het overige ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 6.13

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt in hoger beroep dat de heer X niet de vereiste IB-aangifte heeft gedaan ook als wordt aangenomen dat de oogst volgens zijn eigen verklaring bij de politie slechts € 5.000 heeft opgebracht. De bewijslast wordt dus omgekeerd en verzwaard.

De heer X werkt in 2011 in loondienst. Daarnaast heeft hij een onderneming, bestaande uit het installeren van verwarmings- en luchtbehandelingsapparatuur. Ten behoeve van deze onderneming huurt X vanaf eind 2010 een pand. Op 1 februari 2012 wordt daarin een hennepkwekerij met 421 planten aangetroffen. Bij de politie verklaart X dat hij slechts één keer 100 planten heeft geoogst en dat die voor € 5.000 zijn verkocht aan een coffeeshop. In de ontnemingsprocedure is X veroordeeld tot het betalen van € 26.343. Hierover loopt nog een cassatieberoep. In geschil is de IB-aanslag over 2011, waarbij de inkomsten uit de hennepkweek zijn belast als resultaat overige werkzaamheden ad € 36.481. Rechtbank Gelderland stelt de inspecteur in het gelijk. X gaat in hoger beroep.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat X niet de vereiste aangifte heeft gedaan ook als wordt aangenomen dat de oogst slechts € 5.000 heeft opgebracht. Samen met de € 7.441 niet aangegeven looninkomsten is de extra verschuldigde belasting € 2.262. Dit is - ook verhoudingsgewijs - een aanzienlijk bedrag (vgl. HR 24 april 2015, nr. 14/04104, V-N 2015/21.4). De bewijslast wordt dus omgekeerd en verzwaard. De inspecteur heeft een redelijke schatting gemaakt door uit te gaan van één oogst van 421 planten. X toont niet overtuigend aan dat de aanslag te hoog is. De stelling dat X een voorziening mag vormen vanwege de ontnemingsprocedure is ook onjuist. Deze procedure leidt namelijk pas in het jaar van betaling tot een aftrek (vgl. HR 23 september 2011, nr. 11/00473, V-N 2011/47.10). Het beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.25

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27e

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt in hoger beroep dat de ontvanger niet aannemelijk maakt dat er sprake was van kennelijk onbehoorlijk bestuur van de heer X, waardoor (uiterlijk) in april 2014 betalingsonmacht bij de bv is ontstaan.

Belanghebbende, de heer X, is enig aandeelhouder/bestuurder van A bv. De bv had twee werknemers in dienst, de heer X en de heer D. Na een boekenonderzoek zijn naheffingsaanslagen loonheffingen over 2007 en 2008 opgelegd. Rechtbank Leeuwarden verlaagt deze aanslagen en de 25% boetes conform het uiteindelijke standpunt van de inspecteur. Volgens Hof Arnhem-Leeuwarden was D slechts tot 1 december 2008 – dus niet heel 2008 - in dienst. De aanslag over 2008 en de boete worden in zoverre verlaagd. De Hoge Raad (28 februari 2014, nr. 13/03438) heeft dit bevestigd. Thans is in geschil of X door de ontvanger terecht aansprakelijk is gesteld voor de onbetaald gebleven aanslagen en boetes, zijnde een totaal van € 7.109. Volgens Rechtbank Noord-Nederland mag van de ontvanger worden verlangd dat hij inzichtelijk maakt hoe hij tot dit bedrag is gekomen. Wanneer aan dit elementaire vereiste niet is voldaan, komt de rechtsgrond aan de beschikking te ontvallen. In casu is niet bekend welk deel betrekking heeft op de loonheffing, heffingsrente, boetes, invorderingsrente en kosten. De inspecteur stelt in hoger beroep dat de aansprakelijkstelling voor de boetes en de invorderingskosten kan vervallen en dat er wel een rechtsgeldige melding van betalingsonmacht is gedaan.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de ontvanger niet aannemelijk maakt dat er sprake was van kennelijk onbehoorlijk bestuur van X, waardoor (uiterlijk) in april 2014 betalingsonmacht bij A bv is ontstaan. De ontvanger stelt vergeefs dat uit de beroepsprocedures inzake de naheffing blijkt dat er sprake is van grove schuld van A bv en dat X als enig bestuurder daarmee ook grove schuld kan worden verweten. Het feit dat in 2007 en 2008 te weinig loonheffing is afgedragen, is niet relevant omdat in maart 2010 bij het opleggen van de aanslagen van betalingsonmacht bij A bv nog geen sprake was. Het beroep van de ontvanger is ongegrond. Het beroep van X is ook ongegrond. De rechtbank heeft namelijk terecht geen verletkosten toegekend voor de persoon die X op de zitting had bijgestaan.

Lees ook het thema Bestuurdersaansprakelijkheid: de gevolgen van kennelijk onbehoorlijk bestuur

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Invorderingswet 1990 36

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt in hoger beroep dat de heer X als rijnvarende onder het Rijnvarendenverdrag valt, zodat de Luxemburgse E101-verklaring niet bindend is voor Nederland. De verklaring is namelijk niet verstrekt in het kader van het Rijnvarendenverdrag.

Belanghebbende, de heer X, woont in Nederland en werkt in 2006 als kapitein op een binnenvaartschip. Het schip is voorzien van een Rijnvaartverklaring uit 1999, waarop geen exploitant is vermeld. Het schip is eigendom van B vof, die is gevestigd in Nederland. X is in 2006 in loondienst bij een bedrijf dat is gevestigd in Luxemburg en hij beschikt over een Luxemburgse E101-verklaring. In geschil is of X, die jonger is dan 65 jaar, in Nederland verzekerd is en premieplichtig is voor de volksverzekeringen. Rechtbank Noord-Nederland stelt de inspecteur in het gelijk. X gaat in hoger beroep. De zaak is aangehouden in afwachting van het oordeel van het HvJ EU (9 september 2015, nrs. C-72/14 en C-197/14, V-N 2015/44.17 en de HR (22 januari 2016, nr. 12/03718, V-N 2016/6.13).

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat X als rijnvarende onder het Rijnvarendenverdrag valt, zodat de Luxemburgse E101-verklaring niet bindend is voor Nederland. De verklaring is namelijk niet verstrekt in het kader van het Rijnvarendenverdrag. Aangezien de materiële exploitant van het schip in Nederland is gevestigd, is op X de Nederlandse sociale zekerheidswetgeving van toepassing. Het maakt niet uit dat op 25 augustus 2006 door Luxemburg een Certificat d'exploitant is afgegeven, waarin zijn werkgever als exploitant van het schip is vermeld. Deze verklaring is namelijk niet gelijk te stellen aan een Rijnvaartverklaring. Het beroep van X is ongegrond. Vanwege de overschrijding van de redelijke termijn krijgt X wel een immateriële schadevergoeding van € 2.500. De inspecteur moet voorts de helft van het griffierecht aan X vergoeden. De inspecteur en de Staat moeten ook elk € 618,75, zijnde de helft van zijn proceskosten betalen.

[Bron Uitspraak]

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat de zaak niet wordt terugverwezen naar de rechtbank, ondanks dat deze niet heeft gereageerd op het verzoek van de heer X om de zitting in eerste aanleg uit te stellen. Vanwege de gang van zaken wordt de bewijslast voor 2010 echter niet omgekeerd.

Belanghebbende, de heer X, is in 2008 één van de (drie) oprichters van E vof. Later worden nog meer vennoten ingeschreven. Die werken als rij-instructeurs bij E vof. E vof betaalt aan X een vergoeding voor het gebruik van een kantoorruimte in zijn woning en voor de dagelijkse gang van zaken. Vanuit de eenmanszaak van X worden aan E vof diverse voertuigen tegen vergoeding ter beschikking gesteld. In december 2010 zijn bij een vergadering van de vennoten zonder medeweten van X geluidsopnamen gemaakt. De opnamen zijn doorgespeeld naar de Belastingdienst, die over 2010 vervolgens een naheffingsaanslag loonheffing van € 283.686 aan X oplegt. Hof 's-Hertogenbosch (15 april 2016, nr. 14/00555, V-N 2016/59.1.1) handhaaft de aanslag die inmiddels door de rechtbank was verlaagd tot € 175.880. In geschil zijn de ambtshalve opgelegde IB-aanslagen over 2010 en 2011. Rechtbank Zeeland-West-Brabant stelt de inspecteur in het gelijk. X gaat in hoger beroep.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de zaak niet wordt terugverwezen naar de rechtbank, ondanks dat deze niet heeft gereageerd op het verzoek van X om de zitting in eerste aanleg uit te stellen. Met hetgeen X in eerste aanleg en in hoger beroep heeft betoogd en aan bewijsstukken in geding heeft gebracht, zijn namelijk onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd die kunnen leiden tot het oordeel dat hetgeen X voor de rechtbank had willen aanvoeren, aannemelijk is geworden (vgl. HR 14 september 2012, nr. 11/03243, V-N 2012/46.12 en HR 13 januari 2012, nr. 11/02031, V-N 2012/6.6). Vanwege de gang van zaken wordt de bewijslast voor 2010 echter niet omgekeerd. X kan namelijk zijn overvallen door de eis van de inspecteur. De aanslagen over 2010 en 2011 zijn terecht gebaseerd op de eigen btw-aangiften van X en er is rekening gehouden met de LB-naheffingsaanslag waarover nog een cassatieprocedure loopt. Ondanks die procedure is het niet opportuun om de zaak deels aan te houden. Het beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27e

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27q

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat omkering en verzwaring van de bewijslast geen strafrechtelijke sanctie is, maar een administratiefrechtelijk dwangmiddel dat gericht is op het bevorderen van juiste en volledige belastingaangiften.

De heer X overlijdt in 2012. Vanaf 2009 liep al een strafrechtelijk onderzoek tegen een crimineel samenwerkingsverband dat op grote schaal in softdrugs handelde en waar X volgens de inspecteur de leider van was. Dit laatste is onder meer gebaseerd op de vondst van tien mobiele telefoons en sim-kaarten die X in bezit had. Voordat X zich hiervoor bij de strafrechter kon verantwoorden, was hij al overleden. In geschil zijn diverse (navorderings)aanslagen in de IB-sfeer. Rechtbank Zeeland-West-Brabant verklaart de beroepen van de erven X (belanghebbenden) deels gegrond. De erven X stellen in hoger beroep dat het omkeren en verzwaren van de bewijslast een persoonlijke strafsanctie is en dus vanwege het overlijden van X moet vervallen.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat omkering en verzwaring van de bewijslast geen strafrechtelijke sanctie is, maar een administratiefrechtelijk dwangmiddel dat gericht is op het bevorderen van juiste en volledige belastingaangiften (zie HR 8 juli 1998, nr. 32.417, V-N 1998/35.8 en Hof Den Haag 27 mei 2015, nr. 11/01171, V-N 2015/39.7). Het maakt dus niet uit dat het dwangmiddel feitelijk pas gevolgen heeft gekregen nadat X was overleden. Dit laat echter onverlet dat de inspecteur van redelijke schattingen moet uitgaan. De schattingen zijn terecht gebaseerd op de in beslag genomen administratie en sms-berichten van X. Voor de periode 2007-2010 zijn de totale drugsinkomsten terecht vastgesteld op circa € 40 miljoen. De beroepen van de erven X zijn ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27e

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat omkering en verzwaring van de bewijslast wegens het niet doen van de vereiste aangifte niet mogelijk is, ook al heeft de heer X, zonder daartoe te zijn uitgenodigd, wel IB-aangifte over het desbetreffende jaar gedaan.

Belanghebbende, de heer X, komt in 2012 in beeld als verdachte bij een groot strafrechtelijk onderzoek naar hennepteelt. Volgens een mede-verdachte verzorgde X de aanleg van elektra in de zogenaamde wiethokken en verdiende hij daarmee per week € 2.000 tot € 3.000. In geschil zijn de navorderingsaanslagen in de IB-sfeer. Rechtbank Zeeland-West-Brabant verlaagt de aanslagen over 2008 en 2009 naar respectievelijk € 68.494 en € 62.801. X gaat in hoger beroep.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat voor 2009 omkering en verzwaring van de bewijslast wegens het niet doen van de vereiste aangifte niet mogelijk is, ook al heeft X, zonder daartoe te zijn uitgenodigd, wel aangifte gedaan. Van het niet doen van de vereiste aangifte is namelijk alleen sprake als X is uitgenodigd tot het doen van aangifte (zie HR 14 april 2017, nr. 16/05276, V-N 2017/20.13) en in casu is er ook geen informatiebeschikking. De inspecteur maakt aannemelijk dat X met de hennepteelt € 8.206 aan inkomsten heeft verkregen. De aanslag over 2008 wordt bijgevolg verlaagd naar € 17.095. De aanslag over 2008 wordt verlaagd naar € 49.635, aangezien de inspecteur voor dat jaar niet van redelijke schattingen is uitgegaan. Zo is er slechts één belaste verklaring van een mede-verdachte en is er ten onrechte geen rekening gehouden met het feit dat X een fulltime baan als chauffeur had. Het beroep van X is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27e

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16

Volgens Hof Arnhem-Leeuwarden heeft X de gestelde hogere inhouding van loonheffing niet aannemelijk gemaakt.

