Rechtbank Limburg oordeelt dat het waterschap niet verplicht is om de NEN-normen te publiceren waarnaar verwezen wordt in de verordening (en de bijlagen).

Belanghebbende, X bv, is het niet eens met de zuiveringsheffing bedrijven. X bv stelt dat de verordening zuiveringsheffing van waterschap Limburg onverbindend is omdat de NEN-normen waarnaar wordt verwezen niet met de verordening zijn gepubliceerd.

Rechtbank Limburg oordeelt dat het waterschap niet verplicht is om de NEN-normen te publiceren waarnaar verwezen wordt in de verordening (en de bijlagen). Ook zonder de NEN-normen is de heffingsmaatstaf voor de zuiveringsheffing bedrijven voldoende kenbaar. Ingevolge art. 122f lid 1 Waterschapswet (Wsw) is de heffingsmaatstaf gelijk aan de vervuilingswaarde van de stoffen die in een kalenderjaar worden afgevoerd, waarbij de vervuilingswaarde wordt uitgedrukt in vervuilingseenheden. Wat een vervuilingseenheid is, volgt rechtstreeks uit de Wsw en is herhaald in art. 6 van de verordening. Hiermee is heffingsmaatstaf kenbaar. Aan de hand hiervan in combinatie met de in de verordening vermelde tarieven is derhalve op voorhand duidelijk wat de hoogte van de heffing per vervuilingseenheid is. Dat het voor de bepaling van de hoogte van het uiteindelijk te betalen bedrag van belang is om ook het aantal vervuilingseenheden te bepalen, waarvoor meting, bemonstering en analyse noodzakelijk zijn, en dat die meting, bemonstering en analyse moeten plaatsvinden aan de hand van NEN-normbladen, maakt niet dat de heffingsmaatstaf als zodanig niet duidelijk is uit de verordening. Het beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Waterschapswet 75

Waterschapswet 122d

Waterschapswet 122f

Hof Amsterdam oordeelt dat de verhuur van onbemande elektrische sloepen aangemerkt kan worden als een vermakelijkheid in de zin van de Verordening op de vermakelijkheidsretributie te water 2005. X is als verhuurder van de sloepen belastingplichtig.

Belanghebbende, X, verhuurt on line elektrische sloepen in de gemeente Amsterdam. In geschil is of zij voor deze activiteiten vermakelijkheidsretributie is verschuldigd aan de gemeente Amsterdam.

Hof Amsterdam oordeelt dat de verhuur van onbemande elektrische sloepen aangemerkt kan worden als een vermakelijkheid in de zin van de Verordening op de vermakelijkheidsretributie te water 2005. Hieraan doet niet af dat de huurders zelf hun vaarroute mogen bepalen en ervoor kunnen kiezen om deels ook buiten Amsterdamse wateren te varen. Als verhuurder van de sloepen is X degene die de vermakelijkheid verschaft en moet zij als belastingplichtig voor de vermakelijkhedenretributie worden aangemerkt. Dat de sloepen onbemand worden verhuurd en dat de bedrijfsuitoefening van X niet aangemerkt kan worden als ‘rondvaart' in de zin van de verordening is niet relevant. Het hof acht aannemelijk dat X in staat is vast te stellen hoeveel passagiers gemiddeld per boeking op een sloep aanwezig zijn. Het hof verklaart het hoger beroep van X ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 229

Hof Den Haag oordeelt dat de inspecteur niet onrechtmatig, althans niet onredelijk en willekeurig, heeft gehandeld doordat hij de aangifte van X aan een nader onderzoek heeft onderworpen. De omstandigheid dat de aangifte door een gemachtigde is ingediend, is een bijkomende reden.

Belanghebbende, X, heeft twee minderjarige kinderen die bij hun moeder wonen. In de aangifte IB 2012 brengt hij kostenposten in aftrek: € 2.600 aan kosten van levensonderhoud en € 1.870 aan specifieke zorgkosten. De inspecteur selecteert de aangifte van X voor nader onderzoek en weigert de voornoemde kosten omdat X ze niet met bewijsstukken onderbouwt. X gaat in beroep en stelt dat de inspecteur onredelijk en willekeurig handelt door zijn aangifte aan een nader onderzoek te onderwerpen, enkel en alleen omdat deze aangifte is ingediend door de gemachtigde van X.

Hof Den Haag oordeelt anders. Uit verklaringen van de inspecteur volgt dat de belangrijkste reden voor de selectie voor nader onderzoek is dat in de aangifte betrekkelijk grote aftrekposten zijn opgenomen. De omstandigheid dat de aangifte door de gemachtigde is ingediend, is een bijkomende reden. Dat de inspecteur bij zijn beslissing om nader onderzoek naar de aangifte te doen, meeweegt dat de gemachtigde van X in door hem verzorgde aangiften aftrekposten als deze slechts heel beperkt met bewijsmiddelen onderbouwt, maakt deze beslissing volgens het hof niet onrechtmatig of onredelijk en willekeurig. Vervolgens oordeelt het hof dat X niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij in 2012 in belangrijke mate heeft bijgedragen aan het levensonderhoud van zijn kinderen. Ook de aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten is terecht geweigerd. Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank en verklaart het hoger beroep van X ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 6.17

Wet inkomstenbelasting 2001 6.13

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de inspecteur bij het toepassen van de DCF-methode ten onrechte is uitgegaan van de resultaten die in het verleden zijn behaald en er worden algemene aannames gehanteerd in plaats van specifiek op de onderneming toegespitste parameters.

Belanghebbende, mevrouw X, en haar zwager zijn ieder 50% aandeelhouder in een holding. De holding is enig aandeelhouder van een bv, die drie winkels exploiteert waarin zelfgeproduceerde chocoladeproducten worden verkocht. Begin 2013 schenkt de zwager een pakket aandelen aan X. De aandelen vertegenwoordigen 1/6e deel van het totaal. Volgens de aangifte schenkbelasting van X hebben de aandelen een waarde van € 386.000. X maakt ook aanspraak op toepassing van de bedrijfsopvolgingsregeling (BOR). Volgens de inspecteur hebben de aandelen echter een waarde van € 501.619. Na toepassing van de voorwaardelijke BOR-vrijstelling van € 299.611 en de basisvrijstelling van € 2.057, resulteert dit in een belaste verkrijging van € 199.951 waarover X € 68.154 schenkbelasting is verschuldigd. In geschil is of voor de waardering van de aandelen de (verbeterde) rentabiliteitsmethode van X of de discount-cash-flow (DCF) methode van de inspecteur moet worden toegepast.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de inspecteur bij het toepassen van de DCF-methode ten onrechte is uitgegaan van de resultaten die in het verleden zijn behaald en er worden algemene aannames gehanteerd in plaats van specifiek op de onderneming toegespitste parameters. Door het ontbreken van goed onderbouwde uitgangspunten geeft de DCF-methode in casu geen betrouwbare kasstroomprognose. De rentabiliteitsmethode van X is daarom ten onrechte verworpen. Weliswaar hanteert deze ook de resultaten die in het verleden zijn behaald, maar dat is als zodanig onvoldoende om deze methode te verwerpen. Bovendien wordt de rentabiliteitsmethode expliciet genoemd in het besluit van de staatssecretaris (17 januari 2013, nr. BLKB2012/1221M, V-N 2013/8.17) als zijnde een acceptabele methode voor het kunnen toepassen van de BOR. Het beroep van X is gegrond, met dien verstande dat als beleggingsvermogen wordt aangemerkt het saldo van de overtollige liquide middelen, langlopende vorderingen, vorderingen op aandeelhouders en de lijfrenteverplichtingen. De belaste verkrijging wordt verminderd tot € 185.093.

Lees ook het thema De bedrijfsopvolgingsregeling (BOR) in de Successiewet

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Successiewet 1956 35b

Rechtbank Den Haag oordeelt dat X bv geen aftrek van voorbelasting kan claimen als er oninbare vorderingen zijn. Bovendien maakt X bv niet aannemelijk dat de betreffende vergoedingen niet zullen worden ontvangen. De btw-naheffing is dus terecht.

Belanghebbende, X bv, verhuurt en verkoopt internet-, alarm- en camerasystemen. Met betrekking tot haar dubieuze debiteuren claimt X bv aftrek van voorbelasting. Volgens de inspecteur had X bv een verzoek moeten indienen om de reeds afgedragen btw terug te vragen. X bv moet dan wel aannemelijk maken dat de vorderingen niet zijn betaald en ook niet betaald zullen worden. In geschil is de naheffingsaanslag over 2010 en 2011, alsmede de vergrijpboete van 25%. De boete houdt mede verband met enkele niet in geschil zijnde correcties, zoals aansluitverschillen en het ten onrechte in aftrek brengen van btw terzake van privébestedingen.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat X bv geen aftrek van voorbelasting kan claimen als er oninbare vorderingen zijn. Bovendien maakt X bv niet aannemelijk dat de betreffende vergoedingen niet zullen worden ontvangen. De naheffing is dus terecht. Met betrekking tot de boete slaagt de inspecteur slechts deels in de op hem rustende bewijslast. Het door de inspecteur aangevoerde bewijs ziet namelijk alleen op de aansluitverschillen en op het in aftrek van voorbelasting brengen zonder facturen. Aangezien er geen enkele verwijzing is naar de correctie dubieuze debiteuren, moet de boete is zoverre vervallen. Het beroep van X bv is deels gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 29

Wet op de omzetbelasting 1968 15

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de heer X de mrb-rekening toch heeft ontvangen, aangezien de inspecteur op de zitting onweersproken stelt dat bij de - te late - betaling wel het juiste betalingskenmerk is vermeld.

Aan de heer X is een naheffingsaanslag motorrijtuigenbelasting, alsmede een verzuimboete van € 158 opgelegd. Na bezwaar is de boete verminderd tot € 52 en is een bezwaarkostenvergoeding toegekend van € 123 (wegingsfactor 0,25 / zeer licht). In geschil is of deze vergoeding tot het juiste bedrag is vastgesteld en of de boete terecht is. Inmiddels sluit de inspecteur zich voor wat betreft de bezwaarkostenvergoeding aan bij het standpunt van X. Deze wordt daarom verhoogd met € 369 (2 x € 246 -/- € 123). Volgens X heeft hij de betreffende mrb-rekening niet ontvangen en is de boete dus terecht.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat X de rekening toch heeft ontvangen, aangezien de inspecteur op de zitting onweersproken stelt dat bij de - te late - betaling wel het juiste betalingskenmerk is vermeld. Niet is uitgesloten dat X had afgezien van het instellen van het onderhavige beroep als hij eerder met dit verweer was geconfronteerd. De uitspraak op bezwaar is dus onvoldoende gemotiveerd. Ondanks dat de boete terecht is, is het beroep van X gegrond. X krijgt een totale proceskostenvergoeding - inclusief de bezwaarfase - van € 1.359.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:75

Algemene wet bestuursrecht 7:15

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt in hoger beroep dat de bv een ruim eigen vermogen had en dat de toekomstverwachtingen gunstig waren zodat de inspecteur niet aannemelijk maakt dat een onafhankelijke derde een vergelijkbare geldverstrekking niet zou hebben gedaan. De afwaardering bij de dga is dus aftrekbaar.

Belanghebbende, de heer X, leent vanaf 2008 forse bedragen uit aan zijn bv. Dit loopt in 2010 op tot € 891.849 tegen 4% rente, terwijl er geen afspraken zijn gemaakt over aflossing en geen zekerheden zijn bedongen. Pas vanaf 2012 vinden enige summiere schriftelijke vastleggingen over de rekening-courantverhouding plaats. De rente wordt vanwege de risico's wel verhoogd tot 8%. Voor 2011 is in geschil of X door de geldverstrekkingen een TBS-vordering heeft op de bv en zo ja, of deze vordering ten laste van het resultaat uit overige werkzaamheden kan worden afgewaardeerd. Volgens Rechtbank Gelderland is het een onzakelijke geldlening. Een onafhankelijke derde zou namelijk niet bereid zijn geweest om het ontbreken van zekerheden en aflossingen te compenseren met een hogere vaste niet-winstdelende rente (zie HR 15 november 2011, nr. 08/05323, BNB 2012/38, V-N 2011/63.10 en HR 25 november 2011, nr. 10/04588, BNB 2012/78, V-N 2011/62.14). Het verlies kan dus niet ten laste van het resultaat uit overige werkzaamheden komen. X gaat in hoger beroep.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de bv een ruim eigen vermogen had en dat de toekomstverwachtingen gunstig waren zodat de inspecteur niet aannemelijk maakt dat een onafhankelijke derde een vergelijkbare geldverstrekking niet zou hebben gedaan. Het maakt niet uit dat geen aflossingstermijn is overeengekomen. Het betreft namelijk een rekening-courantkrediet dat door X direct kan worden opgeëist. Weliswaar kan aan de inspecteur worden toegegeven dat een onafhankelijke geldschieter om een schriftelijk vastlegging zou hebben verzocht, maar dat is van ondergeschikt belang. Het verlies kan dus wel ten laste van het resultaat uit overige werkzaamheden komen. Het beroep van X is gegrond.

Lees ook de thema's  De terbeschikkingstellingsregelingen en De onzakelijke lening

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.92

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de aanslag schenkbelasting niet in strijd is met de vaststellingsovereenkomst. Deze ziet namelijk alleen op de na te vorderen inkomstenbelasting. De heffing 24 jaar na de schenking is terecht omdat vaststaat dat de schenking in 1991 is gedaan, dat daarvan geen aangifte is gedaan en dat zowel de schenkers (de ouders van de mevrouw X) als X nog in leven zijn.

