A-G Wattel concludeert dat de Nederlandse rechtspraktijk behoefte heeft aan een antwoord op prejudiciële vragen in een ingetrokken zaak. De A-G verzoekt de Hoge Raad dan ook de vragen niet in te trekken.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant heeft prejudiciële vragen aan de Hoge Raad gesteld in de zaak van een Duitse UCITS (1 augustus 2016, nr. 12/29) en in de zaak van een ‘open-end' beleggingsfonds uit het VK (‘X Fund‘, 1 augustus 2016, nr. 15/6759). Op 3 maart 2017 heeft de Hoge Raad prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie EU gesteld in deze beide zaken (16/03954 en 16/03955). X Fund heeft daarop haar beroepen ingetrokken. Rechtbank Zeeland-West-Brabant stelt, in verband met de intrekking door X Fund, een aanvullende prejudiciële vraag aan de Hoge Raad. De rechtbank stelt de volgende vraag: ‘Bij ontkennende beantwoording van de eerste vraag: is de vergelijkingsmaatstaf anders indien ook binnenlandse particuliere aandeelhouders participeren in het in het buitenland gevestigd beleggingsfonds?'

Naar aanleiding van de aanvullende prejudiciële vraag van de rechtbank, heeft A-G Wattel een aanvullende conclusie gepubliceerd. Alhoewel de A-G in de ingetrokken zaak concludeerde dat het stellen van prejudiciële vragen geen zin heeft, besliste de Hoge Raad toch tot het stellen van prejudiciële vragen. Om nu de kortste klap te maken adviseert de A-G de Hoge Raad nu de vragen in de ingetrokken zaak niet in te trekken, en het Hof van Justitie EU te verzoeken de vraag toch te beantwoorden. De A-G wijst erop dat de zaken inmiddels al zijn gevoegd (C-156/17 en C-157/17).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie 63

Wet op de vennootschapsbelasting 1969 28

Rechtbank Rotterdam ziet geen reden voor toekenning van een dwangsom nu de heffingsambtenaar aannemelijk maakt dat hij tijdig de uitspraak op bezwaar heeft verzonden.

Belanghebbende, X, maakt op 10 november 2015 bezwaar tegen een aanslag secretarieleges. Op 26 april 2016 verzoekt X de gemeente om alsnog te beslissen op bezwaar. Op 25 juni 2016 stelt X beroep in tegen het uitblijven van een uitspraak en verzoekt daarbij om toekenning van een dwangsom van € 1260. De heffingsambtenaar stelt de uitspraak al op 17 december 2015 te hebben verzonden.

Rechtbank Rotterdam ziet geen reden voor toekenning van een dwangsom nu de heffingsambtenaar aannemelijk maakt dat hij tijdig de uitspraak op bezwaar heeft verzonden. Een ambtenaar van de gemeente heeft verklaard dat zij op 17 december 2015 de uitspraak op bezwaar heeft afgemaakt, dat er een pdf-bestand van is gemaakt, dat zij op dezelfde dag dit bestand voorzien van een digitale handtekening heeft uitgeprint en in een enveloppe heeft gedaan. Dezelfde ambtenaar heeft verklaard dat zij de enveloppe vervolgens naar de postkamer heeft gebracht om er zeker van te zijn dat de uitspraak op bezwaar tijdig zou worden verstuurd. X heeft geen feiten gesteld op grond waarvan de ontvangst van de uitspraak op bezwaar redelijkerwijs kan worden betwijfeld. De rechtbank verklaart het beroep tegen het niet tijdig beslissen op bezwaar niet-ontvankelijk.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 6:12

Algemene wet bestuursrecht 4:17

Rechtbank Oost-Brabant oordeelt dat de 90 parkeerplaatsen die in gebruik zijn bij de gemeente Vught geen afzonderlijk WOZ-object vormen.

Belanghebbende, X bv, is eigenaar van een parkeergarage gelegen onder een winkelcentrum in de gemeente Vught. X bv verhuurt 90 van de 207 parkeerplaatsen aan de gemeente Vught. In geschil is of deze 90 plaatsen als afzonderlijk WOZ-object van de parkeergarage moeten worden afgescheiden.