In zijn aangifte ib/pvv 2011 geeft X aan dat hij € 24.230 aan looninkomsten heeft ontvangen van B UK Limitid en dat daarop € 20.677 aan loonheffing is ingehouden. De inspecteur corrigeert de aangifte omdat uit informatie blijkt dat X € 11.677 aan loon heeft ontvangen van B UK Limited waarop een bedrag van € 4283 aan loonheffing is ingehouden. In de bezwaarfase verzoekt de inspecteur X verschillende keren om informatie, zoals de jaaropgave van B UK Limited en een vermelding van het soort inkomen. X komt daar niet aan tegemoet en het bezwaar wordt vervolgens ongegrond verklaard. Het beroep van X wordt ook ongegrond verklaard. X gaat in hoger beroep.

Volgens Hof Arnhem-Leeuwarden heeft de rechtbank terecht geoordeeld dat de bewijslast voor de door X gestelde hogere inhouding van loonheffing op X rust. X moet die hogere loonheffing aannemelijk maken. Het hof beslist vervolgens dat X noch door overlegging van de beweerdelijk aan de inspecteur gezonden stukken, noch op een andere manier aan zijn bewijslast heeft voldaan. Het hof twijfelt niet aan de juistheid van de uitdraai van de "Fiscale Loon Gegevens – Overzicht inkomstenverhoudingen per jaar" van de Belastingdienst. De inspecteur heeft bij de aanslagregeling het juiste bedrag aan ingehouden loonheffing verrekend. Het hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 9.2

Rechtbank Gelderland beslist dat Rijnvarende X in Nederland sociaal verzekerd en premieplichtig is voor de volksverzekeringen omdat de exploitant van het schip in Nederland is gevestigd.

Belanghebbende, X, woont in het jaar 2010 in Nederland en werkt in loondienst voor een werkgever in Luxemburg op een schip waarvan de exploitant volgens de Rijnvaartverklaring in Nederland is gevestigd. In geschil is of X in het jaar 2010 in Nederland verzekerd en premieplichtig is.

Volgens Rechtbank Gelderland is X Rijnvarende in de zin van het Rijnvarendenverdrag en de op 23 december 2010 gesloten Rijnvarendenovereenkomst die terugwerkt tot 1 mei 2010. De rechtbank beslist dat X in het jaar 2010 in Nederland sociaal verzekerd en premieplichtig is voor de volksverzekeringen. Dit omdat de exploitant van het schip in Nederland is gevestigd. Er komt geen waarde toe aan het E106-formulier dat X heeft ingebracht. Volgens de rechtbank heeft de inspecteur zorgvuldig gehandeld bij het vaststellen van de sociale verzekeringsplicht. Het beroep van X tegen de aanslag ib/pvv 2010 wordt ongegrond verklaard.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet financiering sociale verzekeringen 1

Hof 's-Hertogenbosch beslist dat co-ouder, X, geen recht heeft op de alleenstaande-ouderkorting omdat zijn kinderen volgens de GBA het gehele jaar bij zijn ex-echtgenote ingeschreven zijn.

Belanghebbende, X, komt met zijn ex-echtgenote co-ouderschap overeen over hun drie kinderen. De kinderen verblijven in het jaar 2012 wekelijks doorgaans van vrijdag tot en met maandagochtend bij X en de overige dagen bij de ex-echtgenote. Het gehele jaar 2012 staan de kinderen volgens de GBA ingeschreven bij de ex-echtgenote. Geen van de kinderen is dat jaar volgens de GBA gedurende tenminste zes maanden op het adres van X ingeschreven. De inspecteur wijkt bij het opleggen van de aanslag af van de door X ingediende aangifte ib/pvv 2012. De door X in die aangifte geclaimde alleenstaande-ouderkorting wordt niet verleend. Het beroep van X wordt ongegrond verklaard. X gaat in hoger beroep.

Volgens Hof 's-Hertogenbosch voldoet X niet aan het door de wetgever welbewust gekozen objectieve criterium dat de kinderen op zijn woonadres moeten zijn ingeschreven. De feitelijke woonsituatie kan hem niet baten. De bedoeling van de wetgever is dat slechts één van de ouders, in dit geval de ex-echtgenote, en niet beide ouders, (mogelijk) recht hebben op de alleenstaande-ouderkorting. Als aan de ex-echtgenote om welke reden dan ook geen alleenstaande-ouderkorting is verleend of als zij als gevolg van verrekening met haar bijstandsuitkering daar feitelijk geen profijt van heeft gehad, leidt dit er niet toe dat het recht op die korting alsnog aan X toekomt. Het hoger beroep is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 8.15

Hof 's-Hertogenbosch beslist dat X met de door hem achteraf opgemaakte rittenadministratie niet heeft aangetoond dat hij minder dan 500 privé-kilometers met de auto van de zaak heeft gereden.

Belanghebbende, X, heeft het gehele jaar 2011 een Audi A6 van zijn werkgever tot zijn beschikking gehad. X was verplicht om de auto te gebruiken voor ritten die hij maakte in het kader van zijn functie als Sales Director. X mocht de auto ook voor privédoeleinden gebruiken. Uit de in de aanslagfase overgelegde rittenstaat over het jaar 2011 volgt dat dat jaar 596 ritten met de auto zijn gemaakt en dat in totaal 40.045 kilometer met de auto is gereden. Daarvan heeft 162 kilometer betrekking op gebruik voor privédoeleinden. X heeft in de beroepsfase weer een rittenstaat over het jaar 2011 overgelegd. Dit naar aanleiding van door de inspecteur gestelde vragen. Deze rittenstaat wijkt af van de eerdere. Het aantal gereden kilometers voor privédoeleinden bedraagt 487 kilometer en het totaal aantal gereden kilometers bedraagt 40.045 verdeeld over 647 ritten. X heeft in zijn aangifte ib/pvv 2011 geen inkomen in verband met privégebruik opgenomen. De inspecteur corrigeert de aangifte met 25% van de cataloguswaarde van de auto. Het beroep van X wordt ongegrond verklaard. X gaat in hoger beroep.

Volgens Hof 's-Hertogenbosch heeft X met de gewijzigde rittenregistratie impliciet erkend dat de in de aanslagfase overgelegde rittenadministratie op bepaalde punten onjuist was. Er moet van de in de beroepsfase overgelegde rittenadministratie worden uitgegaan. Het hof is van mening dat X met die door hem overgelegde rittenadministratie niet heeft doen blijken dat de hem ter beschikking gestelde auto in het kalenderjaar 2011 niet voor meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden is gebruikt. De achteraf opgemaakte rittenadministratie bevat diverse onvolkomenheden. Dat X in privé een gelijkwaardige auto bezit is evenmin voldoende om aan de op hem rustende zware bewijslast te voldoen. Het hoger beroep is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de loonbelasting 1964 13bis

Wet inkomstenbelasting 2001 3.81

Hof 's-Hertogenbosch beslist dat de aan X in rekening gebrachte belastingrente in overeenstemming met de wet is berekend. Het hof is niet bevoegd om op grond van redelijkheid en billijkheid een juiste wetstoepassing achterwege te laten.

Aan X wordt een voorlopige aanslag voor het jaar 2013 opgelegd voor een te betalen bedrag van € 5917. Dagtekening van de aanslag is 31 januari 2013. Met dagtekening 30 april 2015 is aan X de definitieve aanslag ib/pvv 2013 opgelegd naar een belastbaar inkomen van nihil. De voorlopige aanslag is daarbij verrekend en de bij de voorlopige aanslag betaalde belasting is teruggegeven. Naar aanleiding van een in mei 2015 ingediende herziene aangifte wordt een navorderingsaanslag ib/pvv 2013 opgelegd. Daarbij wordt een bedrag van € 282 aan belastingrente in rekening gebracht. In hoger beroep is deze belastingrente in geschil. X stelt dat de wettelijke regeling onredelijk uitwerkt omdat het bedrag van de voorlopige aanslag van € 5917 van 1 december 2013 tot 30 april 2015 ter beschikking van de Belastingdienst heeft gestaan. Dit heeft voor de Belastingdienst tot rente-inkomsten geleid.

Volgens Hof 's-Hertogenbosch is het bedrag van de aan X in rekening gebrachte belastingrente in overeenstemming met de wet berekend. De wet biedt niet de mogelijkheid om belastingrente te verminderen of anderszins te compenseren omdat de op de voorlopige aanslag betaalde belasting gedurende een periode ter beschikking van de Belastingdienst heeft gestaan. Het hoger beroep is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Invorderingswet 1990 9

Algemene wet inzake rijksbelastingen 30fc

Hof 's-Hertogenbosch beslist dat de niet-tijdige betaling van griffierecht niet verschoonbaar is. Dit ondanks het overlijden van de asset manager van X. Het hoger beroep van X S.A. wordt niet ontvankelijk verklaard.

In het kader van de afwijzing van verzoeken om teruggaaf van dividendbelasting gaat belanghebbende, X S.A. (hierna: X), uiteindelijk in hoger beroep. X dient het hogerberoepschrift zelf in. De nota griffierecht is op 13 december 2016 per gewone post verzonden naar het in het hogerberoepschrift vermelde postadres van X. Het verschuldigde griffierecht van € 503 moest uiterlijk op 10 januari 2017 betaald zijn. De betalingsherinnering is op 18 januari 2017 per aangetekende post verzonden naar hetzelfde postadres. Daarin is vermeld dat het griffierecht binnen vier weken na dagtekening van die herinnering voldaan dient te worden. Het griffierecht is op 3 maart 2017 betaald.

Hof ´s-Hertogenbosch is van mening dat de niet-tijdige betaling van het griffierecht niet verschoonbaar is. Dit ondanks het feit dat de asset manager van X, die de verzoeken om teruggaaf van dividendbelasting deed en de administratie daarvan bijhield, op 3 januari 2017 na een ziekbed van een paar weken is overleden. Volgens het hof is de periode tussen het overlijden van de asset manager en de uiterste betaaldatum (15 februari 2017) zodanig lang dat van X mocht worden verlangd dat in die periode, ook in de situatie waarin X verkeerde, handelingen werden verricht die nodig waren voor een tijdige nakoming van de betalingsverplichting. Bijvoorbeeld het (tijdig) zorg dragen voor een nieuwe contactpersoon voor externe relaties. Het hoger beroep wordt niet-ontvankelijk verklaard.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:109

Algemene wet bestuursrecht 8:108

Algemene wet bestuursrecht 8:41

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de inspecteur in 2010 geen rekening hoeft te houden met nog niet verrekende persoonsgebonden aftrek. Uit het overzicht van de inspecteur blijkt namelijk dat de ultimo 2008 nog niet verrekende persoonsgebonden aftrek in 2009 is verrekend.

X beschikt over nog niet verrekende persoonsgebonden aftrek. Naar aanleiding van een verzoek van X om herziening van de te verrekenen verliezen en de te verrekenen persoonsgebonden aftrek, stelt de inspecteur een boekenonderzoek in. Aan de hand van dit onderzoek stelt de inspecteur vast dat X eind 2008 nog beschikte over € 15.235 aan nog niet in aanmerking genomen persoonsgebonden aftrek. X vindt de IB-aanslag 2010 te hoog. Volgens X heeft de inspecteur namelijk ten onrechte geen rekening gehouden met nog niet verrekende persoonsgebonden aftrek.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de inspecteur in 2010 geen rekening hoeft te houden met nog niet verrekende persoonsgebonden aftrek. Het hof wijst er daarbij op dat de inspecteur op 4 januari 2017 een overzicht heeft verstrekt van de nog niet verrekende persoonsgebonden aftrek. Uit dit overzicht blijkt dat de nog niet verrekende persoonsgebonden aftrek eind 2008 € 15.850 bedroeg, en dat dit bedrag in 2009 is verrekend. In 2010 resteert volgens het hof dan geen nog niet verrekende persoonsgebonden aftrek meer. De inspecteur heeft de aanslag dan ook niet te hoog vastgesteld.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 6.2a

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de aan E verstrekte lening niet tot het ondernemingsvermogen van X behoort. X maakt namelijk niet aannemelijk dat hij de lening heeft verstrekt binnen het kader van de normale uitoefening van zijn onderneming.