Belanghebbende, mevrouw X, beschikt over een tegoed op een buitenlandse bankrekening dat bij de Belastingdienst niet bekend is. In november 2013 doet X daarom een beroep op de inkeerregeling. Volgens X is de bankrekening in 1991 geopend, maar zij weet niet welk bedrag er toen op is gestort. Het geld zou afkomstig zijn uit de verkoop van onroerende zaken door haar ouders in Nederland. Met betrekking tot de IB-gevolgen is door X met de inspecteur een vaststellingsovereenkomst gesloten. In geschil is de aanslag schenkbelasting. De verkrijging in 1991 door X is door de inspecteur ambtshalve berekend op € 242.912 en de daarover verschuldigde schenkbelasting is € 37.087.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de aanslag niet in strijd is met de vaststellingsovereenkomst. Deze ziet namelijk alleen op de na te vorderen inkomstenbelasting. De heffing 24 jaar na de schenking is terecht omdat vaststaat dat de schenking in 1991 is gedaan, dat daarvan geen aangifte is gedaan en dat zowel de schenkers (de ouders van X) als X nog in leven zijn. Uit de tekst van art. 66 lid 1 aanhef sub2 SW 1956 volgt niet dat pas een aanslag kan worden opgelegd als de schenker en de begiftigde zijn overleden. Pas als de schenkers en/of de begiftigde is overleden, pas dan gaan namelijk de aanslagtermijnen lopen. Dit is slechts anders als zowel de schenker als de begiftigde een rechtspersoon is, dan vervalt de bevoegdheid tot het opleggen van een aanslag of navorderingsaanslag twintig jaren na de schenking. Dit is niet in strijd met het gelijkheidsbeginsel. Aan de wetgever komt namelijk een ruime beoordelingsvrijheid toe. De ongelijkheid tussen natuurlijke personen en rechtspersonen bestaat hierin dat een natuurlijk persoon altijd zal overlijden, terwijl een rechtspersoon in beginsel onbeperkt kan voortbestaan. Bij overlijden van een natuurlijk persoon kan door inbreng of inkorting blijken dat eerder een schenking is gedaan. Het beroep van X is ongegrond.

Lees ook de thema's Navordering en De inkeerregeling

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16

Algemene wet inzake rijksbelastingen 11

Successiewet 1956 66

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de aanslag schenkbelasting niet in strijd is met de vaststellingsovereenkomst. Deze ziet namelijk alleen op de na te vorderen inkomstenbelasting. De heffing 24 jaar na de schenking is terecht omdat vaststaat dat de schenking in 1991 is gedaan, dat daarvan geen aangifte is gedaan en dat zowel de schenkers (de ouders van de heer X) als X nog in leven zijn.

Belanghebbende, de heer X, beschikt over een tegoed op een buitenlandse bankrekening dat bij de Belastingdienst niet bekend is. In november 2013 doet X daarom een beroep op de inkeerregeling. Volgens X is de bankrekening in 1991 geopend, maar hij weet niet welk bedrag er toen op is gestort. Het geld zou afkomstig zijn uit de verkoop van onroerende zaken door zijn ouders in Nederland. Met betrekking tot de IB-gevolgen is door X met de inspecteur een vaststellingsovereenkomst gesloten. In geschil is de aanslag schenkbelasting. De verkrijging in 1991 door X is door de inspecteur ambtshalve berekend op € 242.912 en de daarover verschuldigde schenkbelasting is € 37.087.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de aanslag niet in strijd is met de vaststellingsovereenkomst. Deze ziet namelijk alleen op de na te vorderen inkomstenbelasting. De heffing 24 jaar na de schenking is terecht omdat vaststaat dat de schenking in 1991 is gedaan, dat daarvan geen aangifte is gedaan en dat zowel de schenkers (de ouders van X) als X nog in leven zijn. Uit de tekst van art. 66 lid 1 aanhef sub2 SW 1956 volgt niet dat pas een aanslag kan worden opgelegd als de schenker en de begiftigde zijn overleden. Pas als de schenkers en/of de begiftigde is overleden, pas dan gaan namelijk de aanslagtermijnen lopen. Dit is slechts anders als zowel de schenker als de begiftigde een rechtspersoon is, dan vervalt de bevoegdheid tot het opleggen van een aanslag of navorderingsaanslag twintig jaren na de schenking. Dit is niet in strijd met het gelijkheidsbeginsel. Aan de wetgever komt namelijk een ruime beoordelingsvrijheid toe. De ongelijkheid tussen natuurlijke personen en rechtspersonen bestaat hierin dat een natuurlijk persoon altijd zal overlijden, terwijl een rechtspersoon in beginsel onbeperkt kan voortbestaan. Bij overlijden van een natuurlijk persoon kan door inbreng of inkorting blijken dat eerder een schenking is gedaan. Het beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16

Algemene wet inzake rijksbelastingen 11

Successiewet 1956 66

Hof Amsterdam oordeelt dat de heffingsambtenaar de WOZ-waarde van de woning van X voldoende aannemelijk heeft gemaakt.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een vrijstaande woning uit 1901 gelegen op een perceel van 2669 m² in de gemeente Bloemendaal. In geschil is de WOZ-waarde 2014. Rechtbank Noord-Holland verklaart het beroep van X gegrond en verlaagt de WOZ-waarde van € 1.204.000 naar € 990.000. X bepleit een waarde van € 725.000. De heffingsambtenaar is akkoord met de door de rechtbank bepaalde waarde.

Hof Amsterdam onderschrijft de uitspraak van de rechtbank waarin de WOZ-waarde is vastgesteld op € 990.000. X heeft waardeverklaringen van twee makelaars overlegd, maar die zijn niet bruikbaar ter onderbouwing van de waarde omdat ze allebei uitgaan van een verkeerde waardepeildatum. De rechtbank heeft deze waardeverklaringen terecht verworpen. Het hof verklaart het hoger beroep van X ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat X bv geen recht heeft op de btw-vrijstelling voor het beheer van gemeenschappelijke beleggingsfondsen. X bv is namelijk niet zodanig vergelijkbaar met een icbe dat zij ermee concurreert.

X bv drijft een effectenkantoor. Ter zake van de door haar verleende diensten, brengt X bv een beheerfee in rekening aan haar cliënten. In geschil is of X bv over deze fee btw is verschuldigd. X bv is van mening dat geen btw is verschuldigd en beroept zich op de jurisprudentie van het Hof van Justitie EU. Hieruit blijkt volgens X bv dat ook instellingen die formeel geen instelling voor collectieve belegging in effecten (icbe) zijn, maar daar wel mee vergelijkbaar zijn, ook recht hebben op de vrijstelling.

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat X bv geen recht heeft op de btw-vrijstelling van art. 11 lid 1 onderdeel i sub 3 Wet OB 1968 (het beheer van gemeenschappelijke beleggingsfondsen). Volgens de rechtbank is X bv namelijk niet zodanig vergelijkbaar met een icbe dat zij ermee concurreert. De rechtbank overweegt daarbij dat de collectieve inbreng van kapitaal een wezenlijk kenmerk van een gemeenschappelijk beleggingsfonds is, en dat daar bij X bv geen sprake van is. Volgens de rechtbank is er bij X bv namelijk geen sprake van collectiviteit, omdat bij X bv de belegger de beleggingsproducten zelf bezit, en geen deelneming heeft in een fonds. De rechtbank wijst er hierbij op dat X bv beleggingen overeenkomstig een bepaald profiel voor haar cliënten koopt en bewaart, in het kader van de vermogensbeheerovereenkomst op basis van individueel vermogensbeheer. Er ontstaat dus geen collectief vermogen, waarvan de resultaten voor rekening van de individuele participanten komen. Het gelijk is aan de inspecteur.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 11

Hof Den Haag beslist dat de volgens een projectmatige aanpak van de Belastingdienst opgelegde navorderingsaanslagen, in het kader van het project Bank Zonder Naam, voldoende voortvarend zijn opgelegd. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Aan belanghebbenden, X en Y, zijn in het kader van het project Bank Zonder Naam de in geschil zijnde navorderingsaanslagen ib/pvv en vb met vergrijpboetes opgelegd. In hoger beroep heeft het hof geoordeeld dat de navorderingsaanslagen en de beschikkingen worden vernietigd omdat de inspecteur niet de voortvarendheid in acht heeft genomen die volgens het arrest van de Hoge Raad van 26 februari 2010, BNB 2010/199 is vereist. In cassatie beslist de Hoge Raad dat het hof de beoordelingsvrijheid van de belastingautoriteiten bij de organisatie en inrichting van de werkzaamheden heeft miskend. Aan de eisen van een voortvarende behandeling zoals het EU-recht vereist is niet slechts voldaan indien de belastingautoriteiten hebben gekozen voor de meest efficiënte aanpak van de te verrichten werkzaamheden. Het hof heeft op onjuiste gronden geoordeeld dat de vereiste voortvarendheid niet in acht is genomen. Het beroep in cassatie is gegrond. Volgt vernietiging en verwijzing naar Hof Den Haag.

Volgens Hof Den Haag (MK I, 30 november 2016, BK-15/00660 t/m BK-15/00672, V-N 2017/9.1.1) is de keuze van de Belastingdienst voor een projectmatige aanpak aanvaardbaar vanwege de eenheid van beleid en uitvoering. Het hof is van mening dat de vereiste voortvarendheid vanaf het aanschrijven van X op 7 maart 2007 tot en met het opleggen van de navorderingsaanslagen in acht is genomen. De keuze om niet alle navorderingsaanslagen in één keer op te leggen is aanvaardbaar. Dit omdat het X en Y de ruime mogelijkheid bood om openheid van zaken te geven ten einde te komen tot een materieel juiste belastingheffing en in het kader van het in acht nemen van de vereiste zorgvuldigheid met name met betrekking tot die juiste heffing. Volgens het hof heeft de inspecteur aannemelijk gemaakt dat hij de navorderingsaanslagen heeft opgelegd zonder overschrijding van het tijdsverloop dat, nadat het rekeninghouderschap van X en Y hem bekend was geworden, noodzakelijkerwijs was gemoeid met het verkrijgen van de inlichtingen die nodig waren voor het bepalen van de verschuldigde belasting. Ook zijn de navorderingsaanslagen redelijk voortvarend voorbereid en vastgesteld aan de hand van de gegevens die de inspecteur ter beschikking stonden. Vanwege de opening van zaken die X en Y in hoger beroep hebben gegeven door middel van het overleggen van bankafschriften en jaaropgaven, heeft de inspecteur de hoogte van de belastbare inkomens en vermogens opnieuw berekend. X en Y hebben met die berekening, die leidt tot vermindering van de navorderingsaanslagen en boetes, ingestemd. De boetes worden als gevolg daarvan vastgesteld op 90% van de nagevorderde belasting omdat sprake is van opzet bij X en Y. Vanwege overschrijding van de redelijke termijn worden de boetes verder verminderd tot 72%.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden 6

Algemene wet inzake rijksbelastingen 47

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat twee controlewaarnemingen niet als bewijs gebruikt mogen worden. Niettemin is aannemelijk dat de auto met Duits kenteken was bestemd om hoofdzakelijk op het Nederlandse grondgebied duurzaam te worden gebruikt of daar feitelijk duurzaam werd gebruikt. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbende, de heer X, woont in Maastricht. Medio 2013 wordt geconstateerd dat X als bestuurder van een personenauto met Duits kenteken van de openbare weg alhier gebruik maakt. Naar aanleiding hiervan maakt de inspecteur per brief kenbaar een BPM-naheffingsaanslag met 25% boete op te zullen leggen. X stelt dat de auto wordt gehuurd van een Duits bedrijf. De inspecteur verzoekt om overlegging van de overeenkomst, doch X blijft terzake herhaaldelijk in gebreke. Naderhand wordt X nog driemaal als bestuurder in de auto waargenomen. In geschil is de naheffingsaanslag, alsmede de 100% boete van € 6.194. Volgens Rechtbank Zeeland-West-Brabant is een boete van 50% passend en geboden. De naheffing is terecht, aangezien X de feitelijke beschikking over de auto had en binnen een tijdsbestek van zes maanden vier keer met de auto gebruik maakte van de weg. X gaat in hoger beroep.

Hof 's-Hertogenbosch (MK I, 26 januari 2017, 14/01096, V-N Vandaag 2017/986) oordeelt dat twee waarnemingen niet als bewijs gebruikt mogen worden. De waarnemer kende X namelijk slechts uit beschrijvingen van collega's. Bovendien was in één geval de waarnemingsafstand van 50 meter, gelet op de schemering, te groot. Niettemin is aannemelijk dat de auto was bestemd om hoofdzakelijk op het Nederlandse grondgebied duurzaam te worden gebruikt of daar feitelijk duurzaam werd gebruikt. De tegenstrijdige verklaringen van X omtrent het gebruik van de auto wijzen er op dat hij, door op een bepaalde wijze te verklaren, onder de naheffing uit hoopte te komen. Aangezien X in november 2013 ook nog met de auto heeft gereden, is opzettelijk de verschuldigde BPM niet voldaan. De 50% boete is dus passend en geboden. Het beroep van X is ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 67f

Wet op de belasting van personenauto's en motorrijwielen 1992 1 lid 6

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de door de inspecteur verkregen inlichtingen uit België over de bankrekening van erflater bij Kredietbank Luxembourg niet onrechtmatig zijn. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Erflater is rekeninghouder bij de Kredietbank Luxembourg. Aan haar zijn een aantal navorderingsaanslagen IB/PVV en vermogensbelasting opgelegd met heffingsrentebeschikkingen. Dit nadat uit gegevens van de Belgische autoriteiten is gebleken dat erflaatster rekeninghouder was.