Rechtbank Oost-Brabant oordeelt dat de 90 parkeerplaatsen die in gebruik zijn bij de gemeente Vught geen afzonderlijk WOZ-object vormen. X bv verhuurt deze plaatsen voor een (groot) gedeelte van de beschikbare parkeertijd aan de gemeente; voor het resterende deel van de tijd zijn deze parkeerplaatsen vrij toegankelijk. Er is sprake van volgtijdig gebruik, met als gevolg dat X bv als gebruiker van deze 90 parkeerplaatsen moet worden aangemerkt. De heffingsambtenaar heeft de 90 plaatsen dus terecht niet als een afzonderlijk WOZ-object aangemerkt. De heffingsambtenaar maakt de in beroep verlaagde (en verdedigde) waarde aannemelijk. Er is geen aanleiding tot functionele correctie in verband met economische veroudering. De aanslag OZB gebruikersdeel is terecht opgelegd aan X bv als degene die de onroerende zaak ter beschikking heeft gesteld. Daaraan doet niet af dat X bv niet in staat is deze belasting te verhalen op de feitelijk gebruikers omdat zij op grond van een kettingbeding gehouden is de parkeerplaatsen kosteloos ter beschikking te stellen.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Wet waardering onroerende zaken 16

De Leidraad Invordering 2008 wordt per 1 juli 2017 gewijzigd.

De Leidraad Invordering 2008 wordt per 1 juli 2017 gewijzigd. De wijzigingen hebben een technische of redactionele grondslag. Bij elkaar gaat het om 14 gewijzigde artikelen waaronder één vervallenverklaring. Daarnaast is er ook nog een nieuw artikel opgenomen, luidende als volgt:

73.6.7. Schuldig nalatig en (buiten)gerechtelijk akkoord

Voor het premiedeel AOW dat is begrepen in aanslagen waarvoor de Sociale Verzekeringsbank een onherroepelijk vaststaande beschikking van schuldige nalatigheid heeft afgegeven, mag de ontvanger geen enkele poging tot invordering meer ondernemen. Een gevolg hiervan is dat de ontvanger geen kwijtschelding verleent voor deze aanslagen. Daarnaast dient de ontvanger deze aanslagen niet ter verificatie in bij een faillissement of WSNP. Dit betekent dat deze aanslagen niet worden meegenomen in een (buiten)gerechtelijk akkoord.

De wijzigingen in hoofdstuk 78 (internationale invordering) zijn bedoeld om de tekst in overeenstemming te brengen met de geldende internationale regelingen.

[Nieuwsbron]

A-G IJzerman overweegt dat de wettelijke bepalingen over de bedrijfsopvolgingsregeling niet de mogelijkheid bieden om na te vorderen buiten de vijfjaarstermijn van art. 16 AWR. Ook de afspraak tussen partijen biedt die ruimte niet.

Belanghebbende, X, doet in haar aangifte successierecht een beroep op de bedrijfsopvolgingsregeling zoals die gold tot 31 december 2009. De inspecteur legt zowel een conserverende aanslag op voor het deel van de erfenis dat ziet op ondernemingsvermogen, als een gewone aanslag voor verkregen privévermogen. In beroep bij Rechtbank Breda komen partijen ter zitting een (deel)compromis overeen over de toerekening van posten aan enerzijds de (gewone) aanslag en anderzijds de conserverende aanslag. Over de resterende geschilpunten doet de rechtbank uitspraak op 9 juni 2008, maar deze uitspraak staat reeds onherroepelijk vast.

De inspecteur legt aan X vervolgens de thans in geschil zijnde conserverende navorderingsaanslag successierecht op. Deze aanslag is buiten de navorderingstermijn opgelegd, maar de inspecteur beroept zich op de afspraak die partijen ter zitting van de rechtbank zouden hebben gemaakt. Bij het maken van deze afspraak was volgens de inspecteur de termijn voor het opleggen van een navorderingsaanslag al verstreken en de toepassing van de verlengde navorderingstermijn niet aan de orde geweest. Daarom moet de afspraak volgens de inspecteur in redelijkheid worden uitgelegd. Een redelijke uitleg van de afspraak leidt er volgens de inspecteur toe dat een vermindering van de aanslag gepaard gaat met een verhoging van de conserverende aanslag, omdat de aanslag en de conserverende aanslag communicerende vaten zijn.