Belanghebbende, X, drijft een eenmanszaak. De activiteiten bestaan uit de exploitatie van onroerende zaken. In 2009 verstrekt X een lening van € 45.000 aan E, een vriend van zijn neef. E wil namelijk een kledingwinkel beginnen. In 2011 waardeert X het bedrag van € 45.000 af naar nihil. In geschil is of de lening tot het ondernemingsvermogen van X behoort.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de verstrekte lening niet tot het ondernemingsvermogen van X behoort. Volgens het hof maakt X namelijk niet aannemelijk dat hij de lening heeft verstrekt binnen het kader van de normale uitoefening van zijn onderneming. Het hof acht daarbij van belang dat X heeft opgemerkt dat het verstrekken van leningen een nieuwe activiteit binnen zijn onderneming vormt, maar dat X niet heeft kunnen aangeven dat er meerdere leningen, zoals die aan E is verstrekt, zijn verstrekt binnen het kader van de eenmanszaak. Verder acht het hof nog van belang dat de lening niet op de balans per 31 december 2009 van de eenmanszaak is vermeld en dat de bedragen vanaf een privé-bankrekening zijn overgemaakt. Ook wijst het hof er nog op dat in de overeenkomst meerdere malen wordt vermeld dat het een Agaathlening (een box 3-vordering) betreft. Een en ander houdt volgens het hof in dat er sprake is van een risicovolle belegging. X kan de lening dan ook niet ten laste van zijn winst afwaarderen.

Lees ook het thema De onzakelijke lening.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.4

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat ziekenverzorgster X geen IB-ondernemer is. X verricht namelijk uitsluitend zorg in natura door tussenkomst van drie WTZI-erkende zorginstellingen.

Belanghebbende, X, verleent thuiszorg in natura. Zij verricht haar werkzaamheden uitsluitend door tussenkomst van drie instellingen. In geschil is of X IB-ondernemer is.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat X geen IB-ondernemer is. Volgens het hof maakt X namelijk niet aannemelijk dat zij de werkzaamheden zelfstandig en voor eigen rekening verricht en daarbij ondernemersrisico loopt. Het hof overweegt daarbij dat X uitsluitend zorg in natura verricht door tussenkomst van drie WTZI-erkende zorginstellingen, en dat de werkzaamheden van X uitsluitend (rechtstreeks) zijn gefinancierd op grond van de AWBZ. Verder wijst het hof er op dat X niet een aangewezen zorginstelling is, zodat niet de afzonderlijke zorgvragers aan wie zij haar diensten verleent, maar de desbetreffende zorgaanbieders moeten worden aangemerkt als de opdrachtgevers van X. Het gelijk is aan de inspecteur.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.5

Wet inkomstenbelasting 2001 3.4

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat X geen btw-ondernemer is. Op grond van het Baštová-arrest kan het door X ontvangen prijzengeld namelijk niet worden aangemerkt als een belaste btw-prestatie.

X fokt, traint en racet met drafpaarden. Naar aanleiding van een boekenonderzoek stelt de inspecteur dat X geen btw-ondernemer is maar een hobbyist. De inspecteur verleent vervolgens een btw-teruggaaf van € 631. X is van mening dat hij wel btw-ondernemer is, en recht heeft op een btw-teruggaaf van € 8506.

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat X geen btw-ondernemer is. De rechtbank wijst daarbij op het Baštová-arrest van het Hof van Justitie EU, 10 november 2016, nr. C-432/15 (V-N 2016/67.17). Op grond van dit arrest kan het door X ontvangen prijzengeld namelijk niet worden aangemerkt als een belaste btw-prestatie. Het door X ontvangen prijzengeld was namelijk afhankelijk van de klassering van het paard. De inspecteur heeft terecht slechts een teruggaaf van € 631 verleend.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 15

Wet op de omzetbelasting 1968 7

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de jachthavens niet zijn aan te merken als sportaccommodaties. In de jachthavens van X bv is namelijk geen sprake van actieve sportbeoefening.

X bv exploiteert een recreatiecentrum. Het recreatiecentrum bestaat onder andere uit twee jachthavens. De jachthavens hebben in totaal 350 ligplaatsen, die in hoofdzaak aan particulieren ter beschikking worden gesteld, tegen betaling van liggelden. In geschil is of het verlaagde btw-tarief van toepassing is op de terbeschikkingstelling van de ligplaatsen in de jachthavens. X bv stelt namelijk dat de door haar verrichte prestaties zijn aan te merken als het recht om gebruik te maken van een sportaccommodatie. Rechtbank Gelderland oordeelt dat bij de jachthavens geen sprake is van een sportaccommodatie, zodat het verlaagde btw-tarief niet van toepassing is.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de jachthavens niet zijn aan te merken als sportaccommodaties. Het hof stelt daarbij vast dat in de jachthavens van X bv geen sprake is van actieve sportbeoefening, maar van het gebruik maken van bepaalde faciliteiten ten behoeve van het vaartuig en de opvarenden. Het hof wijst daarbij op de jurisprudentie van de Hoge Raad en het Hof van Justitie EU (onder andere Nijmeegse Vierdaagse, 10 augustus 2007, nr. 43.169 [V-N 2007/40.27] en Baštová, 10 november 2016, C-432/15 [V-N 2016/67.17]). Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 9

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de BOF overdrachtsbelasting ook van toepassing is bij de verkrijging van aandelen in een onroerendezaaklichaam. Volgens het hof is namelijk voldaan aan de voorwaarden van de vrijstelling.

A, de moeder van belanghebbende, X, schenkt op 31 december 2014 de aandelen Z bv aan X in verband met de bedrijfsopvolging binnen de familie. Deze aandelen vormen een fictieve onroerende zaak in de zin van art. 4 WBR 1970. X voldoet vervolgens op aangifte € 141.360 aan overdrachtsbelasting. In geschil is of de BOF (art. 15 lid 1 onderdeel b WBR 1970) van toepassing is op de verkrijging van fictieve onroerende zaken in de zin van art. 4 WBR 1970. Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat X recht heeft op de BOF overdrachtsbelasting in verband met de verkrijging van de aandelen in Z bv. Volgens de rechtbank moet onder het begrip 'onderneming' uit de BOF namelijk de 'onderneming in materiële zin' worden verstaan en niet slechts de IB-onderneming, zoals de inspecteur voorstaat.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de BOF overdrachtsbelasting ook van toepassing is bij de verkrijging van aandelen in een onroerendezaaklichaam. Het hof wijst er daarbij op dat met de wetsfictie van art. 4 en art. 10 WBR 1970 slechts is beoogd om te voorkomen dat door middel van het tussenschuiven van rechtspersonen de heffing van overdrachtsbelasting wordt ontgaan. Volgens het hof is niet beoogd om een daaraan tegenovergesteld resultaat te bewerkstelligen. De vrijstelling is volgens het hof van toepassing als is voldaan aan twee voorwaarden: de aandelen worden gehouden in een vennootschap die een materiële onderneming drijft en de volledige zeggenschap in de onderneming gaat over van de ouder op het kind. Aangezien daarvan volgens het hof sprake is, heeft X recht op de vrijstelling.

Lees ook de thema's De bedrijfsopvolgingsregeling (BOR) in de Successiewet en Onroerendezaakrechtspersonen in de overdrachtsbelasting.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op belastingen van rechtsverkeer 15

Wet op belastingen van rechtsverkeer 10

Wet op belastingen van rechtsverkeer 4

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat het vaststellen van een herziene NiNbi-beschikking er niet toe leidt dat ook de oorspronkelijke NiNbi-beschikking niet meer geldig is. Volgens het hof zijn namelijk de regels zoals die gelden voor navorderingsaanslagen van toepassing.

X heeft de Nederlandse nationaliteit en woont in België. De inspecteur geeft in 2011 een NiNbi-beschikking (Niet in Nederland belastbaar inkomen) voor het jaar 2009 af van € 8490. In een procedure over deze NiNbi-beschikking stelt de Hoge Raad de inspecteur in 2014 in het gelijk. De inspecteur stelt vervolgens een herziene NiNbi-beschikking 2009 op, ditmaal van € 308.490. Na het bezwaar van X vermindert de inspecteur de herziene beschikking naar € 8490, ondanks een mededeling dat de beschikking zal worden vernietigd. Rechtbank Zeeland-West-Brabant vernietigt de herziene beschikking vervolgens. In hoger beroep voert X onder andere aan dat afgifte van de herziene NiNbi-beschikking er toe leidt dat de oorspronkelijke beschikking niet meer bestaat.

Hof 's-Hertogenbosch is van oordeel dat in casu de herziene NiNbi-beschikking in geschil is, en de door X opgeworpen vraag eigenlijk geen onderwerp van geschil kan zijn in de onderhavige procedure, aangezien deze door de rechtbank is vernietigd. Het hof acht het echter zinvol wel op de stelling van X in te gaan. Het hof merkt hierbij op dat van belang is of het nieuwe besluit de intrekking van het oorspronkelijke besluit behelst, en of voor NiNbi-beschikkingen geldt of een herziening de intrekking behelst van de oorspronkelijke beschikking. Het hof vindt dat ten aanzien van NiNbi-beschikkingen een herziening niet de intrekking van de oorspronkelijke beschikkingt behelst. Volgens het hof zijn namelijk de bepalingen die gelden voor de vaststelling van een navorderingsaanslag van toepassing, en geldt bij de vernietiging van een navorderingsaanslag dat de definitieve aanslag blijft bestaan. Volgens het hof heeft dan ook hetzelfde te gelden voor de oorspronkelijke NiNbi-beschikking die onherroepelijk is komen vast te staan.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inkomensafhankelijke regelingen 8a

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de tweede aangifte als een verzoek om herziening van de voorlopige aanslag moet worden aangemerkt, en dat de wetgever voor de berekening van de belastingrente bewust heeft gekozen voor een aanvangstijdstip van zes maanden na afloop van het belastingjaar.

X heeft conform de door haar op 26 november 2013 ingediende IB-aangifte 2012 recht op een teruggaaf van € 6300. In verband met een omissie dient ze vervolgens op 15 januari 2014 een tweede aangifte in. Naar aanleiding van deze aangifte legt de inspecteur een definitieve aanslag op, en moet X € 6478 betalen. De inspecteur brengt € 412 aan belastingrente in rekening. Na bezwaar vermindert de inspecteur de belastingrente naar € 155. X stelt echter dat de belastingrente slechts € 55 bedraagt. Zij is het er niet mee eens dat de belastingrente wordt berekend vanaf 1 juli 2013. Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de inspecteur niet te veel belastingrente in aftrek heeft gebracht.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de tweede aangifte als een verzoek om herziening van de voorlopige aanslag moet worden aangemerkt. Vervolgens merkt het hof op dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat de wetgever, bij het berekenen van de belastingrente, bewust heeft gekozen voor een aanvangstijdstip zes maanden na afloop van het belastingjaar. Het hof verwerpt dan ook het standpunt van X dat de wetgever in een geval als het onderhavige heeft beoogd uit te gaan van een renteberekening vanaf het tijdstip waarop de belastingplichtige aangifte doet, of over de gelden beschikt. Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 30fb

De Staatssecretaris van Financiën heeft de Algemene douaneregeling, de Uitvoeringsregeling Algemene wet inzake rijksbelastingen 1994 en de Uitvoeringsregeling accijns per 1 oktober 2017 gewijzigd om de fiscale privileges die gelden voor de buitenlandse NAVO-strijdkrachten en hun personeelsleden die voor hun dienstuitoefening in Nederland gestationeerd zijn, te codificeren.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een drietal fiscale regelingen per 1 oktober 2017 gewijzigd. Het gaat om de Algemene douaneregeling, de Uitvoeringsregeling Algemene wet inzake rijksbelastingen 1994 en de Uitvoeringsregeling accijns. Door deze wijzigingen wordt de uitwerking gecodificeerd van de bestaande bedragen voor wat betreft bepaalde fiscale privileges die gelden voor de buitenlandse NAVO-strijdkrachten en de personeelsleden van die strijdkrachten die voor hun dienstuitoefening in Nederland zijn gestationeerd. Deze codificatie is in het kader van de rechtszekerheid wenselijk om voor alle betrokkenen een beter overzicht te verkrijgen van alle op dit moment geldende afspraken en om het aantal beleidsbesluiten te verminderen. Door de grote verscheidenheid aan regelingen met fiscale privileges voor de desbetreffende personen was er in Nederland in de loop van de tijd een onoverzichtelijke situatie ontstaan.

De wijzigingen hebben betrekking op rechten bij invoer, omzetbelasting, belastingen op milieugrondslag, opslag duurzame energie, belastingen van personenauto's en motorrijwielen, motorrijtuigenbelasting inclusief provinciale opcenten, accijnzen inclusief eventuele voorraadheffing, en verbruiksbelasting van alcoholvrije dranken.

Aan de wijzigingen zijn geen additionele budgettaire effecten verbonden omdat met de wijzigingsregeling de bestaande situatie wordt gecontinueerd. De wijzigingen behelzen nl. een codificatie van de reeds bestaande praktijk. Naar verwachting zal deze codificatie een verlichting betekenen voor de uitvoeringspraktijk en zal deze geen effect hebben op de administratieve lasten van de vrijstellingsgenietenden.

[Nieuwsbron]

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat België is gebonden aan een door de Svb afgegeven detacheringsverklaring. X is in Nederland premieplichtig voor de in België verrichte werkzaamheden.