Hof 's-Hertogenbosch (MK I, 7 oktober 2016, 15/00080 t/m 15/00085, V-N Vandaag 2017/57) oordeelt dat de door de inspecteur verkregen inlichtingen uit België over de bankrekening van erflater bij Kredietbank Luxembourg niet onrechtmatig zijn. Het feit dat de Nederlandse belastingautoriteiten op de hoogte zouden zijn geweest van de onregelmatigheden die zich in het Belgische strafrechtelijke opsporingsonderzoek hebben voorgedaan, kan niet leiden tot bewijsuitsluiting. Dat de Nederlandse autoriteiten hiervan op de hoogte waren, acht het hof overigens niet aannemelijk. Verder oordeelt het hof dat de inspecteur alle op de zaak betrekking hebbende stukken heeft overgelegd. Nu de navorderingsaanslagen zijn opgelegd binnen de reguliere navorderingstermijn van art. 16 lid 3 AWR speelt de voortvarendheidseis ten slotte geen rol. Het hoger beroep van belanghebbenden (de erfgenamen van erflaatster) is ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:42

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16 lid 3

Hof Amsterdam oordeelt dat de door X gewonnen prijs tot haar loon behoort. Het hof overweegt daarbij dat X slechts kon meedingen in deze loterij omdat zij drie nieuwe werknemers had aangedragen. Er is sprake van een voldoende causaal verband met de dienstbetrekking.

X brengt drie nieuwe medewerkers aan bij haar werkgever. Zij ontvangt daarvoor een bonus van € 3205. Verder mag zij ook meedoen aan de wereldwijde verloting van een bedrag van € 20.031. X wint de prijs. In geschil is of dit bedrag tot het loon van X behoort. X is van mening dat er geen sprake is van loon.

Hof Amsterdam oordeelt dat de door X gewonnen prijs tot haar loon behoort. Het hof overweegt daarbij dat X slechts kon meedingen in deze loterij omdat zij drie nieuwe werknemers had aangedragen, en de loterij slechts openstond voor werknemers die drie nieuwe medewerkers hadden aangedragen. Volgens het hof is er hierbij sprake van een voldoende causaal verband met de dienstbetrekking.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de loonbelasting 1964 10

Wet inkomstenbelasting 2001 3.81

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de verschillende behandeling van beschermde stadsgezichten en monumentenpanden in de legesverordening geen strijd oplevert met het gelijkheidsbeginsel of het evenredigheidsbeginsel. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbenden zijn het als erfgenamen niet eens met een legesnota van € 31.375,96 die de gemeente heeft opgelegd ter zake van het in behandeling nemen van een aanvraag omgevingsvergunning voor de bouw van appartementen in een beschermd stadsgezicht. Belanghebbenden protesteren tegen het feit dat voor de bouw geen verlaagd tarief geldt. Voor de sloop was dat destijds wel het geval en ook voor de bouw van monumentenpanden geldt een gereduceerd tarief.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant (EK, 18 augustus 2016, BRE 16/648, V-N 2017/4.25.28) oordeelt dat de verschillende behandeling van beschermde stadsgezichten en monumentenpanden in de legesverordening geen strijd oplevert met het gelijkheidsbeginsel of het evenredigheidsbeginsel. Het verschil in tarief is fors: het legesbedrag van € 29.541,80 zou beperkt zijn geweest tot € 1.950,29 indien de onroerende zaken in plaats van beschermde stadsgezichten, monumentenpanden waren geweest. Aan belanghebbenden moet worden toegegeven dat de door de gemeentelijke wetgever gemaakte keuzes (wel een verlaagd tarief voor het slopen van beschermde stadsgezichten en van monumentenpanden, maar voor het bouwen alleen een verlaagd tarief voor monumentenpanden) niet consistent overkomen. Het ontbreekt echter aan een rechtsregel die de gemeentelijke wetgever verplicht consistente wetgeving te maken. De rechtbank oordeelt dat monumentenpanden en beschermde stadsgezichten voor de heffing van leges geen gelijke gevallen zijn, zodat het beroep op het gelijkheidsbeginsel faalt. Ook het evenredigheidsbeginsel acht de rechtbank niet geschonden. Het beroep van belanghebbenden is ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 229

Hof Amsterdam oordeelt dat het door X online ingediende aanvraagformulier kwalificeert als een aanvraag voor het voeren van een vooroverleg als bedoeld in de legesverordening en de daarbij horende tarieventabel.

Belanghebbende, X, stelt op 3 juni 2015 een vraag aan de gemeente over het veranderen van zijn uitrit. Dit doet hij via een digitaal aanvraagformulier. Per e-mail van 4 juni 2015 verzoekt de gemeente X om de aanvraag aan te vullen voor een vooroverleg (leges € 203) of het verzoek tot vooroverleg in te trekken om vervolgens een uitwegvergunning aan te vragen. Per e-mail van 30 juni 2015 vraagt X de gemeente opnieuw om verlaging van de stoeprand met het doel een verlaagde inrit en een extra parkeerplaats te krijgen. De gemeente reageert hierop en legt op 8 juli 2015 X een aanslag leges op van € 203.

Hof Amsterdam oordeelt dat het door X online ingediende aanvraagformulier kwalificeert als een aanvraag voor het voeren van een vooroverleg als bedoeld in de legesverordening en de daarbij horende tarieventabel. Aan deze kwalificatie doet niet af dat het X, naar hij heeft gesteld, mede erom ging om van de gemeente informatie te verkrijgen over de inrichting van de openbare ruimte ter plaatse van zijn woning. De heffingsambtenaar heeft terecht een bedrag van € 203 aan leges geheven van X. Het hof stelt vast dat de aanvraag in beginsel in behandeling is genomen op 17 juni 2015 maar dat op dat moment nog de optie open stond om de aanvraag in te trekken. Nadat X volgens de rechtbank op 30 juni 2015 aanvullende informatie heeft verstrekt, is de aanvraag materieel in behandeling genomen door de gemeente. Het hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 229

Hof Amsterdam handhaaft de drie aan X opgelegde naheffingsaanslagen parkeerbelasting. De parkeervergunning uit zijn eigen auto is niet bruikbaar voor de huurauto. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbende, X, is het niet eens met een drietal naheffingsaanslagen parkeerbelasting die de gemeente Amsterdam haar heeft opgelegd. De naheffingsaanslagen zijn opgelegd gedurende de periode dat X tijdelijk gebruik maakte van een huurauto.

Hof Amsterdam (MK IV, 28 februari 2017, 15/00846 t/m 15/00848, V-N Vandaag 2017/734) handhaaft de drie aan X opgelegde naheffingsaanslagen parkeerbelasting. X heeft geparkeerd met een huurauto en heeft daarbij gebruik gemaakt van de parkeervergunning van zijn eigen auto. Twee naheffingsaanslagen zijn opgelegd voor het parkeren in een straat waar de parkeervergunning geldig is. X voldoet echter niet aan de voorwaarden voor tijdelijke omzetting van de parkeervergunning. Hij heeft daarmee dus geparkeerd zonder een geldige parkeervergunning, zodat hij voor het parkeren betaaldparkerenbelasting is verschuldigd. De regels over de verschuldigdheid van deze vorm van parkeerbelasting zijn volgens het hof voldoende duidelijk in het gebied waar X parkeerde. In het bijzonder verwerpt het hof de stelling van X dat dagkaarten altijd een geldigheidsduur zouden hebben van 24 uur en dus ook na 19.00 uur geldig zouden zijn. Het hoger beroep van X is ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 225

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat X met haar keerbewegingen gebruik heeft gemaakt van de haven in de gemeente Meppel. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbende, X, is een VOF. Zij is eigenaar van een containerschip dat in de periode van 18 februari 2012 en 3 maart 2012 viermaal een keerbeweging heeft gemaakt in de haven van de gemeente Meppel. In geschil is of de heffingsambtenaar terecht een naheffingsaanslag binnenhavengeld heeft opgelegd.

Hof Arnhem-Leeuwarden (MK I, 19 januari 2017, 15/01523, V-N Vandaag 2017/170) oordeelt dat X met haar keerbewegingen gebruik heeft gemaakt van de haven in de gemeente Meppel. Daarmee heeft een van de belastbare feiten voor de binnenhavengelden zich voorgedaan. Het hof oordeelt dat de haven mede de bestemming heeft schepen te laten keren. Bij het keren is dus sprake van gebruik van de haven overeenkomstig de bestemming. Dat pleziervaartuigen geen binnenhavengelden hoeven te betalen, leidt volgens het hof niet tot schending van het gelijkheidsbeginsel. Er is geen sprake van gelijke gevallen. Het tarief voor de binnenhavengelden leidt niet tot een onredelijke of willekeurige belastingheffing. Tenslotte is ook de opbrengstnorm niet geschonden. Het hoger beroep van X is ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 229b

Gemeentewet 229

Hof Amsterdam oordeelt dat X zijn administratie heeft verwaarloosd op een wijze die voor een administratieplichtige ondernemer onaanvaardbaar is. De inspecteur heeft de bewijslast dan ook terecht omgekeerd en verzwaard. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

X exploiteert een detailhandel in gsm-toestellen en aanverwante artikelen. Naar aanleiding van een boekenonderzoek legt de inspecteur een btw-naheffingsaanslag van € 39.509 op aan X. Eind 2012 stuurt de inspecteur een informatiebeschikking naar X. Deze is inmiddels onherroepelijk geworden. X stelt dat zijn administratie ten onrechte is verworpen, en dat de bewijslast ten onrechte is omgekeerd en verzwaard.

Hof Amsterdam (MK I, 29 november 2016, 15/00879, V-N Vandaag 2016/2738) stelt vast dat de inspecteur een informatiebeschikking heeft genomen en dat X daar geen bezwaar tegen heeft gemaakt. Volgens het hof kan X, nu de informatiebeschikking niet is bestreden en dus ook niet is getoetst, toch alsnog de omkering en verzwaring van de bewijslast in de onderhavige procedure betwisten. Vervolgens oordeelt het hof dat de administratie van X, door het ontbreken van een deugdelijke kasadministratie, niet voldoet aan de eisen zoals beschreven in art. 52 AWR. Vervolgens verwerpt het hof de klacht van X dat de sanctie van de omkering en verzwaring van de bewijslast, gelet op de aard van de gebreken, disproportioneel is. Volgens het hof heeft X namelijk zijn administratie verwaarloosd op een wijze die voor een administratieplichtige ondernemer onaanvaardbaar is. Er is dan ook geen sprake van een geringe schending van de administratieplicht, zoals X stelt. Ten aanzien van de schatting van de inspecteur overweegt het hof nog dat dit een conservatieve schatting is. Het gelijk is aan de inspecteur.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 52a

Algemene wet inzake rijksbelastingen 52

Algemene wet inzake rijksbelastingen 47

Hof 's-Hertogenbosch verwerpt het standpunt van X dat niet hij maar zijn schoonvader rechthebbende was van de tegoeden op de rekeningen bij KBL. De inspecteur heeft de KBL-correcties voor de IB/PVV 1990 en 1991 niet aannemelijk gemaakt, maar wel voor de IB/PVV 1993 tot en met 2000. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Belanghebbende, X, is rekeninghouder bij KBL. X stelt onder meer dat niet hij maar zijn in China woonachtige schoonvader de rechthebbende is van de tegoeden op de rekeningen.

Hof 's-Hertogenbosch (MK I, 12 januari 2017, 15/00643 t/m 15/00657 en 15/00659 t/m 15/00670, V-N Vandaag 2017/681) verwerpt het standpunt van X dat niet hij maar zijn schoonvader rechthebbende was van de tegoeden op de rekeningen bij KBL. X heeft onvoldoende gesteld om af te wijken van de hoofdregel dat hij als rekeninghouder rechthebbende is. Verder is het hof van oordeel dat de inspecteur voor het jaar 1992 aannemelijk heeft gemaakt dat X niet de vereiste aangifte heeft gedaan. Een bedrag van € 1169 is volgens het hof op zichzelf beschouwd een aanzienlijk bedrag. Voor de jaren 1993 tot en met 2000 blijft het verschil tussen de volgens aangifte verschuldigde belasting en de werkelijk verschuldigde belasting onder de € 1000. Het hof acht dit een te laag bedrag om tot omkering van de bewijslast te concluderen. Ten slotte oordeelt het hof dat de inspecteur op basis van de normale regels van stelplicht en bewijslast niet de KBL-correcties voor de IB/PVV 1990 en 1991 aannemelijk heeft gemaakt doch wel voor de IB/PVV 1993 tot en met 2000.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27e

Wet inkomstenbelasting 2001 5.1

Hof 's-Hertogenbosch beslist dat het ‘bescheid' dat aan X door de aannemer is uitgereikt aangemerkt kan worden als een factuur. Dit leidt tot aftrek van voorbelasting ondanks dat de overeengekomen prestatie nog niet is verricht. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

In oktober 2008 bereiken belanghebbende, maatschap X (hierna: X), en aannemer H overeenstemming over een nieuw te bouwen bedrijfspand. Daarop heeft H met dagtekening 20 oktober 2008 aan X een bescheid uitgereikt waarop de totale overeengekomen aanneemsom met btw is vermeld. X betaalt de factuur niet, maar vraagt de omzetbelasting wél terug in het vierde kwartaal 2008. De bouwwerkzaamheden starten in december 2008. Oplevering vindt in mei 2009 plaats. In de periode januari 2009 tot en met juni 2009 zijn door H aan X termijnfacturen uitgereikt ter grootte van het overeengekomen aannemingsbedrag. X heeft deze termijnbedragen voldaan. De door H in rekening gebrachte omzetbelasting is in 2009 niet in aftrek gebracht. De inspecteur legt de in geschil zijnde naheffingsaanslag omzetbelasting over het vierde kwartaal 2008 op met een vergrijpboete van (na bezwaar) € 2500. X komt uiteindelijk in cassatie tegen de uitspraak van het hof betreffende deze naheffingsaanslag. Volgens het hof is in het vierde kwartaal van 2008 geen omzetbelasting verschuldigd geworden vanwege een door H aan X verrichte prestatie of vanwege een of meer vooruitbetalingen. De Hoge Raad overweegt dat de Wet OB 1968 geen voorschrift bevat wat betreft het eerste tijdstip waarop met betrekking tot een bepaalde overeengekomen prestatie een factuur kan worden uitgereikt. Dit betekent dat een factuur ook kan worden uitgereikt voordat de overeengekomen prestatie is verricht en dat dit dan de gevolgen heeft die de Wet OB 1968 aan het uitreiken van een factuur verbindt. Het cassatieberoep is gegrond. Volgt verwijzing naar Hof 's-Hertogenbosch. Dit hof moet onderzoeken of het bescheid van 20 december 2008 als een factuur in de zin van de Wet OB 1968 kan worden aangemerkt.