A-G IJzerman overweegt allereerst dat de wettelijke bepalingen over de bedrijfsopvolgingsregeling niet de mogelijkheid bieden om na te vorderen buiten de vijfjaarstermijn van art. 16 AWR. Verder stemt de A-G in met het oordeel van het hof dat ook een afspraak tussen partijen geen ruimte biedt om buiten de termijn na te vorderen. Volgens de A-G komt aan de grammaticale interpretatie van de gemaakte afspraak een belangrijke rol toe, nu we hier te maken hebben met professionele partijen die geacht moeten worden goed te hebben begrepen wat aan het papier is toevertrouwd. De A-G acht de uitleg die het hof heeft gegeven aan het compromis niet onbegrijpelijk.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16-3

A-G IJzerman overweegt dat de wettelijke bepalingen over de bedrijfsopvolgingsregeling niet de mogelijkheid bieden om na te vorderen buiten de vijfjaarstermijn van art. 16 AWR. Ook de afspraak tussen partijen biedt die ruimte niet.

Belanghebbende, X, doet in haar aangifte successierecht een beroep op de bedrijfsopvolgingsregeling zoals die gold tot 31 december 2009. De inspecteur legt zowel een conserverende aanslag op voor het deel van de erfenis dat ziet op ondernemingsvermogen, als een gewone aanslag voor verkregen privévermogen. In beroep bij Rechtbank Breda komen partijen ter zitting een (deel)compromis overeen over de toerekening van posten aan enerzijds de (gewone) aanslag en anderzijds de conserverende aanslag. Over de resterende geschilpunten doet de rechtbank uitspraak op 9 juni 2008, maar deze uitspraak staat reeds onherroepelijk vast.

De inspecteur legt aan X vervolgens de thans in geschil zijnde conserverende navorderingsaanslag successierecht op. Deze aanslag is buiten de navorderingstermijn opgelegd, maar de inspecteur beroept zich op de afspraak die partijen ter zitting van de rechtbank zouden hebben gemaakt. Bij het maken van deze afspraak was volgens de inspecteur de termijn voor het opleggen van een navorderingsaanslag al verstreken en de toepassing van de verlengde navorderingstermijn niet aan de orde geweest. Daarom moet de afspraak volgens de inspecteur in redelijkheid worden uitgelegd. Een redelijke uitleg van de afspraak leidt er volgens de inspecteur toe dat een vermindering van de aanslag gepaard gaat met een verhoging van de conserverende aanslag, omdat de aanslag en de conserverende aanslag communicerende vaten zijn.

A-G IJzerman overweegt allereerst dat de wettelijke bepalingen over de bedrijfsopvolgingsregeling niet de mogelijkheid bieden om na te vorderen buiten de vijfjaarstermijn van art. 16 AWR. Verder stemt de A-G in met het oordeel van het hof dat ook een afspraak tussen partijen geen ruimte biedt om buiten de termijn na te vorderen. Volgens de A-G komt aan de grammaticale interpretatie van de gemaakte afspraak een belangrijke rol toe, nu we hier te maken hebben met professionele partijen die geacht moeten worden goed te hebben begrepen wat aan het papier is toevertrouwd. De A-G acht de uitleg die het hof heeft gegeven aan het compromis niet onbegrijpelijk.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16-3

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de ontwikkeling van de uitvinding niet heeft geleid tot een bron van inkomen. X heeft dan ook geen recht op aftrek van de gemaakte kosten.