Belanghebbende, X, houdt de aandelen in B bv en woont in België. In 2010 meldt X aan de Svb dat hij tijdelijk werkzaamheden in België verricht. In 2011 en 2012 worden de werkzaamheden nagenoeg uitsluitend in België verricht. Naar aanleiding van een aanvraag van X geeft de Svb een detacheringsverklaring af waarin wordt verklaard dat X in Nederland premieplichtig is voor de PVV voor de periode 20 oktober 2010 - 31 december 2011. X is het niet eens met de heffing van de PVV in het jaar 2011. Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de detacheringsverklaring bindend is voor België, en dat de inspecteur terecht PVV heeft geheven van X.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat niet is komen vast te staan dat de afgegeven detacheringsverklaring onjuist is. Het hof wijst er daarbij op dat X zelf in zijn aanvraag vermeldt dat er sprake is van een tijdelijke opdracht in België. Vervolgens merkt het hof op dat in casu vaststaat dat X aanvankelijk voor B bv werkzaamheden in Nederland heeft verricht en vervolgens voor een tijdelijke opdracht werkzaamheden in België gaat verrichten. Ook merkt het hof op dat uit de vaste jurisprudentie van het Hof van Justitie EU blijkt dat de detacheringsverklaring zowel voor de bevoegde organen als de rechterlijke instanties van de lidstaat waarin een werknemer is gedetacheerd (in casu dus België) bindend is zolang deze niet is ingetrokken. Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

[Bron Uitspraak]

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat de cultuurgrondvrijstelling voor het paardenpension/de fokkerij van X toepasbaar is naar rato van het gebruik ten behoeve van de landbouw.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een agrarisch complex in de gemeente Tytsjerksteradiel. In geschil is de toepassing van de cultuurgrondvrijstelling bij de WOZ-waardering 2015.

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat de cultuurgrondvrijstelling voor het paardenpension/de fokkerij van X toepasbaar is naar rato van het gebruik ten behoeve van de landbouw. Van de bedrijfsactiviteiten van X hebben alleen de fokactiviteiten als veehouderij te gelden en daarmee als ‘landbouw' voor de cultuurgrondvrijstelling. Het betreft 10-15% van de activiteiten. De rechtbank is van oordeel dat de cultuurgrondvrijstelling geldt voor 10-15% van de percelen van X. Het gaat volgens de rechtbank om de vraag of de grond die bedrijfsmatig wordt geëxploiteerd voor ten minste 90% dienstbaar is aan een bedrijf waarin ten minste enige activiteiten plaatsvinden die als landbouw kwalificeren (zie HR 14 november 2014, ECLI:NL:HR:2014:3197, V-N 2014/61.23, r.o. 2.2.4). Naar het oordeel van de rechtbank voldoet de situatie bij X aan deze criteria: de bedrijfsmatige exploitatie van de beide percelen geschiedt immers geheel ten behoeve van het bedrijf van X, terwijl binnen dat bedrijf voor een deel (namelijk voor 10 %-15 %) landbouwactiviteiten worden ontplooid. De cultuurgrondvrijstelling is dus van toepassing voor 10-15%. De rechtbank stelt de WOZ-waarde in goede justitie vast op € 274.000 (was € 284.000).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Uitvoeringsregeling uitgezonderde objecten Wet waardering onroerende zaken 2

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat X aannemelijk maakt dat de gemeente Tytsjerksteradiel bij de WOZ-waardering een begunstigend beleid voert inhoudende dat toegangswegen tot agrarische percelen voor de Wet WOZ onder de cultuurgrondvrijstelling vallen.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een agrarisch complex bestaande uit een woning die is verbonden met een bedrijfsgebouw en verder stallen, een mestkelder en een mestsilo. In geschil is de WOZ-waarde 2015. De gemeente verdedigt een waarde van € 252.000.

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat X aannemelijk maakt dat de gemeente Tytsjerksteradiel bij de WOZ-waardering een begunstigend beleid voert inhoudende dat toegangswegen tot agrarische percelen voor de Wet WOZ onder de cultuurgrondvrijstelling vallen. X heeft feiten en omstandigheden aangevoerd die het vermoeden rechtvaardigen dat een dergelijk beleid bestaat. De heffingsambtenaar is er niet in geslaagd om het vermoeden te ontzenuwen. Het beroep van X op het gelijkheidsbeginsel slaagt. Verder volgt de rechtbank ook het standpunt van X dat de obstakelvrije zone (op grond van de keur van het waterschap) op één lijn moet worden gesteld met een erfdienstbaarheid. Dit brengt enig waardedrukkend effect met zich mee. De rechtbank stelt de WOZ-waarde in goede justitie vast op € 242.000.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Rechtbank Noord-Nederland verlaagt de WOZ-waarde van de agrarische bedrijfswoning onder meer in verband met de aanwezigheid van asbest in het dakbeschot.

X is eigenaar van een agrarische bedrijfswoning met aanhorigheden. In geschil is of de gemeente bij het bepalen van de WOZ-waarde voldoende rekening heeft gehouden met de aanwezigheid van asbest.

Rechtbank Noord-Nederland verlaagt de WOZ-waarde van de agrarische bedrijfswoning onder meer in verband met de aanwezigheid van asbest in het dakbeschot. Een potentiële koper zal rekening houden met de aanwezigheid van asbest en de (mogelijke) verplichting tot verwijdering. In ieder geval zal die koper de onzekerheid over de verplichting tot sanering laten meewegen. De rechtbank oordeelt dat X aannemelijk maakt dat er meer asbest aanwezig is dan waar de heffingsambtenaar vanuit is gegaan. De door X berekende waardedruk van € 26.000 is echter te fors. Daarbij overweegt de rechtbank dat de waarde van de woning volgens de taxatiekaart van X per saldo slechts € 5.833 bedraagt. Ook wijst de rechtbank erop, dat het er bij de bepaling van het waardedrukkende effect niet om gaat, tegen welke kosten het asbest kan worden gesaneerd onder gelijktijdige vervanging van het dak(beschot), maar dat daarbij doorslaggevend is hoeveel minder een koper bereid zou zijn te betalen voor het object, in vergelijking met een overigens precies gelijk object zonder asbest in het dakbeschot. De rechtbank verlaagt de waarde van € 317.000 naar € 302.000.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de heffingsambtenaar met het door hem overgelegde taxatierapport aannemelijk heeft gemaakt dat de WOZ-waarde van de woning van X niet te hoog is vastgesteld.

Belanghebbenden zijn eigenaren van een geschakelde twee-onder-één-kapwoning in de gemeente Nuenen, Gerwen en Nederwetten. In geschil is de WOZ-waarde 2011. Belanghebbenden verzoeken om verlaging van de waarde van € 355.000 naar € 303.000.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de heffingsambtenaar met het door hem overgelegde taxatierapport aannemelijk heeft gemaakt dat de WOZ-waarde van de woning van X niet te hoog is vastgesteld. Het staat de gemeente daarbij vrij om in beroep en hoger beroep andere referentiewoningen te kiezen. Belanghebbenden hebben voldoende gelegenheid gehad om op deze referentiewoningen te reageren. De door belanghebbenden gehanteerde rekenmethode van de waarde kan niet worden gevolgd, omdat die waarde is gebaseerd op een taxatierapport dat betrekking heeft op de waardering van de onroerende zaak naar de waarde per 1 januari 2012 en niet op de waardepeildatum 1 januari 2010.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat tussen partijen niet in geschil was dat geen parkeerbelasting was voldaan. Dit kan belanghebbende echter niet baten.

Belanghebbende, X, is het niet eens met een naheffingsaanslag parkeerbelasting die de gemeente 's-Hertogenbosch haar heeft opgelegd. Rechtbank Oost-Brabant verklaart haar beroep ongegrond. In hoger beroep betoogt X dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat tussen partijen niet in geschil was dat er geen parkeerbelasting was voldaan.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat tussen partijen niet in geschil was dat er geen parkeerbelasting was voldaan. Dit kan belanghebbende echter niet baten. X heeft nl. niet aannemelijk gemaakt dat zij de verschuldigde parkeerbelasting voldaan heeft. Verder oordeelt het hof dat de uitspraak op bezwaar is ondertekend door een onbevoegd orgaan en dat het "Brondocument" ten onrechte niet voorafgaand aan het horen in de bezwaarfase ter beschikking is gesteld. Deze onjuistheden passeert het hof echter met toepassing van art. 6:22 van de Awb, zodat het hoger beroep van X ongegrond is.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 6:22

Gemeentewet 225

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de aanslag forensenbelasting tijdig is opgelegd. De heffingsambtenaar heeft de aanslag ook niet te vroeg opgelegd.

Belanghebbende, X, is het niet eens met een aanslag forensenbelasting 2014 van de gemeente Schouwen-Duiveland.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de aanslag forensenbelasting tijdig is opgelegd. Vanaf het moment dat de belastingschuld is ontstaan, heeft de heffingsambtenaar nog drie jaar om de aanslag op te leggen. In dit geval is de belastingschuld ontstaan op het moment dat X de woning meer dan 90 dagen voor zichzelf in 2014 beschikbaar hield. De aanslag is opgelegd op 30 juni 2014 en is dus niet te laat opgelegd. Het hof acht aannemelijk dat op 30 juni 2014 de 90-dagen-grens al is overschreden, zodat de aanslag ook niet prematuur is. De aanslag forensenbelasting is tevens terecht opgelegd. Er is geen sprake van een woning die uitsluitend voor verhuur is bestemd, omdat verhuur van de woning niet is toegestaan en er ook geen verhuur heeft plaatsgevonden. Het hof acht niet aannemelijk dat er geen sprake is van eigen gebruik door X en/of zijn gezin. Zelfs indien rekening wordt gehouden met het aantal dagen dat volgens X is gebruikt om de woning voor verhuur gereed maken en houden, geldt dat X de woning meer dan 90 dagen voor zichzelf en zijn gezin beschikbaar heeft gehouden. Het hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 223

Rechtbank Overijssel stelt twee prejudiciële vragen over de verrekening van belastingteruggaven van ná het faillissement met belastingschulden van vóór het faillissement.

Eurocommerce Holding bv, Eurocommerce Recreatie bv en Eurocommerce Projectontwikkeling bv behoren tot het Eurocommerce-concern. De bv's, die tot een fiscale eenheid behoren, worden, evenals diverse andere bv's van het Eurocommerce-concern, op 12 juli 2012 failliet verklaard. De curatoren verzoeken om btw-teruggaaf over tijdvakken na faillissementsdatum. Tevens verzoeken zij om teruggaaf van € 308.065 aan btw wegens na faillissementsdatum oninbaar gebleken facturen (ex art. 29 lid 1 Wet OB 1968). Verder willen de curatoren het VPB-verlies van 2012 verrekenen met de VPB-winst over 2013. De ontvanger wil de teruggaven, op grond van art. 24 lid 1 vierde volzin Inv., en art 53 Fw, verrekenen met belastingschulden van de vennootschappen van vóór de faillissementsdatum. In verband met het algemene belang verzoeken de partijen de rechtbank om prejudiciële vragen aan de Hoge Raad te stellen.

Rechtbank Overijssel stelt prejudiciële vragen over de verrekening van belastingteruggaven van ná het faillissement met belastingschulden van vóór het faillissement. De rechtbank stelt hierbij de volgende vragen:

• Kan een aan de belastingschuldige als bedoeld in art. 24 lid 1 vierde volzin Inv. uit te betalen btw-bedrag, dat materieel verschuldigd is geworden nadat deze belastingschuldige in staat van faillissement is verklaard, door de ontvanger worden verrekend met een van deze belastingschuldige, of van een andere maatschappij, als bedoeld in art. 24 lid 1 vierde volzin Inv., te innen bedrag ter zake van rijksbelastingen dat materieel voor faillissement verschuldigd is geworden?
• Kan een aan een belastingschuldige verleende btw-teruggaaf ex art. 29 lid 1 Wet OB 1968, die materieel is ontstaan nadat deze belastingschuldige in staat van faillissement is verklaard, door de ontvanger op grond van art. 53 lid 1 Fw worden verrekend met een belastingschuld van deze belastingschuldige die materieel is ontstaan voor faillissement?

De rechtbank houdt elke nadere beslissing aan totdat de Hoge Raad de vragen heeft beantwoord.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Invorderingswet 1990 24

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat het onderscheid in de verordening rioolheffing tussen gebruikers van woningen en niet-woningen geen schending oplevert van het discriminatieverbod.

Belanghebbende, X, is gebruiker van een winkel in de gemeente Oosterhout. De heffingsambtenaar van Belastingsamenwerking West-Brabant legt haar een aanslag rioolheffing op van € 684. X stelt dat de gemeente zich schuldig maakt aan discriminatie door een tariefonderscheid te maken tussen woningen en niet-woningen.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat het onderscheid in de verordening rioolheffing tussen gebruikers van woningen en niet-woningen geen schending oplevert van het discriminatieverbod. Art. 228a van de Gemeentewet biedt aan gemeenten de ruimte om de rioolheffing met een zekere ruwheid vorm te geven. Het staat een gemeente vrij om, zoals de gemeente Oosterhout hier heeft gedaan, gebruikers van onroerende zaken in de rioolheffing te betrekken naar een vast bedrag per perceel bij een hoeveelheid afgevoerd water van maximaal 500 m³. Daarmee blijft de gemeente binnen de haar door de wetgever verleende vrijheid, en maakt zij evenmin inbreuk op het verbod van discriminatie uit art. 1 van de Grondwet (zie HR 4 november 2016, nr. 15/03647, V-N 2016/57.22). Het enkele feit dat in belanghebbendes geval de omvang van de hoeveelheid afvalwater vergelijkbaar is met de hoeveelheid afvalwater van een woning, is onvoldoende om te kunnen oordelen dat de gemeente haar beleidsvrijheid heeft overschreden. Het hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 228a

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat X bv niet aannemelijk maakt dat een bedrag aan goodwill is betaald. In de koopakte wordt namelijk nergens gesproken over goodwill.