Hof 's-Hertogenbosch (MK I, 9 december 2016, 15/00840, V-N 2017/9.1.3) komt tot de conclusie dat het ‘bescheid' als een factuur in de zin van de Wet OB 1968 kan worden aangemerkt. Dit gegeven het feit dat op het ‘bescheid' de term ‘Factuur' is vermeld, alsmede ‘Factuurnummer: ‘607' en dat aan (vrijwel) alle voorwaarden die in art. 35a lid 1 Wet OB 1968 zijn gesteld aan een factuur, wordt voldaan. Het beroep dat de inspecteur nog doet op toepassing van art. 29 lid 2 Wet OB 1968 wordt door het hof verworpen. Het hoger beroep van X is gegrond. De naheffingsaanslag wordt vernietigd.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 35a

Wet op de omzetbelasting 1968 37

Wet op de omzetbelasting 1968 35

Wet op de omzetbelasting 1968 15

Wet op de omzetbelasting 1968 13

Hof Den Haag oordeelt dat X niet aannemelijk maakt dat hij te veel heeft betaald voor zijn woning. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

X koopt op 26 december 2013 een woning voor € 276.000. De WOZ-waarde 2015 is op hetzelfde bedrag vastgesteld door de gemeente. X stelt dat de WOZ-waarde lager moet zijn omdat hij teveel heeft betaald. Rechtbank Den Haag acht dit aannemelijk en verlaagt de WOZ-waarde tot € 255.000.

Hof Den Haag (MK I, 14 december 2016, BK-16/00264, V-N Vandaag 2017/39) oordeelt dat X niet aannemelijk maakt dat hij te veel heeft betaald voor zijn woning. Op foto's zijn weliswaar enkele scheuren te zien, maar dergelijke scheuren zijn bij oudere woningen niet ongebruikelijk. De WOZ-waarde is gelijk aan de prijs die besteed zou worden "bij aanbieding ten verkoop op de voor de zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding". De voorbereiding, zo legt het hof uit, betreft hier de voorbereiding van de aanbieding ten verkoop door de verkoper en niet de voorbereiding van het door de meestbiedende koper uitgebrachte bod. Dat X de woning naar eigen zeggen niet na de beste voorbereiding heeft gekocht, is derhalve niet relevant. Het hof verklaart het hoger beroep van de heffingsambtenaar gegrond en vernietigt de uitspraak van de rechtbank. Voor een veroordeling van X in de proceskosten van de heffingsambtenaar ziet het hof echter geen aanleiding.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

De Minister van Economische Zaken heeft op vragen geantwoord vanuit de Tweede Kamer over het bericht dat huishoudens twee derde van de milieubelastingen betalen.

De Minister van Economische Zaken heeft kennis genomen van de nieuwe cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) waaruit blijkt dat van de € 25,3 miljard aan milieubelastingen en –heffingen twee derde wordt opgebracht door huishoudens. Volgens de minister ontbreekt een volledig beeld omtrent de precieze bijdrage van de sector industrie aan de opbrengsten van de milieubelastingen en –heffingen. Hij stelt dat geïsoleerd kijkend naar de lastenverdeling bij de energiebelasting en de opslag duurzame energie, kan worden geconcludeerd dat de sector industrie in 2016 circa 10% heeft bijgedragen aan de totale opbrengst van energiebelasting en opslag duurzame energie.

De minister vindt behoud van draagvlak voor het energiebeleid en klimaatbeleid belangrijk bij de besluitvorming over milieubelastingen en milieuheffingen. Hij stelt dat daarom voorafgaand aan de Energieagenda de Energiedialoog is gehouden en dat sindsdien de dialoog is doorgegaan.

De belastingen op motorbrandstoffen, aardgas, kolen en elektriciteit, alsook de belastingen op het bezit en gebruik van auto's vloeien naar de algemene middelen. De relevante uitgaven ten behoeve van het klimaat zijn op de begrotingen van verschillende ministeries terug te vinden.

Dit heeft de Minister van Economische Zaken geantwoord op vragen van het Tweede Kamerlid Beckman over het bericht dat huishoudens twee derde van de milieubelastingen betalen.

[Nieuwsbron]

Hof Amsterdam oordeelt dat X bv recht heeft op teruggaaf van de btw. Nu A bv geen beroep op de verjaringstermijn heeft gedaan, is de rechtsvordering niet verjaard.

Belanghebbende, X bv, stuurt eind 2005 twee nota's naar A bv in verband met de overname van installaties en de huur van een horecapand. A bv blijft in gebreke met de betaling. Nadat in 2013 duidelijk is geworden dat A bv de nota's niet kan betalen, verzoekt X bv om terugbetaling van de btw. De inspecteur weigert de teruggaaf te verlenen. Rechtbank Noord-Holland oordeelt (ambtshalve) dat X bv geen recht op teruggaaf van de btw heeft, omdat de vordering, door verloop van de vijfjaarstermijn, is verjaard.
Hof Amsterdam oordeelt dat X bv recht heeft op teruggaaf van de btw. Volgens het hof mag de rechter namelijk niet ambtshalve het middel van verjaring toepassen. Zolang de schuldenaar geen beroep op de verjaringstermijn doet, verjaart de rechtsvordering niet. Nu A bv nimmer een beroep op de verjaringstermijn heeft gedaan, is het gelijk aan X bv.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 29

Hof Amsterdam verlaagt de WOZ-waarde 2015 van een sloopwoning in de nabijheid van Schiphol van € 102.000 naar € 16.000.

Belanghebbende, X, is zakelijk gerechtigde tot twee woningen gelegen onder dezelfde kap. Een van de woningen staat al lange tijd leeg. In geschil is de WOZ-waarde 2015.

Hof Amsterdam verlaagt de WOZ-waarde 2015 van een sloopwoning in de nabijheid van Schiphol van € 102.000 naar € 16.000. De woning is gelegen in het zogeheten Paraplubestemmingsplan. Bouw van een nieuwe woning is op grond van dit bestemmingsplan alleen mogelijk als de onderhavige opstal wordt bewoond. Omdat in het geval van X geen sprake is van bestaand gebruik, zal bouw van een nieuwe woning niet mogelijk zijn. De heffingsambtenaar beweert weliswaar het tegendeel, maar heeft dit niet aannemelijk gemaakt. De bestaande regelgeving heeft aldus een waardedrukkende invloed. Het hof verklaart het hoger beroep van X gegrond en verlaagt de WOZ-waarde.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof Amsterdam oordeelt dat de matrix van de gemeente weliswaar onduidelijk is maar dat de daarin opgenomen referentiewoningen toch kunnen dienen ter onderbouwing van de WOZ-waarde van de woning.

Belanghebbende, X, is het niet eens met de WOZ-waarde 2014 van zijn woning. De gemeente heeft deze waarde vastgesteld op € 294.000.

Hof Amsterdam oordeelt dat de matrix van de gemeente weliswaar onduidelijk is maar dat de daarin opgenomen referentiewoningen toch kunnen dienen ter onderbouwing van de WOZ-waarde van de woning. Aan X moet worden toegegeven dat er geen aansluiting kan worden gevonden tussen enerzijds de waardekenmerken (uitgedrukt in een cijfer) en anderzijds de daaraan toegekende prijzen per m² en m³. Voor deze inconsistentie heeft de heffingsambtenaar, voor zover het de grondwaarde betreft, echter een geloofwaardige verklaring gegeven, inhoudende dat onderlinge vergelijking alleen mogelijk is voor woningen gelegen in een zelfde liggings-/waarde gebied. Een juiste WOZ-waardering brengt volgens de heffingsambtenaar mee dat de gemeente [Q] wordt opgedeeld in te onderscheiden waardegebieden. Die verklaring komt het hof aannemelijk voor. Voor de overige inconsistenties heeft de heffingsambtenaar evenwel geen verklaring gegeven. Hoewel dat afbreuk doet aan de bewijskracht van de matrix, brengt deze constatering niet mee dat de door de heffingsambtenaar opgevoerde referentieobjecten daarom niet kunnen dienen ter onderbouwing van de gezochte waarde. Het hof verklaart het hoger beroep van X ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof Amsterdam oordeelt dat de heffingsambtenaar aannemelijk maakt dat de WOZ-waarde 2014 van de woning niet te hoog is vastgesteld.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een geschakelde tussenwoning met een schuur/berging. X bepleit verlaging van de WOZ-waarde 2014 van € 291.000 naar € 273.000.

Hof Amsterdam oordeelt dat de heffingsambtenaar aannemelijk maakt dat de WOZ-waarde 2014 van de woning niet te hoog is vastgesteld. Wat betreft de indexering van de verkoopprijs van vergelijkingsobject 4 tot de waardepeildatum is het gelijk aan de heffingsambtenaar. Het hof acht het namelijk aannemelijk dat er in 2013 nog sprake was van een dalende markt. De verkoopprijs van € 275.000 van het vergelijkingsobject op 4 januari 2014 leidt dan na indexering tot een waarde op peildatum 1 januari 2013 van circa € 307.000 van dat vergelijkingsobject. Het verkoopcijfer van deze en nog een andere goed vergelijkbare woning tonen aan dat de WOZ-waarde van € 291.000 niet te hoog is voor de woning van X. De hoogte van de WOZ-waarde 2015 is voor de onderhavige procedure over belastingjaar 2014 niet relevant.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Volgens Hof Amsterdam heeft de heffingsambtenaar aannemelijk gemaakt dat de WOZ-waarde van de woning van X niet te hoog is vastgesteld.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een rijwoning waarvan de WOZ-waarde 2014 is vastgesteld op € 175.000. X bepleit een waarde van € 161.941.

Volgens Hof Amsterdam heeft de heffingsambtenaar aannemelijk gemaakt dat de WOZ-waarde van de woning van X niet te hoog is vastgesteld. Het door X ingebrachte rapport kan niet dienen ter onderbouwing van de waarde. In deze waardebepaling ontbreken gegevens over ligging, staat van onderhoud, kwaliteit, voorzieningenniveau en de aanwezigheid van bijgebouwen van de vergelijkingsobjecten. Aldus is in het rapport niet inzichtelijk gemaakt of en hoe rekening is gehouden met de verschillen tussen deze objecten en de woning. Het startpunt van de waardering is de herbouwwaarde van de woning. Vervolgens wordt eventueel een correctie toegepast op basis van een schouw van de woning, welke correctie alsdan in de grondwaarde (Locatiewaarde) tot uitdrukking wordt gebracht. Het hof is van oordeel dat een dergelijke correctie tot uitdrukking zou moeten komen in de opstalwaarde. Het gevolg van deze onjuiste werkwijze is dat in de uiteindelijk berekende vierkante meterprijzen van de grond geen consistente lijn kan worden ontdekt. Op dergelijke grondslagen gebaseerde taxaties kunnen niet dienen ter onderbouwing van de waarde van de woning. Het hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof Amsterdam oordeelt dat de rechtbank bij het bepalen van de proceskostenvergoeding ten onrechte een wegingsfactor van 0,5 heeft gehanteerd.

Belanghebbende, X, komt in hoger beroep op tegen de door Rechtbank Amsterdam vastgestelde proceskostenvergoeding.

Hof Amsterdam oordeelt dat de rechtbank bij het bepalen van de proceskostenvergoeding ten onrechte een wegingsfactor van 0,5 heeft gehanteerd. Het hof stelt vast dat de rechtbank in haar uitspraak heeft overwogen dat uitsluitend de schending van hoorplicht aan orde is geweest. Uit het beroepschrift in eerste aanleg blijkt echter dat in de beroepsfase niet alleen de (gestelde) schending van de hoorplicht tussen partijen in geschil was, doch ook de WOZ-waarde. Voor zover de rechtbank met haar motivering tot uitdrukking heeft willen brengen dat voor het bepalen van de wegingsfactor alleen gekeken dient te worden naar hetgeen ter zitting is verhandeld, berust deze motivering op een onjuiste rechtsopvatting. Het hof komt tot de slotsom dat de rechtbank met de door haar gegeven motivering niet heeft kunnen komen tot een wegingsfactor van 0,5 (‘licht') en stelt de proceskostenvergoeding zelf vast rekening houdend met een wegingsfactor van 1 (‘gemiddeld'). Het hoger beroep van X is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:75

Hof Amsterdam verwerpt de klacht van X dat hij benadeeld wordt door het feit dat de gemeente de waarde van de woning berekent op basis van m³ prijzen.

Belanghebbende, X, is het niet eens met de WOZ-waarde 2014 van zijn woning. X bepleit verlaging van € 219.000 naar € 203.010.

Hof Amsterdam verwerpt de klacht van X dat hij benadeeld wordt door het feit dat de gemeente de waarde van de woning berekent op basis van m³ prijzen. Indien een gemeente de waarde consequent bepaalt aan de hand van m³ prijzen, kan van de door X gestelde benadeling geen sprake zijn, behoudens gevallen waarin de woning een afwijkende bouw of ongebruikelijk hoge plafonds heeft. Dergelijke omstandigheden zijn gesteld noch gebleken. Het hof stelt vast dat voor de woning in de door de heffingsambtenaar overgelegde matrix is gerekend met een m³ prijs van € 625/m³, terwijl voor de vergelijkingsobjecten is gerekend met m³ van respectievelijk € 675, € 705 en € 635. Het hof acht op grond daarvan, mede gelet op de zeer goed vergelijkbare referentieobjecten, niet aannemelijk dat de heffingsambtenaar aldus van een te hoge m³ prijs/waarde is uitgegaan. Het hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Rechtbank Gelderland oordeelt dat X één prestatie jegens de klant verricht, te weten de levering van een matras. Het gelegenheid bieden tot proefslapen en het verstrekken van een cadeaubon zijn bijkomende prestaties die opgaan in deze hoofdprestatie. Tevens is de levering van een matras door X niet onderworpen aan het verlaagd btw-tarief.