X is bezig met de ontwikkeling van een uitvinding. In 2012 maakt hij € 33.489 aan kosten, die hij in zijn IB-aangifte 2012 in aftrek brengt. De inspecteur staat aftrek niet toe, omdat er geen sprake is van een bron van inkomen.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat er geen sprake is van een bron van inkomen. X heeft dan ook geen recht op aftrek van de gemaakte kosten. De rechtbank overweegt daarbij dat X in 2012 redelijkerwijs niet mocht verwachten dat de uitvinding hem, in de (nabije) toekomst, voordeel zou opleveren. De rechtbank acht daarbij van belang dat X zich tot aan begin 2014 bezig heeft gehouden met de ontwikkeling van de uitvinding, en dat het plan was om het concept in 2014 af te ronden, en vervolgens de stap te maken tot het verkopen van het product. Omdat er nog onvolkomenheden aan het product kleefden, is er in 2015 en 2016 ook nog een ontwikkelingsslag gemaakt. Vervolgens merkt de rechtbank op dat het er voor gehouden moet worden dat het product in 2012 niet al zodanig was ontwikkeld dat daarvan in de nabije toekomst een positief resultaat kon worden verwacht. Ook heeft X verder geen stukken overgelegd waaruit het tegendeel kan blijken, in die zin dat er in 2014 of latere jaren potentiële afnemers of kopers van het product waren, dan wel dat derden concrete commerciële belangstelling voor het product hadden. Het gelijk is aan de inspecteur.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.10

De Raad van State oordeelt dat de verstrekking van het bankafschrift onder het inlichtingenverzoek van Macedonië valt. Macedonië heeft het bankafschrift namelijk nodig om vast te stellen of het om de door Macedonië bedoelde dividenduitkering gaat of dat het een andere overschrijving betreft.

De Staatssecretaris van Financiën deelt aan Brewtrade bv mee dat hij van plan is om inlichtingen aan Macedonië te verstrekken. Macedonië vraagt namelijk om gegevens te verstrekken over een dividenduitkering van Pivara Skopje AD aan Brewtrade bv. Het betreft een kopie van een bankafschrift van Brewtrade bv met een ontvangen bedrag van € 675.663,10, de opname van het ontvangen dividend in de concept-jaarrekening van Brewtrade bv en de verkoop van de aandelen van Pivara AD. Brewtrade is het hier niet mee eens. De staatssecretaris beslist daarop dat de inlichting over de verkoop van de aandelen niet zal worden verstrekt. Voor het overige handhaaft de staatssecretaris zijn besluit.

De afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State oordeelt dat de verstrekking van het bankafschrift onder het inlichtingenverzoek van Macedonië valt. Volgens de Raad van State heeft Macedonië het bankafschrift namelijk nodig om vast te stellen of het om de door Macedonië bedoelde dividenduitkering gaat of dat het een andere overschrijving betreft. De Raad van State overweegt daarbij dat het inlichtingenverzoek van Macedonië een dividenduitkering van Pivara AD aan Brewtrade bv van € 676.453,20 vermeldt, maar dat niet het exacte bedrag is gevonden, maar een bedrag van € 675.663,10. Volgens de Raad van State is het bankafschrift dan nodig om Macedonië duidelijkheid te verschaffen over de bedoelde dividenduitkering.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de internationale bijstandsverlening bij de heffing van belastingen 7

Wet op de internationale bijstandsverlening bij de heffing van belastingen 5

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt in hoger beroep dat in autobedrijven als de onderhavige een samenwerkingsverband met een vergelijkbare winstverdeling en verdeling van de werkzaamheden ook tussen niet-verbonden personen voorkomt.

Belanghebbende, mevrouw X, en haar echtgenoot exploiteren in vof-verband een garagebedrijf. De vof is opgericht in 2006. X heeft een winstaandeel van 40%. X werkte tot en met 2007 in loondienst en werkte daarnaast halve dagen mee in de onderneming. Vanaf 2008 werkt X volledig mee in de onderneming. In de onderneming zijn twee werknemers als monteur werkzaam. In geschil is of X recht heeft op de zelfstandigenaftrek en in het bijzonder of haar werkzaamheden hoofdzakelijk van ondersteunende aard zijn en of de vof ongebruikelijk is. Volgens Rechtbank Noord-Nederland maakt X voldoende aannemelijk dat haar werkzaamheden zien op de kernactiviteiten van de onderneming. De echtgenoot houdt zich namelijk na een burn-out alleen nog maar bezig met de aan- en verkoop van auto's en fungeert als technische vraagbaak voor de monteurs. Het feit dat X tijdens de volledige arbeidsongeschiktheid van haar echtgenoot de onderneming ruim een half jaar alleen en zelfstandig heeft gedreven, ondersteunt haar verklaring dat zij daadwerkelijk in staat en bekwaam is om de kernactiviteiten te verrichten. De inspecteur gaat in hoger beroep.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat in autobedrijven als de onderhavige een samenwerkingsverband met een vergelijkbare winstverdeling en verdeling van de werkzaamheden ook tussen niet-verbonden personen voorkomt. Een samenwerkingsverband als dat tussen X en haar echtgenoot is tussen niet-verbonden personen niet ongebruikelijk. Aan de vraag of de werkzaamheden van X hoofdzakelijk van ondersteunende aard zijn, wordt niet toegekomen. Anders dan de inspecteur namelijk meent, brengt de cumulatie van eisen in art. 3.6 lid 2 Wet IB 2001 mee dat slechts indien aan beide vereisten is voldaan: (1) werkzaamheden hoofdzakelijk van ondersteunende aard zijn en (2) een ongebruikelijk samenwerkingsverband tussen niet-verbonden personen; de werkzaamheden niet meetellen voor het urencriterium. De zelfstandigenaftrek is dus ten onrechte gecorrigeerd. Het beroep van de inspecteur is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.76