X bv koopt voor € 1,4 mln een watersportcentrum. Dit bestaat uit een campingterrein, een jachthaven en een bedrijfswoning. Het watersportcentrum wordt in 2010 geleverd aan X bv. In de akte van levering wordt de koopsom gesplitst in € 807.000 voor de onroerende zaken, € 543.000 voor goodwill en € 50.000 voor roerende zaken. In haar VPB-aangifte 2010 brengt X bv € 40.725 aan afschrijving goodwill in aftrek. Volgens de inspecteur is er echter niet voor goodwill betaald, en is deze dan ook niet aftrekbaar.

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat X bv niet aannemelijk maakt dat een bedrag aan goodwill is betaald. De rechtbank merkt daarbij op dat nergens in de (uitgebreide) koopakte wordt gesproken over goodwill. Ook acht de rechtbank van belang dat X bv geen enkele goodwillberekening heeft overgelegd, noch van de verkoper, noch van de koper. Het feit dat in de akte van levering wordt gesproken over goodwill, acht de rechtbank niet van belang. Het gelijk is aan de inspecteur.

Lees ook het thema Afschrijving van bedrijfsmiddelen.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.30

Wet op de vennootschapsbelasting 1969 8

Hof Den Haag beslist dat sprake is van een nieuw feit en dat de inspecteur de navorderingsaanslagen, vanwege ten onrechte in de aangiften opgenomen specifieke zorgkosten, mocht opleggen. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

In haar aangiften ib/pvv over de jaren 2012 en 2013 claimt X aftrek van specifieke zorgkosten, tot bedragen van respectievelijk € 5.435 en € 5.111. De aanslagen worden conform de ingediende aangiftes opgelegd. Vervolgens stelt de inspecteur X, bij brief van 6 oktober 2014, vragen over de in de aangiften opgenomen aftrekposten. Naar aanleiding van de uitkomsten daarvan staat de inspecteur de aftrek van specifieke zorgkosten voor de jaren 2012 en 2013 niet toe. Gevolg zijn de in geschil zijnde navorderingsaanslagen over de jaren 2012 en 2013, waartegen X in beroep gaat. Het geschil spitst zich toe op de vraag of sprake is van een nieuw feit en of de aftrek van specifieke zorgkosten terecht is geweigerd. Rechtbank Den Haag verklaart het beroep van X ongegrond. De uitkomst van het nader onderzoek dat de inspecteur bij de brief van 6 oktober 2014 heeft ingesteld, vormt een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt. Vervolgens beslist de rechtbank dat X de specifieke zorgkosten, zoals kosten voor medicijnen, uitgaven voor vervoer en dieetkosten, onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt. X gaat in hoger beroep.

Hof Den Haag (MK I, 8 maart 2017, BK-16/00341 en BK-16/00342, V-N 2017/32.16.4) beslist, in navolging van de rechtbank, dat aan het nieuwfeitvereiste is voldaan. De inspecteur behoefde volgens het hof, na met een normale zorgvuldigheid van de aangiften kennis te hebben genomen, in redelijkheid niet te twijfelen aan de verschillende posten waarvoor X in haar aangiften aftrek vanwege specifieke zorgkosten had geclaimd. De inspecteur was bevoegd de navorderingsaanslagen op te leggen. Het hof volgt de rechtbank ook wat betreft het niet in aanmerking nemen van de aftrek van specifieke zorgkosten. Volgens het hof heeft X niet aannemelijk gemaakt dat de uitgaven door haar zijn gedaan en op haar hebben gedrukt. Het hoger beroep is ongegrond.

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 6.17

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16

Hof Den Haag oordeelt dat X in geen van de landen meer dan 183 dagen heeft gewerkt. Hij heeft dan geen recht op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

X werkt aan onderzeese pijpleidingen. In 2011 en 2012 werkt hij in diverse landen (o.a. België, Engeland, Ghana, Rusland en India). In zijn IB-aangiften claimt X aftrek ter voorkoming van dubbele belasting. Volgens de inspecteur heeft X echter geen recht op de aftrek.

Hof Den Haag (MK I, 5 april 2017, BK-16/00338 en 16/00339, V-N Vandaag 2017/929) oordeelt dat X geen recht heeft op aftrek ter voorkoming van dubbele belasting. Het hof stelt hierbij vast dat Nederland met de landen waarin X heeft gewerkt een belastingverdrag heeft gesloten, zodat het Besluit ter voorkoming van dubbele belasting niet van toepassing is. Vervolgens stelt het hof vast dat X in geen van de landen meer dan 183 dagen heeft gewerkt. De inspecteur heeft dan ook terecht geen aftrek verleend. Het beroep op de behandeling in 2010 wordt door het hof afgewezen. In dat jaar heeft X namelijk het gehele jaar, en dus meer dan 183 dagen, in Rusland gewerkt.

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 38

Lees ook het thema Grensoverschrijdende arbeid: wonen in Nederland, werken in het buitenland 

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat X zijn digitale hoger beroep te laat heeft ingediend. Het beroepschrift is buiten de termijn binnengekomen bij het digitale loket bestuursrecht. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

Belanghebbende, X, stelt hoger beroep in tegen een uitspraak van Rechtbank Limburg van 15 oktober 2015. X kiest ervoor om digitaal zijn hogerberoepschrift in te dienen via de website www.rechtspraak.nl. Het hoger beroep komt binnen bij het digitale loket bestuursrecht op 30 november 2015, om 17.16 uur. Hof 's-Hertogenbosch verklaart X na een vereenvoudigde procedure niet-ontvankelijk in zijn hoger beroep wegens overschrijding van de termijn.

Hof 's-Hertogenbosch (MK I, 3 maart 2017, 15/01355, V-N 2017/25.1.1) oordeelt dat X zijn digitale hoger beroep te laat heeft ingediend. Burgers kunnen digitaal hoger beroep instellen en daarvoor zijn formulieren beschikbaar op de website www.rechtspraak.nl. Uit de daarbij gegeven informatie blijkt dat een belanghebbende de keuze heeft het (formulier van het) hoger beroepschrift op digitale wijze in te dienen, of af te drukken en per post te verzenden. X heeft gekozen voor digitale indiening en een verzending per post heeft niet plaatsgevonden. Vaststaat dat X het hoger beroepschrift niet tijdig digitaal heeft ingediend. Hij heeft geen feiten of omstandigheden gesteld op grond waarvan kan worden geoordeeld dat hij niet in verzuim is geweest. Het hoger beroep is terecht niet-ontvankelijk verklaard. Het hof verklaart het verzet van X ongegrond.

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 6:9

Algemene wet bestuursrecht 6:7

Rechtbank Gelderland oordeelt dat X geen btw is verschuldigd in verband met de ingebruikneming van de appartementen. X heeft namelijk voldaan aan de voorwaarden van Mededeling 26 en het besluit van 23 december 2009.

Belanghebbende, stichting woningbouwvereniging X, verricht uitsluitend btw-vrijgestelde prestaties. Bouwbedrijf E bv is in samenwerking met de gemeente Neder-Betuwe bezig met een plan om appartementen voor senioren te ontwikkelen. Begin 2009 meldt X aan B bv dat zij interesse heeft in het bouwplan. Begin december 2009 komt het bericht dat de aangevraagde subsidie zal worden verstrekt. In 2011 levert E bv, zonder btw in rekening te brengen, de appartementsrechten aan X. De appartementen worden vervolgens in 2012 opgeleverd. X heeft in verband met het project geen btw in aftrek gebracht, en ook geen btw voldaan in verband met de integratielevering. De inspecteur legt in verband met de eerste ingebruikneming van de appartementen een btw-naheffingsaanslag op aan X. X beroept zich op de overgangsregeling van het besluit van 23 december 2009 (nr. CCP 2009/2495M).

Rechtbank Gelderland oordeelt dat X geen btw is verschuldigd in verband met de ingebruikneming van de appartementen. De rechtbank wijst daarbij op Mededeling 26 en het besluit van 23 december 2009. Volgens de rechtbank heeft X namelijk voldaan aan de voorwaarde in het besluit van 23 december 2009 dat vóór 31 december 2009 een aanvang is gemaakt met de realisatie van de onroerende zaken. De rechtbank acht daarbij van belang dat X op 31 december 2009 niet meer zonder meer kon stoppen met het project. Verder was de deelname van X van belang voor de subsidie, die vóór 31 december 2009 is toegekend. Dat eind 2009 nog niets ‘op papier' stond, acht de rechtbank verder niet van belang. De rechtbank vernietigt de naheffingsaanslag.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 3

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat de ontvanger niet voldoet aan de bewijslast dat Y bv (voorwaardelijk) opzettelijk of grofschuldig onjuiste btw-aangiften heeft gedaan. Het is namelijk volstrekt ongewis door wie het betreffende vinkje in de software is geplaatst, op welk moment en onder welke omstandigheden.

Belanghebbende, de heer X, is enig aandeelhouder en bestuurder van een bv, die op haar beurt bestuurder van en houder van 40% van de aandelen in Y bv is. In 2012 wordt bij een boekenonderzoek geconstateerd dat Y bv jarenlang te weinig btw heeft afgedragen. De oorzaak hiervan is volgens de inspecteur dat een administratief medewerkster in de administratie-software een verkeerd hokje heeft aangevinkt. De accountant heeft de desbetreffende jaarrekeningen goedgekeurd. Naar aanleiding van de naheffingen doet Y bv rechtsgeldige meldingen van betalingsonmacht. In geschil is of X terecht aansprakelijk is gesteld voor een totaalbedrag van € 134.548. Rechtbank Zeeland-West-Brabant verlaagt de aansprakelijkstelling naar € 121.099. X gaat in hoger beroep.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de ontvanger niet voldoet aan de bewijslast dat Y bv (voorwaardelijk) opzettelijk of grofschuldig onjuiste btw-aangiften heeft gedaan. Het is namelijk volstrekt ongewis door wie het desbetreffende vinkje is geplaatst, op welk moment en onder welke omstandigheden. Er is niet meer komen vast te staan dat er ooit een fout is gemaakt, waardoor teveel voorbelasting werd afgetrokken. De ontvanger maakt ook niet aannemelijk dat X kennelijk onbehoorlijk heeft bestuurd. De fout had Y bv noch X behoeven op te merken. De omstandigheid dat de jaarstukken zijn voorzien van een samenstellingsverklaring van de accountant brengt niet met zich dat Y bv niet kan worden verweten opzettelijk of grofschuldig onjuiste aangiften te hebben gedaan. Y bv kon echter en mocht ook menen dat de administratie een deugdelijke basis vormde voor het doen van de btw-aangiften omdat zij daartoe een administratief medewerkster had aangesteld. Het hoger beroep van X is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Invorderingswet 1990 36

Lees ook het thema Bestuurdersaansprakelijkheid: de gevolgen van kennelijk onbehoorlijk bestuur.

Hof Den Haag oordeelt in hoger beroep dat de heer X gemotiveerd, dus voldoende onderbouwd, moet stellen en bij betwisting moet bewijzen dat hij de voor aftrek in aanmerking komende kosten heeft gemaakt en dat deze kosten op hem drukken.

Belanghebbende, de heer X, claimt in zijn IB-aangifte over 2014 aftrek van € 2.100 wegens specifieke zorgkosten en € 2.100 wegens uitgaven voor tijdelijk verblijf thuis van ernstig gehandicapten van 21 jaar of ouder. Volgens X is zijn zoon diabetisch en zijn er daarom reiskosten en kosten voor boodschappen gemaakt. Het overleggen van bewijsstukken zou niet mogelijk zijn, omdat de kosten dagelijks worden gemaakt. In beroep schat de inspecteur de aftrekbare reiskosten op € 100. Volgens Rechtbank Den Haag kan zonder rekeningen en/of betaalbewijzen niet worden vastgesteld of er specifieke zorgkosten zijn gemaakt. Met de aftrekbare reiskosten van € 100 wordt de drempel ook niet overschreden. Aangezien de zoon jonger is dan 21 jaar en permanent op hetzelfde adres als X woont, zijn uitgaven voor tijdelijk verblijf thuis van ernstig gehandicapten van 21 jaar of ouder sowieso niet aftrekbaar. X gaat in hoger beroep.