Belanghebbende, X, is ondernemer en verkoopt via internet en showroom matrassen en boxsprings. Dit gaat gepaard met het bieden van overige bijkomende diensten. Met name is in geschil hoe de handelingen die X verricht, bestaande uit het gelegenheid bieden tot proefslapen, de verstrekking van cadeaubonnen en de levering van matrassen, moeten worden gekwalificeerd. En voor zover sprake is van de levering van matrassen is tevens in geschil of het verlaagde btw-tarief van toepassing is of het algemene tarief.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat X één prestatie jegens de klant verricht, te weten de levering van een matras. Het gelegenheid bieden tot proefslapen en het verstrekken van de cadeaubon zijn bijkomende prestaties die opgaan in deze hoofdprestatie. Daarnaast volgt uit de websites van X niet dat de verkoop van matrassen specifiek is gericht op mensen met een ziekte of handicap. De door X geleverde matrassen worden niet specifiek en uitsluitend gepresenteerd als antidecubitusmatrassen. Het verlaagde btw-tarief is niet van toepassing.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 26c

Wet op de omzetbelasting 1968 7

De Staatssecretaris van Financiën heeft aan de vaste commissie voor Financiën medegedeeld dat de toename van de parallelimport van auto's het kabinet zorgen baart. Het verstoort de Nederlandse automarkt en erodeert de belastinginkomsten.

De Staatssecretaris van Financiën vindt dat parallelimport in de Europese interne markt op zichzelf een normaal fenomeen is maar hij vindt ook dat de mate waarin de parallelimport zich nu voordoet, de grenzen van een natuurlijk handelsvolume lijkt te overstijgen. Hij voegt daaraan toe dat de toename van de parallelimport en de mogelijkheden die het BPM-systeem biedt om, als gevolg van Nederlandse jurisprudentie met betrekking tot de Europese interne marktregels, de BPM te ontwijken, het kabinet zorgen baren. Ondanks een reeks aan wettelijke maatregelen die de afgelopen jaren genomen zijn, kunnen geïmporteerde tweedehandsauto's goedkoper worden aangeboden dan niet-parallel geïmporteerde auto's. Dit verstoort de Nederlandse automarkt en erodeert de belastinginkomsten. Het kabinet acht deze ontwikkelingen onwenselijk. De staatssecretaris is van mening dat de meeste mogelijkheden om BPM-ontwijking tegen te gaan, stuk lopen op de Europese interne marktregels. Vanwege deze Europese regelgeving en de zeer strikte uitleg daarvan in de Nederlandse jurisprudentie, is de ruimte om deze problematiek met aanvullende maatregelen aan te pakken beperkt.

Het financiële voordeel van parallelimport is een optelsom van onder meer prijsverschillen door vraag en aanbod maar ook van prijsverschillen als gevolg van de betwistbare waarde van een gebruikte auto. Dit laatste is relevant voor berekening van de verschuldigde BPM en maakt het mogelijk om BPM te ontwijken. Onbekend is hoe groot de derving als gevolg van deze ontwijking is.

Dit heeft De Staatssecretaris van Financiën onder meer geantwoord op vragen van de vaste commissie voor Financiën over zijn brief van 10 mei 2017 over voorlichting aan immigranten over de MRB-plicht en over zijn besluit van 30 maart 2017 na het Wob-verzoek om informatie over de parallelimport van auto's in 2016.

[Nieuwsbron]

De staatssecretaris legt aan het btw-comité de Nederlandse pensioenproblematiek voor alsmede de zorgen van de Tweede Kamer daarover. De bedoeling is voor alle betrokkenen te komen tot een eenduidige uitleg en toepassing van de btw-richtlijn. Dit antwoordt de Staatssecretaris van Financiën op vragen naar aanleiding van zijn brief over de uitvoering en voortgang van de motie-Omtzigt inzake de btw-behandeling van beheerdiensten aan pensioenfondsen (V-N 2017/41.18).

De Tweede Kamer vraagt om een nadere uitleg van de waarborgen en procedures voor een gelijk (Europees) speelveld voor pensioenfondsen. De staatssecretaris gaat ook in op de specifieke aspecten van het Nederlandse pensioenstelsel en het wettelijk btw-kader dat hierop van toepassing is. Het gaat met name om de uitkeringsovereenkomsten (DB) en premieovereenkomsten (DC). Het al dan niet delen in het beleggingsrisico door de deelnemers is relevant voor het wel of niet vrijstellen van btw. De staatssecretaris is een onderzoek gestart naar de behandeling van pensioenfondsen in de verschillende EU-lidstaten.

[Nieuwsbron] [Nieuwsbron]

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt in een tussenuitspraak dat de schending van de hoorplicht en het motiveringsgebrek er niet aan afdoen dat de inspecteur uitspraak op bezwaar heeft gedaan.

Belanghebbende, X, drijft met zijn partner in maatschapsverband twee ondernemingen. Naar aanleiding van een boekenonderzoek legt de inspecteur aan X en de partner navorderingsaanslagen IB/PVV en aan een van de bedrijven een naheffingsaanslag omzetbelasting op. X maakt tegen de aanslagen bezwaar en wanneer een beslissing op bezwaar uitblijft, stelt X de inspecteur in gebreke en stelt hij op 21 maart 2016 beroep in tegen het niet tijdig beslissen. Op 25 april 2016 stuurt de inspecteur naar X een concept en op 26 mei 2016 de definitieve uitspraak op bezwaar. X stelt dat er geen sprake is van een uitspraak op bezwaar, omdat niet wordt ingegaan op zijn bezwaren tegen de IB/PVV.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt in een tussenuitspraak dat de schending van de hoorplicht en het motiveringsgebrek er niet aan afdoen dat de inspecteur uitspraak op bezwaar heeft gedaan. Dit blijkt onder meer uit de titel van het geschrift en de rechtsmiddelverwijzing. Dat in de uitspraak alleen ingegaan is op de bezwaren omzetbelasting en niet ook op de aanvullende bezwaren die in de bezwaarschriften met betrekking tot de navorderingsaanslagen IB/PVV zijn vermeld, kan daaraan niet afdoen. De rechtbank past de bestuurlijke lus toe om de inspecteur in de gelegenheid te stellen de schending van de hoorplicht en het motiveringsbeginsel te herstellen.

Lees ook het thema Navordering.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 7:2

Algemene wet bestuursrecht 8:51a

Rechtbank Oost-Brabant verwerpt in een WOZ-procedure de taxatiemethodiek van X omdat die onvoldoende inzichtelijk is.

X is het niet eens met de WOZ-waarde 2016 van zijn woning. De gemeente verlaagt in bezwaar de waarde van € 560.000 naar € 520.000.

Rechtbank Oost-Brabant verwerpt de taxatiemethodiek van X omdat die onvoldoende inzichtelijk is. In zijn uitspraak van 28 april 2016, V-N 2016/46.17.41 heeft Hof 's-Hertogenbosch kritiek geleverd op de taxatiemethodiek. X heeft ook in de onderhavige procedure niet inzichtelijk gemaakt hoe hij vanuit de verkoopgegevens van de referenties een vertaling maakt naar de waarde van de woning. Voor de referentieobjecten zijn de grondwaarden in de taxatiekaarten de resultante van de verkoopprijs minus de waarde van de opstal. X stelt dat de kosten van de opstal bij hem bekend zijn en dat, na aftrek van de herbouwwaarde, een grondprijs wordt bepaald. Het is echter niet inzichtelijk hoe de waarde voor de opstal is bepaald en evenmin of bij de verwerking daarvan in de taxatie wordt aangesloten bij marktprijzen. Ook hanteert X in zijn taxatie voor de zogenaamde KOLDU-scores en scores voor liggingsaspecten een schaal die loopt van 1 t/m 9. Een punt verschil in de KOLDU-score leidt tot een correctie van 3% op de m³-prijs en een punt verschil in de ligging tot een correctie van 10% op de grondwaarde. Dit proces is voor de rechtbank onvoldoende inzichtelijk. X maakt zijn waarde niet aannemelijk. Omdat de heffingsambtenaar wel slaagt in zijn bewijslast, is het beroep van X ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Rechtbank Oost-Brabant oordeelt dat de heffingsambtenaar de WOZ-waarde van het agrarische bedrijf met woning van X aannemelijk heeft gemaakt.

X is eigenaar en gebruiker van een intensieve pluimveehouderij met (vrijstaande) bedrijfswoning. In geschil is de WOZ-waarde 2016.

Rechtbank Oost-Brabant oordeelt dat de heffingsambtenaar de WOZ-waarde van het agrarische bedrijf met woning aannemelijk heeft gemaakt. Ter zitting is vast komen te staan dat X alleen nog de waarde van de pluimveestallen betwist. X heeft in 2008 de asbesthoudende dakbedekking vervangen door asbestvrij materiaal. Bij de waardering van deze stallen is de heffingsambtenaar uitgegaan van een prijs van € 125 per m². Dit is een middeling van de gemiddelde kengetallen uit de Taxatiewijzer agrarisch voor pluimveestallen van dit archetype uit 1983 (€ 55) en 2008 (€ 194). X heeft weliswaar de door de heffingsambtenaar gehanteerde deelwaarden voor deze stallen in het algemeen betwist, maar geen concrete onderbouwende gegevens ingebracht waaruit andere deelwaarden zijn af te leiden. De rechtbank ziet geen aanleiding om de waardering van de heffingsambtenaar voor onjuist te houden. In de waardering is verdisconteerd dat de dakbedekking in 2008 is vernieuwd. Het beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof Den Haag oordeelt dat in de WOZ-waarde zoals die door de rechtbank is vastgesteld voldoende rekening is gehouden met de invloed van de uitkoopregeling voor woningen onder hoogspanningskabels.

X is eigenaar van een woning gelegen onder een hoogspanningsverbinding. In 2012 is er voor het eerst sprake van plannen om te komen tot een regeling om bewoners van zulke woningen uit te kopen. De minister van Economische Zaken stuurt in april 2013 een voorstel naar de kamer. In oktober 2013 wordt X door de gemeente geïnformeerd dat zijn woning op de (concept)lijst staat voor woningen die onder de regeling vallen. Op 1 januari 2017 komt de regeling uiteindelijk tot stand. In geschil is de WOZ-waarde 2016 (waardepeildatum 1 januari 2015) van de woning.

Hof Den Haag oordeelt dat in de WOZ-waarde zoals die door de rechtbank is vastgesteld (€ 143.000) voldoende rekening is gehouden met de invloed van de uitkoopregeling. Het hof stelt voorop dat de uitkoopregeling geen aanleiding is om de toestandsdatum te verleggen van 1 januari 2015 naar 1 januari 2016. Dit omdat pas in het kalenderjaar 2016 vast is komen te staan hoe de ‘uitkoopsom' vastgesteld zou worden. Wat betreft de WOZ-waarde kan niet worden aangesloten bij deze uitkoopsom die de gemeente bereid is te betalen. Dit omdat deze regeling op de waardepeildatum nog niet in werking was getreden. Op de waardepeildatum was er dus nog geen koper bereid de woning te kopen voor een bedrag gelijk aan de (geïndexeerde) uitkoopsom (te weten € 177.000). Het hof acht ook de taxatie van X (€ 71.000) onbruikbaar omdat die uitgaat van de waarde in verhuurde staat. De rechtbank heeft op de juiste wijze rekening gehouden met de waardedruk, door op de waarde van zowel grond als opstal een aftrek van 20% toe te passen. Het hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt in hoger beroep dat voor het wijzigen van een tot stand gekomen onderlinge verdeling van een gemeenschappelijk inkomensbestanddeel is vereist dat een dergelijk verzoek gezamenlijk wordt gedaan.

Belanghebbende, mevrouw X, is op huwelijkse voorwaarden gehuwd. In 2010 bezit X alle aandelen in C bv. De bv houdt zich bezig met de in- en verkoop en verhuur van machines en gereedschappen. De bv koopt in 2010 een boot voor € 547.400. Bij aflevering is deze echter op naam van de echtgenoot van X gezet zonder dat hiervoor een vergoeding aan de bv is betaald. De gehele winstuitdeling wordt bij de echtgenoot in aanmerking genomen. X is inmiddels van haar echtgenoot gescheiden en hij is op 1 september 2015 failliet gegaan. In geschil is of de inspecteur de winstuitdeling - op verzoek van de curator - alsnog voor de helft bij X kan belasten. Rechtbank Gelderland oordeelt dat de inspecteur bevoegd is om de correctie voor de helft aan X toe te rekenen. X gaat in hoger beroep. Thans is niet meer in geschil dat X en haar ex al op 20 november 2014 samen de keuze hadden gemaakt om de uitdeling uitsluitend bij de ex te belasten.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat voor het wijzigen van een tot stand gekomen onderlinge verdeling van een gemeenschappelijk inkomensbestanddeel is vereist dat een dergelijk verzoek gezamenlijk wordt gedaan. Aangezien mevrouw X niet instemt met de voorgestelde wijziging kan het – eenzijdige – verzoek van de curator van de ex niet leiden tot wijziging van de verdeling. Het beroep van X is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 2.17

De Staatssecretaris van Financiën heeft geantwoord op vragen vanuit de Eerste Kamer naar aanleiding van het voorstel voor een richtlijn inzake automatische uitwisseling van inlichtingen op belastinggebied met betrekking tot te rapporteren grensoverschrijdende constructies.

De Staatssecretaris van Financiën heeft geantwoord op vragen vanuit de Eerste Kamer naar aanleiding van het voorstel voor een richtlijn inzake automatische uitwisseling van inlichtingen op belastinggebied met betrekking tot te rapporteren grensoverschrijdende constructies.