Wet inkomstenbelasting 2001 3.6

Hof Den Haag oordeelt in hoger beroep dat er voor de ooglidcorrecties geen medische noodzaak was.

Mevrouw X trekt in haar IB-aangifte over 2014 zorgkosten af. Het betreft onder meer uitgaven voor extra kleding en beddengoed wegens een huidallergie (€ 310), pedicurekosten (€ 175) en de kosten van een ooglidcorrecties (€ 2.225). Volgens Rechtbank Den Haag zijn de kosten niet aftrekbaar. Met betrekking tot de pedicurekosten maakt X niet aannemelijk dat deze zijn gemaakt op medische indicatie. Ten aanzien van de ooglidcorrecties is wel een brief van haar huisarts overgelegd, maar hieruit blijkt slechts dat de correcties op verzoek van X zijn aangevraagd. Er is geen sprake van een ernstige psychische stoornis of psychisch lijden als gevolg van een aandoening aan haar oogleden. Volgens X is zij twee jaar lang behandeld door een psycholoog, maar dat is niet met stukken onderbouwd. Er was dus geen medische noodzaak voor de correctie. X gaat in hoger beroep.

Hof Den Haag bevestigt dat er voor de ooglidcorrecties geen medische noodzaak was. De uitgaven voor extra kleding en beddengoed – inclusief de 40% wettelijke verhoging – zijn conform het standpunt van de inspecteur toch aftrekbaar. Het beroep van X is slechts in zoverre gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 6.17

A-G Wattel is van mening dat mevrouw X haar blote eigendom niet jaarlijks belast hoeft op te waarderen. Bij koop van een onroerende zaak van een derde (zoals in casu) verplicht goed koopmansgebruik niet tot vrijval van de waardedruk gebruiksrecht in de resterende jaren van dat gebruiksrecht.

Belanghebbende, mevrouw X, heeft drie familieleden die samen in maatschapsverband een landbouwbedrijf exploiteren. Op 2 mei 2007 koopt de dan 20-jarige X voor € 416.230 de blote eigendom van 37 ha grond. Op dezelfde dag verkrijgen haar vader, moeder en broer het erfpachtrecht van dezelfde grond. Het recht heeft een looptijd van 26 jaar. De erfpachters betalen jaarlijks een canon van € 550 per ha (totaal € 20.349) aan X. Door de bank is een hypothecaire lening aan de maatschap verstrekt. De maatschap leent hiervan € 416.000 door aan X. Jaarlijks betaalt X 5% rente (€ 20.800) aan de maatschap. Het saldo van de door de maatschap te betalen erfpachtcanon en de door X te betalen rente en waterschapslasten wordt in rekening-courant verrekend. In geschil is of met betrekking tot de blote eigendom sprake is van een ongebruikelijke terbeschikkingstelling van X en of de waardeaangroei van de blote eigendom in 2010 terecht bij haar is belast als resultaat uit overige werkzaamheden. Rechtbank Noord-Nederland stelt de inspecteur in het gelijk, ook voor wat betreft het resultaat dat toerekenbaar is aan de terbeschikkingstelling aan de broer (zie Hof Arnhem-Leeuwarden 26 oktober 2010, nr. 09/00441, V-N 2011/10.18). Hof Arnhem-Leeuwarden bevestigt dat de waarde van de blote eigendom ieder jaar stijgt, totdat X uiteindelijk over de volle eigendom beschikt. Deze waardestijging moet worden toegerekend aan de jaren waarop zij betrekking heeft. X gaat in cassatie.