Hof Den Haag oordeelt dat X gemotiveerd, dus voldoende onderbouwd, moet stellen en bij betwisting moet bewijzen dat hij de voor aftrek in aanmerking komende kosten heeft gemaakt en dat deze kosten op hem drukken. X heeft echter volstaan met een schatting en heeft noch bij de aangifte, noch in een later stadium, hoewel daartoe meermaals in de gelegenheid gesteld, een specificatie of bewijsmiddelen overgelegd. Ook voor het overige heeft de rechtbank op goede gronden een juiste beslissing genomen. Het hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 6.25

Wet inkomstenbelasting 2001 6.17

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de hoge sectorpremie van toepassing is omdat de bepaling in de uitzendovereenkomsten dat de uitzendkrachten voor één jaar in dienst treden, geen reële betekenis heeft.

Belanghebbende, X bv, wordt begin 2014 opgericht om seizoenswerkers ter beschikking te stellen aan een gelieerde bv. In 2014 contracteert X bv 214 buitenlandse werknemers, die worden ingezet bij de aspergeteelt. In geschil is of X bv terecht premies afdraagt op basis van de lage sectorpremie (0,98%) in plaats van de hoge sectorpremie (7,58%). Volgens X bv is de lage premie van toepassing, omdat met de uitzendkrachten jaarcontracten zijn overeengekomen conform art. 2.3 lid 2 Besluit Wfsv (16 november 2005, nr. BWBR0019070, Stb. 2005, 585).

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de hoge sectorpremie van toepassing is omdat de bepaling in de uitzendovereenkomsten dat de uitzendkrachten voor één jaar in dienst treden, geen reële betekenis heeft. Dit blijkt ook uit de feitelijke gang van zaken. Geen enkele van de 214 uitzendkrachten is namelijk een heel jaar bij X bv in dienst geweest. Voorts is van belang dat er geen verplichting tot loondoorbetaling is, dat de arbeidsduur is gesteld op minimaal 300 uur en dat er slechts marginale pogingen zijn gedaan om andere opdrachtgevers voor de uitzendkrachten te vinden. X bv beroept zich met betrekking tot het overleg dat met de inspecteur heeft plaatsgebonden vergeefs op het vertrouwensbeginsel. Dat overleg was namelijk geënt op de reële betekenis van de eenjaarstermijn. Het beroep van X bv is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Hof Den Haag oordeelt dat bij een parkeerkaartje waarvan de parkeertijd is verstreken alleen de parkeerbelasting kan worden nageheven die te weinig is betaald.

Belanghebbende, X, parkeert zijn auto op 13 mei 2016 op een parkeerplaats in de gemeente Zoetermeer waar voor het parkeren parkeerbelasting moet worden betaald. X koopt voor € 1 een parkeerkaartje dat geldig is tot 11.24 uur. Parkeercontroleurs constateren om 11.36 uur dat de parkeertijd is verstreken en leggen een naheffingsaanslag op bestaande uit € 60 aan kosten en € 1,45 aan parkeerbelasting. Dit laatste bedrag is de parkeerbelasting die is verschuldigd voor het parkeren gedurende een uur.

Hof Den Haag oordeelt dat bij een parkeerkaartje waarvan de parkeertijd is verstreken, alleen de parkeerbelasting kan worden nageheven die te weinig is betaald. In dit geval heeft X de over het voorliggende uur verschuldigde belasting gedeeltelijk voldaan. Het hof vermindert in navolging van de rechtbank de naheffingsaanslag met het door X reeds betaalde bedrag van € 1. Verder oordeelt het hof dat de rechtbank de heffingsambtenaar terecht heeft veroordeeld in de proceskosten. De parkeercontroleurs hebben kunnen constateren dat voor een deel van de parkeerduur waarvoor zij een naheffingsaanslag oplegden, al parkeerbelasting was voldaan. Door niettemin in beroep de aanslag te handhaven, heeft de heffingsambtenaar onrechtmatig gehandeld.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 225

Hof Den Haag oordeelt dat de naheffingsaanslag parkeerbelasting die is opgelegd toen er bij de gemeente Leiden een reorganisatie gaande was, niet door een bevoegde functionaris is opgelegd.

Belanghebbende, X, is het niet eens met een naheffingsaanslag parkeerbelasting van de gemeente Leiden.

Hof Den Haag oordeelt dat de naheffingsaanslag parkeerbelasting die is opgelegd toen er bij de gemeente Leiden een reorganisatie gaande was, niet door een bevoegde functionaris is opgelegd. Het hof vernietigt de naheffingsaanslag omdat deze niet is opgelegd door of namens een gemeentelijke functionaris of ambtenaar, die door het B. en W. is belast met de heffing van gemeentelijke belastingen. In die omissie wordt niet voorzien door het besluit van de gemeentesecretaris-algemeen directeur, waarbij deze heeft bepaald dat de vóór de reorganisatie door B. en W. aan de afdelingsmanager SEI en aan de afdelingsmanager WIO verleende bevoegdheid om belastingen, leges en andere heffingen te heffen, met ingang van 1 januari 2015 wordt uitgeoefend door de bekleder van een nieuwe functie. Dit reeds omdat niet duidelijk is op grond van welke toereikende bevoegdheid de gemeentesecretaris-algemeen directeur dat besluit heeft genomen. Ten overvloede oordeelt het hof dat ook vanwege de onduidelijkheid ter plaatse over het parkeerregime de naheffingsaanslag niet in stand kan blijven.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 231

Gemeentewet 225

Hof Den Haag oordeelt dat de rechtbank terecht heeft geweigerd X een proceskostenvergoeding toe te kennen. De inspecteur is reeds in de bezwaarfase volledig tegemoet gekomen aan de grieven van X. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

Belanghebbende, X, maakt bezwaar tegen een verzuimboete. Op 21 oktober 2015 deelt de inspecteur aan de gemachtigde van X mee dat de boete wordt verminderd naar nihil en dat een kostenvergoeding van € 244 wordt toegekend. Deze vergoeding wordt uitbetaald aan X op 4 november 2015. Met dagtekening 10 november 2015 doet de inspecteur uitspraak op bezwaar in de vorm van een verminderingsbeschikking waarbij de boete wordt vernietigd. Per brief van 13 november 2015 stelt X beroep in bij de rechtbank. Dat beroep trekt de gemachtigde later in waarna hij verzoekt om een proceskostenvergoeding.

Hof Den Haag (MK I, 10 januari 2017, BK-16/00305, V-N Vandaag 2017/1001) oordeelt dat de rechtbank terecht heeft geweigerd X een proceskostenvergoeding toe te kennen. Vaststaat dat de inspecteur in de bezwaarfase telefonisch heeft laten weten een kostenvergoeding van € 244 toe te kennen en dat deze vergoeding is uitbetaald nog vóór de uitspraak op bezwaar. Dit betekent dat de inspecteur reeds in de bezwaarfase aan alle grieven van X is tegemoetgekomen. Het is niet van belang dat de inspecteur niet schriftelijk heeft beslist op het verzoek van X om een kostenvergoeding. Ook het feit dat de gemachtigde pas op de dag van de zitting op de hoogte is geraakt van de uitbetaling aan X, is geen reden voor het hof om anders te beslissen.

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:75a

Algemene wet bestuursrecht 8:75

Hof Amsterdam oordeelt dat X binnenlands belastingplichtig is. X woont namelijk in Nederland en geniet looninkomsten uit tegenwoordige arbeid in Nederland. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

X is nazaat van een KNIL-militair van Ambonese afkomst. In geschil is of X binnenlands belastingplichtige is. X is namelijk van mening dat zijn verblijf in Nederland van tijdelijke aard is. Hij verwijst daarbij naar het KNIL-Memorandum uit 1950.

Hof Amsterdam (EK I, 20 december 2016, 15/00111, V-N 2017/13.1.1) oordeelt dat X binnenlands belastingplichtig is. Volgens het hof woont X namelijk in Nederland in de zin van art. 4 AWR. X woont in Nederland en geniet looninkomsten uit tegenwoordige arbeid in Nederland. Het beroep van X op het KNIL-Memorandum uit 1950, op grond waarvan X stelt dat zijn verblijf in Nederland slechts van tijdelijke aard is, doet daar volgens het hof niet aan af.

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 2.1

Algemene wet inzake rijksbelastingen 4

X verwerft een inkomen met de exploitatie van en de handel in onroerende goederen. X doet geen aangiften en weigert informatie te verstrekken over zijn inkomen en vermogen. Anders dan de rechtbank stelt Hof Den Haag de inspecteur volledig in het gelijk. De ambtshalve opgelegde aanslagen en boete blijven in stand. Een aanbod getuigen te horen passeert het hof. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbende, X, en zijn echtgenote Y waren betrokken bij het beheer van, de handel in en exploitatie van onroerende zaken. X deed geen aangiften en weigerde de inspecteur informatie te verstrekken over zijn inkomen en vermogen. In 2012 waren X en Y aangehouden op verdenking van o.a. witwassen, valsheid in geschrifte en oplichting. Uit politieonderzoeken was het vermoeden ontstaan dat X en Y gebruik maakten van stromannen. De inspecteur legde ambtshalve aan X aanslagen op. De ambtshalve opgelegde aanslag IB 2008 was opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 1,6 mln. Rechtbank Den Haag oordeelde op het beroep van X dat de aanslag niet berustte op een redelijke schatting en verminderde het box 1 inkomen naar ruim € 700.00 en stelde het box 3 inkomen vast op € 376.000 (zijnde 4% van € 9,4 mln) en rekende de helft toe aan X.

Hof Den Haag (MK I, 9 december 2016, BK-14/1197, BK-14/1198, BK-14/1206 en BK-14/1207, V-N Vandaag 2017/1224) vernietigt de uitspraken van de rechtbank en oordeelt dat de onderzoeksresultaten geen andere gevolgtrekking toelaten dan dat X over een reeks van jaren, waaronder de jaren 2008 en 2009, met diverse onroerende zaken frauduleuze activiteiten met stromannen heeft opgezet en in nauwe samenwerking met zijn echtgenote heeft uitgevoerd. X en zijn echtgenote hebben daardoor aanzienlijke inkomsten verworven en aanzienlijke vermogens opgebouwd, en dit alles opzettelijk en weloverwogen buiten het gezichtsveld van de Belastingdienst gehouden. Volgens het hof is de aanslag eerder te laag dan te hoog opgelegd. Het hof acht de boete van 100% passend en geboden. Het hof gaat voorbij aan het aanbod van X om door middel van het horen van getuigen of anderszins bewijs te leveren. X, die wist of moest weten dat het bij uitstek op zijn weg lag en hij als enige in staat was actie te ondernemen om het vereiste bewijs te leveren, is in deze procedure meer dan eens in de gelegenheid gesteld de nodige informatie te verschaffen en bewijs te leveren van zijn stellingen. Dat hij dit heeft nagelaten, komt voor zijn rekening. Het hof verklaart het hoger beroep van X ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27e

Zie ook Thema: Verzuim- en vergrijpboetes: Een kwestie van verschil

Hof Den Haag oordeelt in navolging van de rechtbank dat de heffingsambtenaar niet aannemelijk maakt dat de WOZ-waarde van het kantoorpand van X € 604.000 dient te bedragen. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbende, X, is eigenaar van een vrijstaand kantoorpand waarvan de WOZ-waarde 2015 is vastgesteld op een bedrag van € 604.000. Rechtbank Den Haag verlaagt in beroep de waarde naar € 580.000. De heffingsambtenaar stelt hoger beroep in.

Hof Den Haag (MK I, 22 februari 2017, BK-16/00401, V-N Vandaag 2017/585) oordeelt in navolging van de rechtbank dat de heffingsambtenaar niet aannemelijk maakt dat de WOZ-waarde van het kantoorpand van X € 604.000 dient te bedragen. De heffingsambtenaar heeft de kapitalisatiefactor onderbouwd aan de hand van de taxatiewijzer van de VNG, maar de publieksversie van de taxatiewijzer geeft geen marktgegevens of objectieve gegevens ter onderbouwing van de daarin gemaakte keuzes van een bepaald percentage binnen een bandbreedte of matrix. Ook de door de heffingsambtenaar ingebrachte onderbouwing van de kapitalisatiefactor met verkoopcijfers schiet tekort. Het hof stelt de WOZ-waarde in goede justitie vast op € 590.000. In zoverre is het hoger beroep van de heffingsambtenaar wel gegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Rechtbank Zeeland-West-Brabant acht de inspecteur geslaagd in de op hem rustende bewijslast dat er sprake is van in het buitenland opgekomen inkomen. Wat betreft de hoogte van de correcties heeft niet de inspecteur de bewijslast, maar geldt de omkering van de bewijslast. X slaagt niet in de verzwaarde bewijslast.