De staatssecretaris benadrukt dat het voorstel niet leidt tot wijzigingen in de materiële belastingwetgeving. Het voorstel heeft als doel om de transparantie te vergroten door belastingdiensten in een vroeg stadium over informatie te laten beschikken. Hierdoor wordt de Belastingdienst in staat gesteld om de informatie over potentieel agressieve belastingstructuren te gebruiken bij het vaststellen van het bedrag aan verschuldigde belasting. Het kabinet onderschrijft het belang van transparantie ten volle en verwacht gezien de zich snel opvolgende recente wijzigingen van de administratieve bijstandsrichtlijn niet dat met het voorliggende voorstel de grenzen aan de actieve informatievergaring over grensoverschrijdende belastingstructuren zijn bereikt.

Met betrekking tot het voorstel tot mandatory disclosure stelt hij dat de toelaatbaarheid van de constructie geen criterium is dat al dan niet de verplichting tot melding in het leven roept. De beoordeling van die toelaatbaarheid is aan de Belastingdienst. Het doel van het voorstel tot mandatory disclosure is in zoverre enkel dat de Belastingdienst eerder kennis kan krijgen van grensoverschrijdende belastingplanning, in het bijzonder ook van de planning die in andere EU-lidstaten plaatsvindt.

Het kabinet onderschrijft ten volle het doel van het voorstel maar acht de reikwijdte ervan te breed. Daarom heeft het een aantal suggesties gedaan om de reikwijdte ervan te beperken.

[Nieuwsbron]

De wrakingskamer van Hof Den Haag acht zich op grond van art. 62b Wet RO bevoegd kennis te nemen van het wrakingsverzoek van X en ziet geen aanleiding voor verwijzing van het verzoek. De wrakingskamer wijst het wrakingsverzoek af.

Belanghebbende, X, stelt hoger beroep in bij Hof Amsterdam. Tijdens de mondelinge behandeling van zijn beroep dient X een wrakingsverzoek in. De wrakingskamer van Hof Amsterdam besluit onder verwijzing naar ‘de pilot externe wrakingskamer' de wrakingszaak op grond van art. 62b Wet RO te verwijzen naar de wrakingskamer van Hof Den Haag. Aan het einde van de mondelinge behandeling bij Hof Den Haag besluit X ook de raadsheren van die wrakingskamer te wraken. Dit tweede wrakingsverzoek wordt afgewezen waarna de behandeling van het eerste wrakingsverzoek wordt hervat. Als reden voor wraking noemt X onder meer dat Hof Amsterdam zijn verzoek om de zaak te verwijzen naar de wrakingskamer van Hof Arnhem-Leeuwarden of een ander hof dan Hof Den Haag heeft afgewezen. X acht Hof Den Haag niet bevoegd om kennis te nemen van zijn wrakingsverzoek.

De wrakingskamer van Hof Den Haag acht zich op grond van art. 62b Wet RO bevoegd kennis te nemen van het wrakingsverzoek van X en ziet geen aanleiding voor verwijzing van het verzoek. Daarbij merkt de wrakingskamer op dat tegen een verwijzingsbeslissing geen rechtsmiddel openstaat. De wrakingskamer wijst het verzoek af omdat X de gestelde betrokkenheid van de raadsheren bij misdrijven niet aannemelijk heeft gemaakt.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:15

Rechtbank Gelderland oordeelt dat het meer dan gemiddeld voorkomen van bepaalde eindcijfers in de administratie wordt veroorzaakt door het feit dat X vof vaste prijzen hanteert en dat de inhoudingen aan btw, loonheffing en bijdrage Zorgverzekeringswet per jaar steeds in dezelfde verhouding tot die prijzen staan.

Belanghebbende, X vof, exploiteert een zogenaamd ´privéhuis´ waar gelegenheid tot prostitutie wordt gegeven. In 2015 constateert de inspecteur bij een boekenonderzoek dat de administratieplicht van art. 52 AWR niet goed wordt nageleefd. In geschil is of daarom terecht een informatiebeschikking jegens X vof is genomen. Volgens de inspecteur blijkt de gebrekkige administratie onder meer uit de uitkomst van een chi-kwadraattoets, de aan de hand van het aantal afgenomen condooms berekende theoretische omzet en een vergelijking van de voor de vennoten voor privé-uitgaven beschikbare middelen met NIBUD-normbedragen.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat het meer dan gemiddeld voorkomen van bepaalde eindcijfers in de administratie wordt veroorzaakt door het feit dat X vof vaste prijzen hanteert en dat de inhoudingen aan btw, loonheffing en bijdrage Zorgverzekeringswet per jaar steeds in dezelfde verhouding tot die prijzen staan. De chi-kwadraattoets duidt op zich dus niet op gefingeerde dagomzetten. De berekening van de theoretische omzet is gebaseerd op de onjuiste veronderstelling dat per klant één condoom wordt gebruikt. De geloofwaardige verklaringen van de werkneemsters wijzen namelijk uit dat het geen uitzondering is dat per klant meerdere condooms worden gebruikt. De voor privé-uitgaven beschikbare middelen van de twee vennoten is weliswaar lager dan de NIBUD-normbedragen, maar dat kan komen omdat zij niet met vakantie gaan en er een sobere levensstijl op na houden. Er zijn onvoldoende zwaarwichtige gebreken in de administratie aannemelijk gemaakt die een informatiebeschikking rechtvaardigen. Het beroep van X vof is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 52a

Algemene wet inzake rijksbelastingen 52

Met het wetsvoorstel implementatie EU-richtlijn toegang belastingautoriteiten tot antiwitwasinlichtingen krijgt de Belastingdienst een (effectieve) mogelijkheid om de door financiële instellingen aangeleverde gegevens op grond van de Common Reporting Standard (CRS) op juistheid en volledigheid te kunnen controleren. Dat schrijft staatssecretaris Wiebes van Financiën in de nota naar aanleiding van het verslag bij het wetsvoorstel.

De CRS betreft de internationale standaard voor de automatische uitwisseling van financiële rekeninggegevens die met ingang van 1 januari 2016 in de Nederlandse wet- en regelgeving is geïmplementeerd. Het wetsvoorstel introduceert dan ook niet een nieuwe rapportageverplichting en het creëert ook niet een nieuwe gegevensstroom voor de (automatische) uitwisseling van gegevens. Het wetsvoorstel is bedoeld om de Belastingdienst een controlemogelijkheid te bieden naar andere EU-lidstaten. Met de uitwisseling moet een concreet heffingsbelang zijn gemoeid. Nederland werkt niet mee aan fishing expeditions vanuit andere EU-lidstaten. Als het vermoeden bij de Belastingdienst bestaat dat bepaalde informatie relevant is voor de belastingheffing in een andere EU-lidstaat, kan deze spontaan worden verstrekt.

[Nieuwsbron]

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de heer X redelijkerwijs voordeel kon verwachten. Dat sprake is van een objectieve winstverwachting volgt allereerst uit het feit dat X met zijn betrokkenheid bij X bv aanzienlijke inkomsten heeft gegenereerd. Voorts is van belang dat met de activiteiten in latere jaren ook positieve resultaten zijn behaald.

Belanghebbende, de heer X, is zelfstandig verkoper van X bv. Deze bv biedt als multi-levelmarketingbedrijf diensten aan op het vlak van telecommunicatie en energie. X wijst potentiële klanten door naar X bv en werft nieuwe verkopers. In 2013 ontvangt X daartoe als beloning € 26.044. X geeft dit echter niet aan in zijn IB-aangifte. De inspecteur belast het vervolgens als resultaat uit overige werkzaamheden. Volgens X zijn de kosten hoger en is er dus geen bron van inkomen.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat X redelijkerwijs voordeel kon verwachten. Dat sprake is van ​een objectieve winstverwachting ​volgt allereerst uit het feit dat X ​​met zijn betrokkenheid bij X bv ​aanzienlijke ​inkomsten ​​heeft​ gegenereerd. Voorts is van belang dat met de activiteiten in 2014 en 2015 ook positieve resultaten van respectievelijk € 8.579 en € 6.383 zijn behaald. X maakt niet aannemelijk dat hij kosten heeft moeten maken. X stelt ook vergeefs dat hij geen arbeid heeft verricht. X heeft namelijk inspiratietrainingen gevolgd. Bovendien heeft X enkele andere verkopers aangeworven en X zou inkomsten krijgen als door tussenkomst van deze verkopers via de webwinkel van X bv verkopen zouden plaatsvinden. Het beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.90

A-G Wattel is van mening dat X1 en X2 bv als vervreemders terecht aansprakelijk zijn gesteld. Het vermogen van B bv is na de vervreemding namelijk verminderd door onzakelijke handelingen en X1 en X2 bv hebben daaraan meegewerkt door het als koopsom ontvangen van de helft van de liquiditeiten van B bv. X1 en X2 bv kunnen zich ook niet disculperen.

De heer X1 is bestuurder van een stichting die enig aandeelhoudster en bestuurster is van X2 bv. X1 houdt 75% van de certificaten van aandelen X2 bv. X2 bv bezit alle aandelen in B bv, die sinds 2006 over een grote herinvesteringsreserve (HIR) beschikt. De aandelen B bv worden eind 2009 door X2 bv verkocht, waardoor de HIR in de winst valt. Met de koper is afgesproken dat die deze vrijvalwinst zou laten wegvallen tegen verliezen op oninbare vorderingen van aan de koper gelieerde vennootschappen (wegpoetsconstructie). Deze constructie mislukt echter, omdat de fiscaal met B bv te voegen latente-verliesvennootschappen helemaal geen latent verlies in huis bleken te hebben. Volgens de definitieve VPB-aanslag over 2009 van B bv is haar belastbare bedrag € 3.423.061. Aangezien deze aanslag niet is betaald, heeft de ontvanger X1 en X2 bv hiervoor aansprakelijk gesteld. X2 bv voor € 842.552 en X1 voor € 631.914. In geschil is of het vermogen van B bv anders dan door normale bedrijfsvoering is verminderd (art. 40 lid 1 Inv. 1990). Is dat het geval, dan is in geschil of X1 en X2 bv zich kunnen disculperen (art. 40 lid 6 Inv. 1990). Rechtbank Gelderland stelt de ontvanger in het ongelijk. Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt echter dat X1 en X2 bv wisten of behoorden te weten dat na de vervreemding het vermogen van B bv dusdanig zou worden uitgehold dat betaling van de (volledige) VPB-latentie niet meer mogelijk was. De liquiditeiten van B bv zijn namelijk omgezet in een vordering op de nieuwe eigenaar en de liquiditeiten van B bv zijn vervolgens verdeeld tussen enerzijds de koper en anderzijds X1 en X2 bv. Deze onzakelijke onttrekking leidde tot insolvabiliteit wegens oninbaarheid van die vordering. Er is niet gebleken dat vóór de vervreemding door X1 en X2 bv enige financiële gegevens van de koper zijn opgevraagd. Door aldus ieder feitelijk en financieel onderzoek na te laten, hebben X1 en X2 bv het risico genomen dat invordering van de VPB-latentie illusoir zou worden. X1 en X2 bv gaan in cassatie.

Advocaat-Generaal Wattel is van mening dat X1 en X2 bv als vervreemders terecht aansprakelijk zijn gesteld. Het vermogen van B bv is na de vervreemding namelijk verminderd door onzakelijke handelingen en X1 en X2 bv hebben daaraan meegewerkt door het als koopsom ontvangen van de helft van de liquiditeiten van B bv. X1 en X2 bv kunnen zich volgens de A-G dus alleen disculperen als zij hebben voldaan aan hun zorgplicht door zich ervan te vergewissen dat de HIR-vrijval fiscaal ordentelijk zou worden afgewikkeld. Het nalaten van adequaat onderzoek vóór de vervreemding en het wél indekken van henzelf als de wegpoetsconstructie zou mislukken, maar niet van de ontvanger belemmert volgens de A-G hun disculpatie. Het maakt niet uit de inspecteur de voorlopige VPB-aanslag over 2009 heeft verminderd tot nihil. Het handelen van de inspecteur kan namelijk niet aan de ontvanger worden toegerekend. De A-G concludeert ook in die zin dus tot ongegrondverklaring van de beroepen van X1 en X2 bv.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de vennootschapsbelasting 1969 12a

Invorderingswet 1990 40

Rechtbank Gelderland oordeelt dat de omzetcorrectie voor het jaar 2007 in zijn geheel moet vervallen. Deze omzetcorrectie gaat er namelijk ten onrechte vanuit dat, door de afboeking van € 100.000, er sprake is van een ongeloofwaardig lage brutowinstmarge.

X handelt in computers en computeronderdelen. Naar aanleiding van een boekenonderzoek legt de inspecteur een btw-naheffingsaanslag op aan X. In geschil is of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Het betreft met name de omzetcorrectie op de afboekingen van voorraden in 2007 (€ 100.000), 2008 (€ 15.000) en 2009 (€ 10.000).

Rechtbank Gelderland oordeelt dat de omzetcorrectie voor het jaar 2007 in zijn geheel moet vervallen. Volgens de rechtbank gaat deze omzetcorrectie er namelijk ten onrechte vanuit dat, door de afboeking van € 100.000, er sprake is van een ongeloofwaardig lage brutowinstmarge. De afboeking van € 100.000 heeft namelijk voor € 62.000 betrekking op 2006 en voor € 38.000 op 2007. Gezien het voorgaande is de rechtbank dan ook van mening dat de inspecteur niet aannemelijk maakt dat er sprake is van niet-geboekte verkopen. Vervolgens stelt de rechtbank nog vast dat de correcties voor 2008 en 2009 wel terecht zijn. Deze afboekingen kunnen namelijk geen verband houden met een systeemfout, omdat deze reeds in 2007 was ontdekt. De rechtbank vermindert de naheffingsaanslag.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 8

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat X beleggingsproduct G niet tot zijn ondernemingsvermogen mag rekenen. De redelijkheid verzet zich hier namelijk tegen. X kan het verlies op G dan ook niet ten laste van zijn winst brengen.