Advocaat-Generaal Wattel is van mening dat X haar blote eigendom niet jaarlijks belast hoeft op te waarderen. Bij koop van een onroerende zaak van een derde (zoals in casu) verplicht goed koopmansgebruik niet tot vrijval van de waardedruk gebruiksrecht in de resterende jaren van dat gebruiksrecht. De korting op de volle waarde leidt pas tot winst bij staking of bij vervreemding. De onderhavige zaak is echter nog gecompliceerder, omdat niet zakelijk is gehandeld en de inspecteur dat (kennelijk) onorthodox heeft gecorrigeerd. X heeft namelijk te weinig voor de blote eigendom betaald. De jaarlijkse bijtelling bij X bestaat aldus uit twee delen: een schenkingsrecht-compenserend deel en een (echt) waardevolloop-deel. Deze oneigenlijke heffing van schenkingsrecht over € 242.671 via het werkzaamheids-regime is volgens de A-G détournement de pouvoir, maar daarover wordt kennelijk niet getwist. De A-G concludeert tot verwijzing, vanwege het rekenwerk en misschien moeten de partijen het toch ook nog even hebben over het schenkingsrecht. Voor het overige concludeert de A-G tot ongegrondverklaring van het beroep van X. Ambtshalve wordt opgemerkt dat niet in geschil is dat ook het resultaat voor zover toerekenbaar aan de terbeschikkingstelling aan de broer belast is bij X, hoewel broers en zusters niet genoemd worden in art. 3.91 lid 3 Wet IB 2001. Aangezien de Hoge Raad zich hierover nog niet heeft uitgelaten, leent dit zich dus wellicht voor een ambtshalve opheldering.

[Bron Uitspraak]

Rechtbank Den Haag oordeelt dat X bv recht heeft op de afdrachtvermindering onderwijs. X bv maakt voldoende aannemelijk dat de beroepspraktijkvorming ook daadwerkelijk heeft plaatsgevonden.

X bv exploiteert een timmerfabriek en een groothandel in hout- en plaatmateriaal. Haar activiteiten bestaan uit het vervaardigen van deuren, ramen en kozijnen van hout en het verhandelen van de producten uit de fabriek. Diverse werknemers van X bv volgen het opleidingsprogramma ‘Slimmer produceren'. Ook hebben enkele werknemers het EVC-traject gevolgd, en nadien nog een vakopleiding. X bv claimt de afdrachtvermindering onderwijs voor de werknemers die het opleidingsprogramma ‘Slimmer produceren', het EVC-traject en de vakopleiding hebben gevolgd. De inspecteur is echter van mening dat X bv ten onrechte de afdrachtvermindering onderwijs heeft geclaimd, en legt navorderingsaanslagen loonheffingen op aan X bv. De inspecteur stelt daarbij onder andere dat het opleidingsprogramma ‘Slimmer produceren' niet kwalificeert als een beroepsopleiding in de zin van de WEB.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de inspecteur bevoegd is te toetsen of is voldaan aan de eisen voor toepassing van de WVA. Volgens de rechtbank gaat die toets echter niet zo ver dat de inspecteur mag beoordelen of de kwaliteit van de opleiding past binnen de WEB. Vervolgens stelt de rechtbank vast dat X bv voldoende aannemelijk maakt dat de beroepspraktijkvorming (BPV) ook daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. X bv heeft dan ook recht op de afdrachtvermindering. De rechtbank vermindert de naheffingsaanslagen.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen 14

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de inspecteur terecht een waarde van € 70.378 in aanmerking heeft genomen voor de recreatiewoning. Op de WOZ-waarde van € 114.000 is daarbij een bedrag van € 43.622 in aftrek gebracht, de waarde van de erfpachtcanon.