Belanghebbende, X, is een autohandelaar. In het kader van de inkeerregeling maakt X melding van contante stortingen op bankrekeningen in Luxemburg. Niet in geschil is dat er sprake is van omkering van de bewijslast. De inspecteur heeft, naast de box 3-correcties, ook de gestorte bedragen in het jaar van storting nagevorderd als inkomen in box 2 respectievelijk box 1. De vraag is of de verlengde navorderingstermijn ook van toepassing is met betrekking tot dat inkomen.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant acht de inspecteur geslaagd in de op hem rustende bewijslast dat er sprake is van in het buitenland opgekomen inkomen. Voor het eerste jaar is dat het geval, omdat de winstuitdeling pas plaatsvond met de onttrekking van de geldmiddelen aan de zwarte kas voor storting op de Luxemburgse rekening. Daarmee is sprake van in het buitenland opgekomen inkomen. Voor twee andere jaren heeft X erkend dat een deel van de zwarte omzet in het buitenland is behaald en ook voor het vierde jaar acht de rechtbank dit aannemelijk. Wat betreft de hoogte van de correcties heeft niet de inspecteur de bewijslast, maar geldt de omkering van de bewijslast. Het is naar het oordeel van de rechtbank niet willekeurig om ervan uit te gaan dat voor het volledige bedrag van de winstcorrectie sprake is van inkomen dat in het buitenland opgekomen is. X slaagt niet in de verzwaarde bewijslast, zodat de beroepen ongegrond zijn.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16

Rechtbank Gelderland oordeelt dat X bv een uitdeling heeft verstrekt aan haar dga C. Uit een analyse van de gang van zaken met betrekking tot de onroerende zaken blijkt namelijk dat C de woning voor nihil heeft verworven.

C houdt de aandelen in belanghebbende, X bv. X bv koopt begin 2007 een woonhuis en een villa in aanbouw. Hierbij wordt overeengekomen dat de verkopers het woonhuis voor een bepaald bedrag kunnen terugkopen. X bv verkoopt de onroerende zaken vervolgens aan C. C verkoopt vervolgens de villa aan derden. Ook verkoopt hij de woning, voor € 310.000, terug aan de verkopers. Naar aanleiding van een boekenonderzoek corrigeert de inspecteur de VPB-aangifte 2007 van X bv. X bv had namelijk slechts een winst van € 119.719 aangegeven. Volgens de inspecteur heeft X bv de onroerende zaken echter voor een te lage prijs verkocht aan X, en is er sprake van een uitdeling. De inspecteur stelt de winst vast op € 896.657.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat X bv een uitdeling heeft verstrekt aan haar dga C. Uit een analyse van de gang van zaken met betrekking tot de onroerende zaken blijkt dat C de woning voor nihil heeft verworven. Volgens de rechtbank moeten C en X bv zich bewust zijn geweest van deze bevoordeling. Omdat X bv recht had op restitutie van overdrachtsbelasting van een bedrag van € 31.500, maar dit aan X ten goede heeft laten komen, stelt de rechtbank de uitdeling ter zake van de woning vast op € 341.500 (€ 310.000 + € 31.500). De rechtbank vermindert de aanslag.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.25

Wet op de vennootschapsbelasting 1969 8

Rechtbank Gelderland oordeelt dat D bv een uitdeling heeft verstrekt aan haar dga X. Uit een analyse van de gang van zaken met betrekking tot de onroerende zaken blijkt namelijk dat X de woning voor nihil heeft verworven.

Belanghebbende, X, houdt de aandelen in D bv. D bv koopt begin 2007 een woonhuis en een villa in aanbouw. Hierbij wordt overeengekomen dat de verkopers het woonhuis voor een bepaald bedrag kunnen terugkopen. D bv verkoopt de onroerende zaken vervolgens aan X. X verkoopt vervolgens de villa aan derden. Ook verkoopt hij de woning, voor € 310.000, terug aan de verkopers. Naar aanleiding van een boekenonderzoek corrigeert de inspecteur de IB-aangiften van X. Volgens de inspecteur heeft D bv de onroerende zaken namelijk voor een te lage prijs verkocht aan X, en is er sprake van een uitdeling. De inspecteur stelt het belastbaar inkomen uit ab vast op € 820.088.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat D bv een uitdeling heeft verstrekt aan haar dga X. Uit een analyse van de gang van zaken met betrekking tot de onroerende zaken blijkt dat X de woning voor nihil heeft verworven. Volgens de rechtbank moeten X en D bv zich bewust zijn geweest van deze bevoordeling. Omdat D bv recht had op restitutie van overdrachtsbelasting van een bedrag van € 31.500, maar dit aan X ten goede heeft laten komen, stelt de rechtbank de uitdeling vast op € 341.500 (€ 310.000 + € 31.500). De rechtbank vermindert de aanslag.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 4.12

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de aanslagen rioolheffing en zuiveringsheffing terecht zijn opgelegd aan X als eigenaar van de woning in plaats van aan de exploitant van het park.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een woning die hij verhuurt aan een derde. De woning staat met een aantal soortgelijke woningen op een terrein. De woning wordt gebruikt voor de huisvesting van buitenlandse werknemers. Volgens X hadden de aanslagen zuiveringsheffing en rioolheffing niet aan hem mogen worden opgelegd, omdat (i) er sprake is van een recreatieterrein, (ii) het gelijkheidsbeginsel wordt geschonden en (iii) hij geen gebruiker is van de woning. Met betrekking tot de aanslagen zuiveringsheffing stelt X verder dat er sprake is van een woonruimte (in plaats van een bedrijfsruimte), één van de aanslagen niet binnen de driejaarstermijn is opgelegd en de ingenomen hoeveelheid water van een bepaald kalenderjaar, zoals door de heffingsambtenaar is herleid, onjuist is.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de aanslagen rioolheffing en zuiveringsheffing terecht zijn opgelegd aan X als eigenaar van de woning in plaats van aan de exploitant van het park. De woning die wordt bewoond door buitenlandse arbeidskrachten is voor de zuiveringsheffing geen ‘woonruimte' maar een ‘bedrijfsruimte'. Verder oordeelt de rechtbank dat de aanslag zuiveringsheffing 2012 tijdig is opgelegd op 31 december 2015. Het beroep van X is enkel gegrond omdat de heffingsambtenaar de hoeveelheid water voor het kalenderjaar 2012 voor de zuiveringsheffing niet op de juiste wijze heeft herleid uit het waterverbruik van X.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Waterschapswet 122d

Gemeentewet 228a

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat afwaardering van de vordering niet mogelijk is. Art. 13 § 5 Belastingverdrag NL - België is namelijk niet van toepassing. Het heffingsrecht ten aanzien van de vordering komt aan België toe.

Belanghebbende, X, emigreert in 2006 naar België. In verband met zijn a.b. in A bv, legt de inspecteur een conserverende aanslag op aan X. In 2009 verstrekt X leningen aan zijn bv, van in totaal € 140.000. In zijn IB-aangifte 2011 waardeert X de leningen af naar nihil, en brengt deze afwaardering ten laste van zijn ROW. Volgens de inspecteur is dat niet mogelijk. In geschil is of art. 13 § 5 Belastingverdrag NL - België aan de afwaardering in de weg staat.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat afwaardering van de vordering niet mogelijk is. Volgens de rechtbank is art. 13 § 5 Belastingverdrag NL - België namelijk niet van toepassing. De rechtbank stelt daarbij vast dat ten aanzien van de vorderingen geen conserverende aanslag is opgelegd, omdat de aanslagen pas na de emigratie zijn opgelegd. Het heffingsrecht ten aanzien van de vorderingen is dan, op grond van art. 13 § 4 Belastingverdrag NL - België, aan België toegewezen. Het gelijk is aan de inspecteur.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.92

Verdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en het Koninkrijk België tot het vermijden van dubbele belasting en tot het voorkomen van het ontgaan van belasting inzake belastingen naar het inkomen en naar het vermogen 13

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de inspecteur kan navorderen bij X. Tijdens het boekenonderzoek zijn namelijk onbekende gegevens boven tafel gekomen.

X is lid van enkele coöperaties. Naar aanleiding van een boekenonderzoek legt de inspecteur IB-navorderingsaanslagen op aan X. De inspecteur past daarbij een gebruikelijk loon toe. Volgens de inspecteur is X namelijk niet aan te merken als IB-ondernemer. In hoger beroep is onder andere in geschil of de inspecteur over een nieuw feit beschikt.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de inspecteur over een nieuw feit beschikt. Tijdens het boekenonderzoek is namelijk gebleken dat X slechts werkzaamheden heeft verricht voor twee opdrachtgevers, en dat hij een vaste vergoeding per maand heeft ontvangen. Tevens blijkt uit de met de opdrachtgevers gesloten overeenkomsten dat X jarenlang heeft gewerkt voor deze opdrachtgevers. Vervolgens stelt het hof vast dat de gebruikelijkloonregeling van toepassing is, en dat X geen IB-ondernemer is.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16

Wet op de loonbelasting 1964 12a

Wet inkomstenbelasting 2001 4.6

Wet inkomstenbelasting 2001 4.5a

Wet inkomstenbelasting 2001 3.5

Wet inkomstenbelasting 2001 3.4

Zie ook Thema: Navordering

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de gebruikelijkloonregeling van toepassing is. X heeft namelijk een aanmerkelijk belang in de coöperaties, en verricht voor de coöperaties bestuurstaken.

X is lid van enkele coöperaties. Naar aanleiding van een boekenonderzoek legt de inspecteur IB-navorderingsaanslagen op aan X. De inspecteur past daarbij een gebruikelijk loon toe. Volgens de inspecteur is X namelijk niet aan te merken als IB-ondernemer. Rechtbank Gelderland oordeelt dat X geen IB-ondernemer is, en dat de inspecteur terecht een gebruikelijk loon heeft toegepast.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de gebruikelijkloonregeling van toepassing is. Het hof wijst er hierbij op dat X een aanmerkelijk belang in de coöperaties heeft, en voor de coöperaties bestuurstaken verricht. Volgens het hof heeft X deze werkzaamheden niet als ondernemer verricht. Hierbij overweegt het hof onder andere dat X de werkzaamheden om niet heeft verricht, hetgeen niet op zakelijk handelen duidt. Ten overvloede gaat het hof vervolgens nog in op de stelling van X dat hij IB-ondernemer is. X is volgens het hof geen IB-ondernemer. Het lidmaatschap van een coöperatie leidt op zich namelijk niet tot IB-ondernemerschap. Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de loonbelasting 1964 12a

Wet inkomstenbelasting 2001 4.6

Wet inkomstenbelasting 2001 4.5a

Wet inkomstenbelasting 2001 3.5

Wet inkomstenbelasting 2001 3.4

Verwijzingshof Amsterdam handhaaft de aan X, wegens winstuitdelingen, opgelegde navorderingsaanslagen ib/pvv. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbende, X, houdt 100% van de aandelen in C bv. Deze bv vormt samen met D bv een fiscale eenheid voor de vennootschapsbelasting. De ondernemingsactiviteiten van D bv bestaan uit het aannemen van werk. D bv verricht in de jaren 2004, 2005 en 2006 regelmatig werkzaamheden voor een derde en gaat op 11 april 2007 failliet. Naar aanleiding van een boekenonderzoek is geconstateerd dat deze derde contante bedragen heeft uitbetaald aan X. Volgens de inspecteur heeft er in de jaren 2004, 2005 en 2006 een uitdeling plaatsgevonden van D bv aan X. De winstuitdelingen heeft X niet in zijn aangiften IB/PVV vermeld. Gevolg zijn de in geschil zijnde navorderingsaanslagen en boetes van 100%. X komt in beroep. Volgens Rechtbank Den Haag zijn de door X in contanten ontvangen bedragen terecht als omzet van D bv aangemerkt. Bij de vaststelling van de hoogte van de bij X in aanmerking te nemen winstuitdelingen moet wel rekening worden gehouden met gemaakte kosten ter realisering van die omzet. De rechtbank heeft de navorderingsaanslagen dienovereenkomstig verminderd. Het hof neemt de oordelen van de rechtbank over voor zover het de navorderingsaanslagen betreft. De boetes worden verminderd tot nihil. X komt in cassatie. De Staatssecretaris van Financiën heeft incidenteel beroep in cassatie ingesteld. De Hoge Raad verwijst omdat het hof zijn uitspraak niet naar behoren heeft gemotiveerd.