X houdt zich, als beleggingsadviseur, voor zijn werkgever bezig met de verkoop van een beleggingsproduct van G. X investeert uiteindelijk zelf ook € 500.000 in dit beleggingsproduct (G). X beëindigt zijn relatie met zijn werkgever en start in 2008 een eenmanszaak, waarbij hij zich nagenoeg uitsluitend bezig houdt met de handel in G. In 2007 en 2008 behaalt X forse rendementen met G. In 2009 blijkt dat er sprake is van een piramidespel, en vormt X een voorziening in verband met de oninbaarheid van G. De inspecteur is echter van mening dat G niet tot het ondernemingsvermogen behoort, en accepteert uiteindelijk de voorziening niet.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat X beleggingsproduct G niet tot zijn ondernemingsvermogen mag rekenen. Volgens het hof verzet de redelijkheid zich hier namelijk tegen. Het hof wijst er hierbij op dat er sprake is van een belegging, hetgeen doorgaans privévermogen vormt, en dat X het, voor hij zijn onderneming startte, tot zijn box 3-vermogen rekende. Ook is er volgens het hof geen sprake van tijdelijk overtollige liquiditeiten, of een noodzakelijke versterking van het eigen vermogen, en vindt de belegging ook niet plaats binnen het kader van de normale uitoefening van de onderneming. Het hof acht daarbij niet van belang dat X bedrijfsmatig adviseerde en handelde in G. De inspecteur heeft G terecht tot het box 3-vermogen van X gerekend.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.8

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de inspecteur de bezwaren van X ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard. Volgens de rechtbank is er namelijk sprake van een verschoonbare termijnoverschrijding.

Per 1 januari 2013 is de btw-vrijstelling voor osteopaten vervallen. X is het hier niet mee eens en maakt sinds het eerste kwartaal van 2013 bezwaar tegen de voldoening van btw op aangifte. In zijn arrest van 27 maart 2015, nr. 13/02667 (V-N 2015/19.18) oordeelt de Hoge Raad dat osteopaten wel degelijk recht hebben op btw-vrijstelling. De inspecteur restitueert de btw over de jaren 2013 - 2015 aan X, uitgezonderd de twee kwartalen waarin X geen bezwaar tegen de voldoening op aangifte heeft gedaan, omdat hij zich had aangesloten bij het collectief bezwaar van de NVO tegen de voldoeningen op aangifte. Volgens de inspecteur is het bezwaar dat X uiteindelijk tegen deze twee kwartalen had ingediend namelijk niet-ontvankelijk.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de inspecteur de bezwaren van X ten onrechte niet-ontvankelijk heeft verklaard. Volgens de rechtbank is er namelijk sprake van een verschoonbare termijnoverschrijding. X heeft namelijk, nadat duidelijk was dat hij toch, ondanks het massale bezwaar, zelf bezwaar moest maken, vrijwel direct bezwaar gemaakt. X heeft recht op teruggaaf van de ten onrechte betaalde btw. De rechtbank voorziet zelf in de zaak.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 6:11

Wet op de omzetbelasting 1968 11

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de box 3-heffing voor het jaar 2015 niet in strijd is met art. 1 EP EVRM. De rechtbank verwijst daarbij naar haar uitspraak inzake het jaar 2013.

X heeft € 145.000 op zijn bank- en spaarrekeningen staan. Hierover is hij voor het jaar 2015 € 900 aan vermogensrendementsheffing verschuldigd. X is van mening dat de box 3-heffing is gebaseerd op onrechtmatige wetgeving. Volgens X worden beleggers en spaarders namelijk ten onrechte gelijk behandeld.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de box 3-heffing voor het jaar 2015 niet in strijd is met art. 1 EP EVRM. De rechtbank verwijst daarbij naar haar uitspraak inzake het jaar 2013 (11 januari 2017, nr. 16/636 [V-N 2017/14.2.3]). Verder is de rechtbank van mening dat de keuze van de wetgever, om beleggers en spaarders gelijk te behandelen, niet van redelijke grond is ontbloot. De rechtbank wijst er daarbij op dat de wetgever bij de vormgeving van de box 3-heffing heeft gekozen voor een ‘robuust' systeem waarbij alle bezittingen van een belastingplichtige, voor zover niet begrepen in box 1 of 2, die in economische zin rendement kunnen opleveren, onder de reikwijdte van het forfaitaire rendement vallen.

Lees ook het thema Box 3.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 5.2

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de box 3-heffing in de jaren 2014 en 2015 niet in strijd is met art. 1 EP EVRM. De rechtbank verwijst daarbij naar haar uitspraak inzake het jaar 2013.

X heeft € 472.000 op zijn bank- en spaarrekeningen staan. Hierover is hij € 5546 (2014) en € 4879 aan vermogensrendementsheffing verschuldigd. X is van mening dat de vermogensrendementsheffing in strijd is met art. 1 EP EVRM.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de box 3-heffing in de jaren 2014 en 2015 niet in strijd is met art. 1 EP EVRM. De rechtbank verwijst daarbij naar haar uitspraak inzake het jaar 2013 (11 januari 2017, nr. 16/636 [V-N 2017/14.2.3]). Verder is de rechtbank van mening dat er ook geen sprake is van een individuele en buitensporige last. Volgens de rechtbank laat de last zich in het geval van X namelijk niet sterker voelen dan in het algemeen. Dat bij X het werkelijke rendement op het vermogen dat tot de rendementsgrondslag is gerekend, substantieel lager is dan het forfaitaire rendement van 4%, waardoor de box 3-heffing ten opzichte van dat werkelijke rendement hoog uitvalt, is daarbij niet van belang. Ook wijst de rechtbank er nog op dat X beschikt over een eigen woning waarover totaal geen IB wordt geheven.

Lees ook het thema Box 3.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 5.2

De Hoge Raad beslist dat de inspecteur de tweede serie navorderingsaanslagen niet voortvarend genoeg heeft opgelegd. Tussen het motiveren van de bezwaarschriften tegen de eerste serie navorderingsaanslagen en de werkzaamheden voor het opleggen van de tweede serie aanslagen is zonder gerechtvaardigde reden meer dan 6 maanden verstreken.

Vanwege het verzwijgen van bankrekeningen bij Van Lanschot Bankiers wordt aan belanghebbende, X, met dagtekening 31 december 2007 een eerste serie navorderingsaanslagen ib/pvv en vb met boeten opgelegd. X maakt bezwaar tegen deze navorderingsaanslagen en motiveert dit bezwaar op 17 april 2008. De inspecteur heeft op 8 december 2008 uitspraken op bezwaar gedaan. Vervolgens wordt aan X een tweede serie navorderingsaanslagen ib/pvv en vb met boeten opgelegd over de jaren 1998 tot en met 2000. De navorderingsaanslagen en boeten zijn opgelegd met dagtekening 28 en 31 juli 2009, met toepassing van de verlengde navorderingstermijn. Volgens het hof is de tweede serie navorderingsaanslagen voldoende voortvarend opgelegd. De uitvoering van de werkzaamheden is niet onderbroken door een periode van stilzitten van zes maanden. (vgl. HR 27 september 2013, BNB 2013/234 en HR 22 november 2013, BNB 2014/3). X komt in cassatie.

Volgens de Hoge Raad kan de omstandigheid dat de inspecteur nog moet beslissen op een bezwaar tegen een eerder opgelegde navorderingsaanslag betreffende dezelfde bron van inkomen, doch een ander belastingjaar, niet zonder meer rechtvaardigen dat hij bij het vaststellen van de nog op te leggen navorderingsaanslag(en) wacht tot zijn beslissing op het bezwaar en daarmee een periode van meer dan zes maanden laat verstrijken. Voor de rechtbank noch voor het hof is gesteld dat de inspecteur na de ontvangst van de gronden van het bezwaar tegen de eerste serie navorderingsaanslagen in april 2008 redelijkerwijs kon verwachten dat X hem alsnog gegevens zou verstrekken die voor het vaststellen van de tweede serie navorderingsaanslagen van belang zouden kunnen zijn. De met dagtekening 28 en 31 juli 2009 opgelegde navorderingsaanslagen zijn niet met de vereiste voortvarendheid opgelegd, aldus de Hoge Raad. Deze aanslagen worden vernietigd. Het cassatieberoep is gegrond.

Lees ook het thema Navordering

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen art. 16, lid 4

Hof Amsterdam oordeelt na verwijzing door de Hoge Raad dat de cursus ‘Patent Litigation in Europe' strekt tot het op peil houden door de heer X van reeds verworven vakkennis omtrent procesvoering inzake - met name Europese - intellectuele eigendomszaken. De aftrek van de betreffende reis- en verblijfkosten is echter wettelijk gemaximeerd tot € 1.500.

Belanghebbende, de heer X, is een geregistreerde octrooigemachtigde en houdt zich bezig met procedures over intellectuele eigendomszaken. Hij verantwoordt deze inkomsten in zijn IB-aangifte als resultaat uit overige werkzaamheden. In 2011 volgt X de cursus ‘Patent Litigation in Europe' aan de universiteit van Straatsburg en een rechtenstudie aan de Rijksuniversiteit Leiden. In geschil is of X terecht scholingsaftrek claimt voor de reis- en verblijfskosten van in totaal € 3.825. Rechtbank Den Haag stelt X in het ongelijk. Hof Den Haag oordeelt dat X de zakelijkheid van zijn studiekosten aannemelijk maakt, en dat de vraag of al dan niet een nieuwe bevoegdheid is verkregen, voor het zakelijke karakter niet relevant is. Nu de uitzondering van art. 3.16 lid 8 Wet IB 2001 niet van toepassing is, wordt de aftrek van de reis- en verblijfskosten beperkt tot € 1.500 (art. 3.16 lid 2 onderdeel f Wet IB 2001). De Hoge Raad (23 december 2016, nr. 15/05288, V-N 2017/2.10) oordeelt echter dat voor de Wet IB 2001 is blijven gelden dat kosten van cursussen, (beroeps)opleidingen en studie alleen dan in aanmerking kunnen worden genomen bij de bepaling van de winst uit onderneming of het resultaat uit een werkzaamheid, indien die kosten strekken tot het op peil houden van reeds verworven vakkennis. Art. 3.16 lid 2 onderdeel f Wet IB 2001 strekt er enkel toe de aftrek van reis- en verblijfkosten in verband met daarin bedoelde cursussen, opleidingen, congressen en dergelijke, zo deze kosten al op de winst in mindering kunnen worden gebracht, te beperken tot € 1.500. Het oordeel van het hof dat niet van belang is of X met de cursus en/of de rechtenstudie een nieuwe bevoegdheid heeft verkregen, geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Volgt verwijzing.

Hof Amsterdam oordeelt dat de cursus ‘Patent Litigation in Europe' strekt tot het op peil houden door X van reeds verworven vakkennis omtrent procesvoering inzake - met name Europese - intellectuele eigendomszaken. Ondanks dat in de toekomst het volgen van deze cursus mogelijk een voorwaarde zal zijn voor het zelfstandig optreden als octrooigemachtigde voor het nog op te richten Unified Patent Court, leidt dit niet tot de conclusie dat sprake is van een nieuwe bevoegdheid. Aangezien met betrekking tot deze cursus reeds het maximaal aftrekbare bedrag van € 1.500 (art. 3.16 lid 2 onder f Wet IB 2001) in aanmerking is genomen, kan in het midden blijven of de reiskosten in verband met de rechtenstudie zakelijk zijn. Het hoger beroep van X is deels gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3:16

Wet inkomstenbelasting 2001 6:28

Wet inkomstenbelasting 2001 6:27

Hof Amsterdam oordeelt in hoger beroep dat de heer X de aftrek van lijfrentepremies willens en wetens heeft opgevoerd terwijl hij zich ervan bewust was dat daarvoor geen enkele grond bestond. Met betrekking tot het verrekenen van de te hoge loonheffing is sprake van voorwaardelijke opzet. De boete van € 8.840 is passend en geboden.

De heer X claimt in zijn IB-aangifte over 2012 aftrek van lijfrentrepremies ad € 5.841. De inspecteur wil de aftrek niet toestaan, omdat niet aannemelijk is dat de premies daadwerkelijk zijn betaald. X verrekent volgens de inspecteur ook te hoge loonheffing, zijnde € 23.377 in plaats van € 9.377. Er wordt een vergrijpboete van 50% (€ 8.840) opgelegd wegens het willens en wetens onjuist doen van aangifte met het doel belasting te ontduiken. X claimt namelijk al vanaf 2006 structureel ten onrechte aftrek van lijfrentrepremies en X verrekent vanaf 2009 steeds te hoge loonheffing. Volgens Rechtbank Noord-Holland maakt de inspecteur echter niet aannemelijk dat X voor wat betreft de lijfrentepremies (voorwaardelijk) opzettelijk onjuist aangifte heeft gedaan. Uitsluitend met betrekking tot het verrekenen van de te hoge loonheffing is wel sprake van voorwaardelijke opzet. Voor dit laatste is een boete van € 750 passend en geboden. De inspecteur gaat in hoger beroep.

Hof Amsterdam oordeelt dat X de aftrek van lijfrentepremies willens en wetens heeft opgevoerd terwijl hij zich ervan bewust was dat daarvoor geen enkele grond bestond. Het is namelijk een zich over een reeks van jaren repeterend patroon waarbij deze aftrekpost wordt opgevoerd waarvoor – hoewel daarom herhaaldelijk is verzocht – geen enkel bewijs is overgelegd, terwijl het voor de hand zou hebben gelegen dat X enige vorm van bewijs zou hebben getoond. Met betrekking tot het verrekenen van de te hoge loonheffing is sprake van voorwaardelijke opzet. Gelet op het telkens opnieuw opzettelijk onjuist doen van aangifte door het ten onrechte opvoeren van een aftrekpost en van te hoge ingehouden loonheffing, is de boete van € 8.840 passend en geboden. Het beroep van de inspecteur is gegrond.

Lees ook het thema Verzuim- en vergrijpboetes: Een kwestie van verschil

[Bron Uitspraak]

Hof Den Haag oordeelt in hoger beroep dat de rechtbank mogelijk onvoldoende acht heeft geslagen op de stelling van X bv over de waardeverminderingen door de schade en al wat X bv daartoe aan bewijs heeft bijgebracht. Volgt terugwijzing naar de rechtbank in meervoudige kamer.