X verkrijgt eind 2010 het recht van erfpacht op een perceel grond met een recreatiewoning. Hij koopt het recht van erfpacht af voor € 59.000. De WOZ-waarde 2012 van de recreatiewoning is vastgesteld op € 114.000. In 2011 betaalt X € 22.500 voor een garage. De WOZ-waarde 2012 van de garage is vastgesteld op € 22.000. In geschil is voor welke waarden de onroerende zaken in de IB-aangifte moeten worden opgenomen. X geeft € 36.000 en € 10.000 aan. De inspecteur corrigeert de aangifte en neemt bedragen van € 70.378, waarbij hij rekening houdt met de erfpacht, en € 22.000 in aanmerking.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de inspecteur terecht een waarde van € 70.378 in aanmerking heeft genomen voor de recreatiewoning. Op de WOZ-waarde van € 114.000 is daarbij een bedrag van € 43.622 in aftrek gebracht, de waarde van de erfpachtcanon. Uit de wetsgeschiedenis blijkt dat de wetgever om uitvoeringstechnische redenen heeft gekozen voor de WOZ-waarde, en dat daar een zekere grofheid in schuilt. Gezien de koopprijs, en de WOZ-waarde 2012, heeft de inspecteur volgens het hof de garage ook terecht voor € 22.000 opgenomen. Dat de garage inmiddels te koop staat voor € 18.000 acht het hof niet van belang. Het gelijk is aan de inspecteur.

Lees ook het thema Box 3.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 5.20

Wet inkomstenbelasting 2001 5.19

Hof Den Haag oordeelt dat X niet aannemelijk maakt dat het door de wetgever voor langere tijd veronderstelde rendement van 4% voor particuliere beleggers niet meer haalbaar is. Ook maakt X niet aannemelijk dat particuliere beleggers worden geconfronteerd met een buitensporig zware last.

X brengt de inspecteur er in 2013 van op de hoogte dat hij over buitenlands vermogen beschikt, dat hij niet in zijn IB-aangiften heeft verantwoord. Naar aanleiding van de inkeerverklaring, en de nader verstrekte gegevens, legt de inspecteur IB-navorderingsaanslagen op aan X. X maakt bezwaar en stelt daarbij onder andere dat de box 3-heffing in strijd is met art. 1 EP bij het EVRM. Rechtbank Den Haag oordeelt dat de box 3-heffing niet in strijd is met art. 1 EP. De rechtbank verwijst daarbij naar het arrest van de Hoge Raad van 10 juni 2016, nr. 14/05020 (V-N 2016/31.12).

Hof Den Haag oordeelt dat X niet aannemelijk maakt dat het door de wetgever voor langere tijd veronderstelde rendement van 4% voor particuliere beleggers niet meer haalbaar is. Ook maakt X niet aannemelijk dat particuliere beleggers, mede gelet op het toepasselijke tarief, worden geconfronteerd met een buitensporig zware last. Het hof verwijst daarbij naar het arrest van de Hoge Raad van 3 april 2015, nr. 13/04247 (V-N 2015/19.33). Het hof stelt tenslotte ook nog vast dat X niet aannemelijk maakt dat de vermogensrendementsheffing voor hem zelf een, in vergelijking met andere belastingplichtigen, buitensporige last vormt, in die zin dat deze last zich in zijn geval sterker laat voelen dan bij andere belastingplichtigen. Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 5.2

Hof Den Bosch bevestigt het oordeel van de rechtbank dat slechts eenmaal een immateriële schadevergoeding toegekend moet worden aangezien alle zaken betrekking hebben op hetzelfde onderwerp

Belanghebbende, X, is in 2003 strafrechtelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf van 3 jaar en een geldboete van € 50.000 voor de handel in en het telen van hennep. Ook is hij veroordeeld tot betaling van een wederrechtelijk verkregen voordeel van bijna € 1,4 mln voor de jaren 1997 t/m 2002. De inspecteur legt X vervolgens met omkering van de bewijslast (navorderings)aanslagen IB/PVV, WAZ, ZFW 1999 t/m 2002 op. Het belastbaar inkomen uit werk en woning is in de vier jaar gemiddeld met € 220.000 verhoogd. X bestrijdt de aanslagen op vele gronden. De rechtbank vermindert de navorderingsaanslagen IB/PVV en verklaart de beroepen tegen de (navorderings)aanslagen WAZ en ZFW ongegrond. De inspecteur wordt veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade van € 9.500.