Verwijzingshof Amsterdam (MK I, 22 november 2016, 15/00822 t/m 15/00824, V-N Vandaag 2016/2639) handhaaft de aan X opgelegde navorderingsaanslagen ib/pvv. Volgens het hof heeft X tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur niet aannemelijk gemaakt dat hij meer kosten heeft gemaakt dan de reeds door de rechtbank aanvaarde 30%. Het hoger beroep van X is ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 4:12

Verwijzingshof Amsterdam beslist dat het verdedigingsbeginsel niet is geschonden omdat de inspecteur aannemelijk heeft gemaakt dat er gegronde vrees voor verduistering bestond. X bv was bovendien in de bezwaarfase alsnog in staat om de rechtmatigheid van de naheffingsaanslag te toetsen c.q. te betwisten. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

C heeft 100% aandelen in belanghebbende, X bv. Deze bv vormt samen met D bv een fiscale eenheid voor de omzetbelasting. De ondernemingsactiviteiten van D bv bestaan uit het aannemen van werk. D bv, die op 11 april 2007 failliet is verklaard, verrichtte in de jaren 2004, 2005 en 2006 regelmatig werkzaamheden voor een derde. Naar aanleiding van een boekenonderzoek bij deze derde is geconstateerd dat deze derde contante bedragen heeft uitbetaald aan C. Deze bedragen zijn niet in de administratie van D bv verantwoord. Volgens de inspecteur heeft X bv over de desbetreffende jaren een te lage omzet aangegeven. Het gevolg hiervan is de in geschil zijnde naheffingsaanslag omzetbelasting over het tijdvak 1 januari 2004 tot en met 31 december 2006. Hof Den Haag beslist dat de rechtbank terecht en op goede gronden het beroep van X bv op het verdedigingsbeginsel heeft afgewezen. X bv komt in cassatie. Volgens de Hoge Raad heeft het hof bij zijn oordeel in aanmerking genomen dat voor het vooraf horen van X bv geen gelegenheid was, omdat de naheffingstermijn dreigde te verstrijken en vanwege het faillissement van D bv. Het middel dat zich hiertegen richt wordt terecht voorgesteld. In dit geval rechtvaardigen deze omstandigheden, zonder nadere motivering die ontbreekt, niet zonder meer het op 12 november 2009 opleggen van de in geschil zijnde naheffingsaanslag over een periode van drie kalenderjaren, zonder X bv op de hoogte te stellen van het voornemen daartoe en haar in de gelegenheid te stellen daarop te reageren. Het beroep in cassatie is gegrond. Volgt verwijzing naar Hof Amsterdam.

Volgens Verwijzingshof Amsterdam (MK I, 22 november 2016, 15/00825, V-N Vandaag 2016/2638) moet het niet-vooraf-horen in dit geval zonder gevolgen blijven. De inspecteur heeft aannemelijk gemaakt dat er gegronde vrees voor verduistering bestond (art. 10 Inv.wet 1990). Ook was X bv in de bezwaarfase alsnog in staat om de rechtmatigheid van de naheffingsaanslag te toetsen c.q. te betwisten, zodat hier geen sprake is van een situatie waarin de rechten van de verdediging in de kern zijn aangetast. Het hof acht de berekening van de naheffingsaanslag, waarin de gehele omzet wordt belast naar het algemene btw-tarief, niet redelijk. Een deel van de omzet valt onder het verlaagde tarief. In zoverre is het hoger beroep van X bv gegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Invorderingswet 1990 10

Wet op de omzetbelasting 1968 9

Hof Amsterdam oordeelt in hoger beroep dat sprake is van een bij de (primitieve) aanslagregeling gemaakte fout in de zin van art. 16-2-c AWR, zodat navordering mogelijk is. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbende, mevrouw X1, ontvangt een schenking van haar moeder. Begin 2013 ontvangt de inspecteur de papieren aangifte schenkbelasting. Hierin staat de schenking van € 37.713.473 met een verschuldigd bedrag van € 7.530.117. Bij het invoeren van de gegevens in het geautomatiseerde systeem van de Belastingdienst is door een administratief medewerker als verkrijging abusievelijk € 37.713 ingevoerd. Dit leidt tot een aanslag van € 3.268. Op het aanslagbiljet staat "Deze definitieve aanslag is vastgesteld overeenkomstig de aangifte". In geschil is of terecht een navorderingsaanslag is opgelegd. Rechtbank Noord-Holland stelt de inspecteur in het gelijk. X1 gaat in hoger beroep.

Hof Amsterdam (MK IV, 23 augustus 2016, 16/00012, V-N 2016/54.1.1) oordeelt dat sprake is van een bij de (primitieve) aanslagregeling gemaakte fout in de zin van art. 16-2-c AWR, zodat navordering mogelijk is. Onder fout in die zin moet namelijk worden verstaan: elke misslag die bij de Belastingdienst optreedt waardoor de belastingschuld op een te laag bedrag is vastgesteld (HR 27 juni 2014, nr. 14/00350, V-N 2014/34.11). Het is volstrekt onaannemelijk dat de bewuste medewerker heeft willen afwijken van hetgeen in de aangifte stond vermeld of dat deze handeling is terug te voeren op een beoordelingsfout van de inspecteur. De fout was voor X1 ook redelijkerwijs kenbaar. De te weinig geheven belasting was namelijk ten minste 30% van de wettelijk verschuldigde belasting. Het beroep van X1 is ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16 

Rechtbank Gelderland oordeelt dat er geen sprake is van avas, en dat de boete terecht is opgelegd. X bv had namelijk extra aandacht aan de verloning van het winstrecht moeten besteden, omdat X bv de verplichting tot verloning van het winstrecht had overgenomen van haar dochtervennootschap.

Belanghebbende, X bv, is de houdstermaatschappij van het B-concern. In verband met het loon, en een winstrecht, van een van de werknemers, D, legt de inspecteur een naheffingsaanslag crisisheffing, met een boete, op aan X bv. De adviseur die de aangiften loonheffingen verzorgt, heeft namelijk geen rekening gehouden met het winstrecht. X bv stelt dat de crisisheffing in strijd is met art. 1 EP EVRM. Verder is X bv het niet eens met de boete, omdat de aangifte is verzorgd door een zorgvuldig gekozen en deskundige adviseur.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat er geen sprake is van avas, en dat de boete terecht is opgelegd. Volgens de rechtbank had X bv namelijk extra aandacht aan de verloning van het winstrecht moeten besteden, omdat X bv de verplichting tot verloning van het winstrecht had overgenomen van haar dochtervennootschap. X bv had betere afspraken met haar adviseur moeten maken. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de arresten van de Hoge Raad van 29 januari 2016, over de strijdigheid van de crisisheffing met art. 1 EP EVRM. De naheffingsaanslag blijft in stand.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 67c

Wet op de loonbelasting 1964 32bd

Hof Amsterdam oordeelt in navolging van de rechtbank dat de heffingsambtenaar de waarde van de woning met aanbouw en vrijstaande werkplaats/loods niet te hoog heeft vastgesteld.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een onroerend goed bestaande uit een woning en vrijstaande werkplaats/loods en een aanbouw woonruimte. In geschil is de WOZ-waarde 2014. X bepleit verlaging van de waarde van € 326.000 naar € 123.000.

Hof Amsterdam oordeelt in navolging van de rechtbank dat de heffingsambtenaar de waarde van de woning en aanbouw en vrijstaande werkplaats/loods niet te hoog heeft vastgesteld. Het hof stelt voorop dat de heffingsambtenaar aan de waardebepalende elementen van de onroerende zaak zulke lage waarden heeft toegekend dat niet elke oneffenheid op onderdelen (zoals het terras, de loods, de dakkapel of het aantal aan de kernzone toe te rekenen vierkante meters) aan de waardering van de onroerende zaak als geheel afbreuk doet. Het hof oordeelt dat de heffingsambtenaar met de verschillen tussen de woning van X en de vergelijkingswoningen voldoende rekening heeft gehouden. Er is geen reden om de waarde te verlagen in verband met een recht van overpad. Dit recht is niet bij notariële akte gevestigd en X heeft niet aannemelijk gemaakt dat het recht van overpad is ontstaan door verjaring. X maakt evenmin aannemelijk dat het waterschap feitelijk beheer heeft gevoerd over een groter deel van de tot de woning behorende grond dan het door de heffingsambtenaar vrijgestelde deel.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof Amsterdam ziet geen reden voor een verdere verlaging van de WOZ-waarde van de woning van X.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een eensgezins(tussen)woning in de gemeente Amsterdam. De woning is gebouwd in 1925, heeft een oppervlakte van 195 m² en is gelegen op een kavel van 143 m². In geschil is de WOZ-waarde 2015. Rechtbank Amsterdam verlaagt de waarde van € 1.169.000 naar € 1.100.000. X bepleit in (hoger) beroep verdere verlaging naar € 951.000.

Hof Amsterdam ziet geen reden voor een verdere verlaging van de WOZ-waarde van de woning van X. Een vergelijkbare woning in de buurt is ruim negen maanden na de peildatum verkocht voor € 1.450.000. Dit verkoopcijfer en ook twee andere verkopen onderbouwen de door de heffingsambtenaar verdedigde waarde. Ook de door X ingediende stukken bieden in belangrijke mate steun aan de waarde die de gemeente verdedigt. De kavel is volgens X op 16 oktober 2014 € 145.145 waard en de marktwaarde van de opstal bedraagt volgens een door X ingebrachte waardeverklaring € 945.750. De opgetelde waarde wijkt slechts in geringe mate af van de WOZ-waarde van € 1.100.000. Het hof verklaart het hoger beroep van X ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Advocaat-generaal Wattel concludeert dat reservering van de herwaarderingswinst niet mogelijk is. Dit strookt namelijk niet met art. 15 ai Wet VPB 1969.

Belanghebbende, X bv, richt in 2007 E bv op die vanaf oprichtingsdatum in de f.e. is opgenomen. X bv brengt, binnen de f.e., voor € 3 mln een onroerende zaak in E bv in. De onroerende zaak wordt verhuurd aan F bv. F bv neemt de aandelen E bv medio 2010 over voor € 18.000. Per 1 oktober 2010 maakt E bv niet langer meer deel uit van de f.e.. Op 6 oktober 2010 worden de aandelen bij notariële akte geleverd. Een en ander leidt tot een herwaarderingswinst van ruim € 2,5 mln bij X bv. X bv doteert de herwaarderingswinst aan een HIR. Volgens de inspecteur is dat echter niet mogelijk. Hof Arnhem-Leeuwarden (TaxVisions editie 24 februari 2017) oordeelt dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat het de bedoeling is om in feite met terugwerkende kracht de interne overdrachtswinst alsnog bij de f.e. te belasten. Volgens het hof kan in principe aan de HIR worden gedoteerd, maar in casu niet, omdat het pand in 2007 is overgedragen, en de herinvestering pas in 2011 heeft plaatsgevonden. Een eventueel gevormde HIR had volgens het hof dan uiterlijk in 2010 aan de winst moeten zijn toegevoegd. X bv gaat in cassatie.

Advocaat-generaal Wattel concludeert dat reservering van de herwaarderingswinst niet mogelijk is. Volgens de A-G strookt dit namelijk niet met art. 15 ai Wet VPB 1969. Niet van belang is dan ook of er sprake is van een overdracht in 2007 of 2010. De A-G wijst er daarbij op dat de wetgever bij de ontvoeging alsnog belasting wil heffen over de intern overgedragen ‘stille reserve'. Verder merkt de A-G nog op dat het niet de bedoeling kan zijn geweest dat de wettelijke herwaardering meteen weer ongedaan kan worden gemaakt via een reservering van de herwaarderingswinst. De A-G adviseert de Hoge Raad om het cassatieberoep ongegrond te verklaren.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.54

Wet op de vennootschapsbelasting 1969 15ai

Lees ook het Thema: Herinvesteringsreserve:onbelaste boekwinst voor herinvesteren in nieuwe bedrijfsmiddelen

Advocaat-generaal Ettema concludeert dat het hof van een onjuiste rechtsopvatting is uitgegaan door te oordelen dat voor de aftrek van de ‘btw van de onderaannemers' omkering en verzwaring van de bewijslast moet plaatsvinden.

Belanghebbende, X, start medio 2000 een eenmanszaak die activiteiten in de bouw verricht. Per 1 januari 2005 wordt de onderneming gedreven via een bv van X. Naar aanleiding van een melding van de FIOD stelt de inspecteur een boekenonderzoek in bij X, en legt de inspecteur, ter behoud van rechten, een btw-naheffingsaanslag op. Volgens de inspecteur is de verleggingsregeling namelijk ten onrechte niet toegepast. De onderaannemers hebben volgens de inspecteur dan ook ten onrechte btw aan X in rekening gebracht, die X niet in aftrek kan brengen. Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat X de wettelijke administratieplicht heeft geschonden en dat de bewijslast dan moet worden omgekeerd en verzwaard. Het ligt volgens het hof dan op de weg van X om het verzwaarde tegenbewijs te leveren voor de correcties van de inspecteur. Volgens het Hof is X er niet in geslaagd te bewijzen dat de onderaannemers de in rekening gebrachte btw op aangifte hebben voldaan. X gaat in cassatie.

Advocaat-generaal Ettema concludeert dat het hof de bewijslast onjuist heeft verdeeld. Volgens de A-G is het hof van een onjuiste rechtsopvatting uitgegaan door te oordelen dat voor de aftrek van de ‘btw van de onderaannemers' omkering en verzwaring van de bewijslast moet plaatsvinden. De A-G is verder van mening dat de stelling van X, dat een ‘eigenbouwer' niet kan worden gelijkgesteld met een ‘aannemer', moet worden verworpen. De wetgever heeft hierbij niet in strijd met de Zesde btw-richtlijn gehandeld. De A-G adviseert de Hoge Raad om het cassatieberoep gegrond te verklaren.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968 24b

Wet op de omzetbelasting 1968 12