X bv doet in maart en april 2015 BPM-aangifte voor 63 - uit andere EU-lidstaten afkomstige - schade-auto's. In geschil is of de op aangifte afgedragen BPM te hoog is. Niet in geschil is dat steeds sprake is van meer dan normale gebruiksschade en dat de handelsinkoopwaarde kan worden bepaald door op de waarde in onbeschadigde staat een waardevermindering in verband met schade toe te passen. De taxateur van X bv heeft voor alle auto's de afschrijving bepaald aan de hand van een taxatierapport en de handelsinkoopwaarde vastgesteld op basis van drie tot vijf referentievoertuigen. Volgens Rechtbank Den Haag is de nieuwe - vanaf 1 januari 2015 geldende - Nederlandse regelgeving en in het bijzonder de voorwaarden van art. 8 lid 4 Uitv. reg. BPM 1992 met betrekking tot de waardevaststelling van schade-auto's niet in strijd met het EU-recht. X bv maakt niet aannemelijk dat de waardevermindering door de schade meer is dan de 72%-norm, aangezien X bv zich slechts in algemene bewoordingen heeft verzet tegen toepassing van die norm. X bv herhaalt in hoger beroep haar stelling dat de taxateur de schade aan iedere auto heeft gestaafd met gedetailleerde calculaties en beeldmateriaal. De inspecteur erkent dat in een aantal gevallen mogelijk onvoldoende acht is geslagen op de stukken.

Hof Den Haag oordeelt dat de rechtbank mogelijk onvoldoende acht heeft geslagen op de stelling van X bv en al wat X bv daartoe aan bewijs heeft bijgebracht. De rechtbank had voor iedere auto afzonderlijk moeten onderzoeken of het door X bv aangedragen bewijs, waaronder taxatierapport, schadecalculatie en beeldmateriaal, voldoende is om de stelling van X bv, tegenover de eventuele betwisting door de inspecteur, te staven en haar oordeel daarover in de uitspraak moeten vervatten. De uitspraak van de rechtbank kan daarom niet in stand blijven. Volgt terugwijzing naar de rechtbank in meervoudige kamer. Het beroep van X bv is voor het overige ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de belasting van personenauto's en motorrijwielen 1992 10

De Hoge Raad beslist dat de tweede serie navorderingsaanslagen in het kader van het Project Bank zonder naam voldoende voortvarend is opgelegd.

Belanghebbende, X, is in het jaar 2007 geïdentificeerd als rekeninghouder bij Van Lanschot Bankiers. X heeft de inkomsten uit en de saldi van die rekeningen niet vermeld in zijn aangiften. In maart 2007 heeft de inspecteur X gevraagd om informatie over de banktegoeden. X verklaart de hem toegezonden "Verklaring in het buitenland aangehouden bankrekening(en)" te zullen invullen maar nog niet over alle gegevens te beschikken. Op 13 augustus 2007 heeft X dat laatste herhaald. De eerste serie navorderingsaanslagen is opgelegd met dagtekening 22 en 28 december 2007. De tweede serie navorderingsaanslagen is aangekondigd bij brief van 22 oktober 2008 en opgelegd met dagtekening 5 en 31 december 2008. Deze aanslagen zijn opgelegd met toepassing van de verlengde navorderingstermijn. X heeft in hoger beroep alsnog gegevens over de banktegoeden verstrekt waarna de navorderingsaanslagen, verhogingen en boeten zijn verminderd. Volgens het hof is de tweede serie navorderingsaanslagen voldoende voortvarend opgelegd. Daarbij heeft het hof in aanmerking genomen dat X nog in april 2008 heeft ontkend rekeninghouder te zijn. Tegen dit oordeel komt X in cassatie.

Volgens de Hoge Raad is de eerste serie navorderingsaanslagen kennelijk opgelegd in december 2007 vanwege het verstrijken van de navorderingstermijn. De inspecteur heeft niet onvoldoende voortvarend gehandeld door te wachten met het opleggen van de tweede serie navorderingsaanslagen totdat X de toegezegde informatie zou hebben verstrekt of duidelijk werd dat X geen informatie meer zou verstrekken. Uit hetgeen het hof, in cassatie onbestreden, heeft overwogen omtrent de check en de selectie voor afdoening via een civiel kort geding in het jaar 2008, valt daarom niet anders af te leiden dan dat geen sprake is geweest van onverklaarbaar stilzitten van de inspecteur gedurende meer dan zes maanden na de ontkenning van X (in april 2008) rekeninghouder te zijn geweest. Het cassatieberoep is ongegrond.

Lees ook het thema: Navordering

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen art. 16, lid 4

De Hoge Raad oordeelt dat de inspecteur niet bevoegd is om te beoordelen of de door de werknemers van X bv gevolgde opleidingen voldoen aan de vereisten van de WEB. De Hoge Raad verwijst de zaak vervolgens naar Hof Amsterdam.

Belanghebbende, X bv, exploiteert een uitzendbureau. X bv heeft in de jaren 2011 en 2012 de afdrachtvermindering onderwijs toegepast voor haar Poolse medewerkers die een tweejarige opleiding tot Assistent medewerker voedingsindustrie met Nederlands als Tweede Taal hebben gevolgd. Naar aanleiding van een boekenonderzoek legt de inspecteur LB-naheffingsaanslagen op aan X bv. Volgens de inspecteur is de afdrachtvermindering namelijk ten onrechte toegepast. Hof Den Haag oordeelt dat X bv niet aannemelijk maakt dat de werknemers de beroepspraktijkvorming die behoort bij de BBL van de opleiding Assistent medewerker voedingsindustrie hebben gevolgd. Verder is het hof van mening dat ook de inspecteur, naast de Inspectie van het Onderwijs, bevoegd is om voluit te toetsen of de opleiding Assistent medewerker voedingsindustrie voldoet aan de daaraan in de Wet educatie en beroepsonderwijs (WEB) gestelde eisen. In cassatie voert X bv aan dat de inspecteur niet bevoegd is om te beoordelen of de door de werknemers gevolgde opleidingen voldoen aan de vereisten van de WEB.

De Hoge Raad oordeelt dat de inspecteur niet bevoegd is om te beoordelen of de door de werknemers van X bv gevolgde opleidingen voldoen aan de vereisten van de WEB. De Hoge Raad wijst daarbij op zijn arrest van 22 september 2017, nr. 16/03857 (V-N 2017/48.11), en verwijst de zaak vervolgens naar Hof Amsterdam.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen 14

De Hoge Raad oordeelt dat het hof van een onjuiste datum is uitgegaan. Partijen waren namelijk overeengekomen dat zou worden gewacht op de onherroepelijke beslissing in de zaken van J. In die zaken is op 26 februari 2010 arrest gewezen.

X wordt door de inspecteur geïdentificeerd als rekeninghoudster van een KB Lux-rekening. X ontkent echter dat zij een rekening heeft aangehouden bij de KB Lux. De inspecteur legt IB- en VB-(navorderings)aanslagen over de jaren 1990 - 2004 op aan X. Op 30 januari 2003 maakt X bezwaar tegen deze aanslagen. De zaken worden aangehouden totdat in de zaken die J zal gaan voeren onherroepelijk is beslist. De inspecteur doet vervolgens medio 2013 uitspraak op de bezwaren. X gaat in beroep. Rechtbank Noord-Holland doet in 2014 uitspraak en wijst daarbij onder meer het verzoek om een immateriële schadevergoeding af. Hof Amsterdam bevestigt de uitspraak van de rechtbank. Het hof overweegt daarbij onder andere dat de periode tussen 30 januari 2003 en 28 september 2012 (de datum van het wijzen van een arrest over de twaalfjaarstermijn voor navordering ter zake van verzwegen spaartegoeden in Duitsland) buiten aanmerking blijft bij de beantwoording van de vraag of de redelijke termijn is overschreden. X stelt dat de Hoge Raad op 26 februari 2010 arrest heeft gewezen in de zaken van J, en dat het hof van een onjuiste datum is uitgegaan.

De Hoge Raad oordeelt dat het hof van een onjuiste datum is uitgegaan. Partijen waren namelijk overeengekomen dat zou worden gewacht op de onherroepelijke beslissing in de zaken van J. In die zaak is op 26 februari 2010 arrest gewezen. De Hoge Raad verwijst de zaak naar Hof Den Haag.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:73

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de inspecteur het loonvoordeel als gevolg van toekenning van (certificaten van) aandelen te hoog heeft vastgesteld.

X is aanmerkelijkbelangaandeelhouder en president-directeur van E. De inspecteur neemt in 2006 en 2007 loon in de vorm van aandelen(opties) in aanmerking. In geschil is onder meer of de inspecteur voor 2006 en 2007 terecht en naar het juiste bedrag inkomsten aanneemt als gevolg van de toekenning van (certificaten van) aandelen in E aan X.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de inspecteur het loonvoordeel als gevolg van toekenning van (certificaten van) aandelen te hoog heeft vastgesteld. X stelt terecht dat zijn positie als president-directeur van E een belemmering vormt bij de verkoop van de aandelen op de beurs. Maar anders dan X bepleit is de waarde van de aandelen meer dan nihil. Ten opzichte van de beurskoers van de aandelen op het moment van de verkrijging van de certificaten neemt het hof vanwege de beperkende voorwaarden schattenderwijs een afwaardering in aanmerking van 30%.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de loonbelasting 1964 10

Wet inkomstenbelasting 2001 3.81

De Hoge Raad oordeelt dat er, ten aanzien van de prestaties van de NYSE, de DB en A, geen sprake is van een enkele, samengestelde prestatie. Ook bevestigt de Hoge Raad het oordeel van het hof over de rack space.

Belanghebbende, X bv, is, als ‘financial trading company' en ‘market maker' lid van diverse beurzen, waaronder de NYSE en de Deutsche Börse (DB). Naast het lidmaatschap van de NYSE en de Deutsche Börse neemt X bv ook diverse diensten af van deze organisaties. De inspecteur is van mening dat X bv voor deze diensten btw is verschuldigd ex art. 12 lid 2 Wet OB 1968. X bv stelt dat de diensten, tezamen met het lidmaatschap van de NYSE en de Deutsche Börse, zijn vrijgesteld ex art. 11 lid 1 sub i onder 2 Wet OB 1968 (handelingen inzake effecten en andere waardepapieren of de bemiddeling daarbij). Tevens neemt X bv diensten af van A, voor het handelen op beurzen waarvan zij geen lid is. Een van die diensten betreft het ter beschikking stellen van een rek of stelling in een ruimte (rack space), zo dicht mogelijk bij de beurs, voor hardware (Equipment) van X bv. Volgens X bv is ter zake van deze terbeschikkingstelling sprake van de verhuur van onroerende zaken, en is de plaats van deze dienst niet in Nederland. Hof Amsterdam oordeelt dat de diensten voor de btw-heffing afzonderlijk van het lidmaatschap moeten worden beoordeeld, en derhalve niet tezamen met het lidmaatschap een dienst vormen. De diensten zijn volgens het hof dan ook niet van btw-heffing vrijgesteld. Ter zake van de ‘rack space'-diensten stelt het hof vast dat de essentie van deze dienst niet het ter beschikking krijgen van een ruimte in een onroerende zaak is. Volgens het hof is het X bv namelijk voornamelijk te doen om plaatsing van apparatuur in de nabijheid van de beurs als onderdeel van het geheel van door A verrichte diensten, zodat art. 6b Wet OB 1968 hier toepassing mist. Het gelijk is aan de inspecteur. X bv gaat in cassatie.

De Hoge Raad oordeelt dat er, ten aanzien van de prestaties van de NYSE, de DB en A, geen sprake is van een enkele, samengestelde prestatie. De Hoge Raad wijst er daarbij met name op dat binnen de kring van afnemers van dezelfde diensten het belang bij het afnemen van die diensten tussen groepen afnemers onderling verschilt. Vervolgens stelt de Hoge Raad vast dat er geen sprake is van bemiddelingsdiensten, en dat het hof dan ook terecht voorbij is gegaan aan de stelling van X bv dat recht bestaat op de btw-vrijstelling voor bemiddelingsdiensten. Ook bevestigt de Hoge Raad nog het oordeel van het hof over de rack space.

Lees ook het thema Diverse btw-vrijstellingen onder de loep

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 12

Wet op de omzetbelasting 1968 11

Wet op de omzetbelasting 1968 6b

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de auto door de rit vanuit Hongarije meer dan ´niet of nauwelijks in gebruik´ is geweest. Bovendien wordt de auto op het moment van de registratie door het verstrijken van een kalenderjaar door de handel als zijnde een auto van één jaar oud aangemerkt.

X is eigenaar van een BMW type 3L 320d Xdrive. De personenauto had vanaf 29 november 2013 een Hongaars kenteken. De auto is op 5 december 2013 door X gekocht. De auto was op dat moment nieuw. De auto is door X zelf rijdend naar Nederland overgebracht. De km-stand bij registratie in Nederland op 29 januari 2014 is 1.566. In de BPM-aangifte stelt X dat de auto gebruikt is. Volgens de inspecteur is het echter een nieuwe auto. In geschil is de BPM-naheffingsaanslag van € 3.673.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de auto door de rit vanuit Hongarije meer dan ´niet of nauwelijks in gebruik´ is geweest. Bovendien wordt de auto op het moment van de registratie door het verstrijken van een kalenderjaar door de handel als zijnde een auto van één jaar oud aangemerkt. Het maakt niet uit dat X vanaf de eerste registratie feitelijk de beschikkingsmacht over de auto had, de auto als nieuw in Hongarije heeft gekocht en zelf de betreffende km´s heeft gemaakt. Het belastbaar feit is namelijk de registratie in Nederland (verg. Hof 's-Hertogenbosch 20 april 2017, nr. 16/03781, V-N 2017/39.21). Het beroep van X is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de belasting van personenauto's en motorrijwielen 1992 10

Wet op de belasting van personenauto's en motorrijwielen 1992 9