Hof Den Bosch bevestigt de uitspraak van de rechtbank. X heeft niet de vereiste aangifte gedaan. Hij heeft verzuimd de opbrengsten uit de teelt en de handel in hennep aan te geven. De omvang van de inkomsten zijn slechts door middel van schattingen vast te stellen omdat X geen administratie heeft bijgehouden van deze activiteiten en de opbrengsten daaruit. X heeft naar het oordeel van het hof onvoldoende aangevoerd voor de conclusie dat de schattingen onredelijk zijn. De schattingen zijn gebaseerd op het BFO-rapport, de in 2002 aangetroffen hennepkwekerijen in de twee loodsen, het aangetroffen contant geldbedrag van € 228.000 in de woning van X en de feiten die ten grondslag liggen aan de strafrechtelijke veroordeling. Het hof oordeelt verder dat de rechtbank terecht slechts eenmaal een immateriële schadevergoeding heeft toegekend, aangezien alle zaken betrekking hebben op hetzelfde onderwerp.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16

Hof Amsterdam oordeelt dat er geen causaal verband bestaat tussen de hoogte van de verdiepingsvloer van een appartement en de WOZ-waarde.

Belanghebbende, X, bewoont een appartement op de tweede verdieping en is het niet eens met de WOZ-waarde 2015 van zijn appartement. X bepleit verlaging van de WOZ-waarde 2015 van € 276.000 naar € 229.000.

Hof Amsterdam oordeelt dat er geen causaal verband bestaat tussen de hoogte van de verdiepingsvloer van een appartement en de WOZ-waarde. Anders dan X betoogt is het geen feit van algemene bekendheid dat hoger gelegen appartementen meer waard zijn dan appartementen op de lagere etages. De voorkeur van een koper voor een bepaalde woning kan gebaseerd zijn op vele factoren, zoals toegankelijkheid, brandveiligheid en uitzicht. Deze factoren kunnen verband houden met de hoogte van de verdiepingsvloer, maar dit hoeft geenszins het geval te zijn. Uit de door X overgelegde grafieken volgt weliswaar dat voor het merendeel van de tien door partijen aangedragen vergelijkingsobjecten geldt dat de waarde per m² hoger is naarmate de verdiepingsvloer hoger is, maar daarmee staat nog geenszins vast dat er een causaal verband bestaat tussen de waarde en de hoogte van de verdiepingsvloer, nog daargelaten dat het volgens het hof niet mogelijk is om op basis van slechts een tiental transacties een statistisch verantwoorde conclusie te trekken dat de woning € 229.000 waard zou zijn. Het hof verklaart het hoger beroep van X ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat er geen sprake is van discriminatie van een niet-ingezetene, als bedoeld in de jurisprudentie van het Hof van Justitie EU. De inspecteur heeft de Belgische hypotheekrente terecht gesaldeerd met de aan België toegerekende winst.

Belanghebbende, X, en zijn partner, Y, wonen in België. X drijft een eenmanszaak in Nederland, waarvoor hij ook vanuit een v.i. in België werkzaamheden verricht. Y heeft slechts Belgische looninkomsten (€ 103.139). X en Y kiezen beide voor een behandeling als binnenlands belastingplichtige. In zijn IB-aangifte 2011 verzoekt X om een aftrek ter voorkoming van dubbele belasting. Dit verzoek heeft betrekking op 10% van de aangegeven belastbare winst, omdat hij voor dat deel werkt vanuit de Belgische v.i. De inspecteur verrekent de aan België toerekenbare positieve inkomsten met de negatieve inkomsten uit de Belgische woning, zodat effectief geen aftrek wordt verleend. X beroept zich op de jurisprudentie van het Hof van Justitie EU ('Schumacker-doctrine').

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat er geen sprake is van discriminatie van een niet-ingezetene, als bedoeld in de jurisprudentie van het Hof van Justitie EU. De rechtbank wijst er daarbij op dat X en Y in België belastbare inkomsten van betekenis hebben verworven. Ook is het niet zo dat zij nagenoeg hun gehele gezinsinkomen in Nederland hebben verworven. Volgens de rechtbank hoeft de inspecteur dan ook geen aftrek van de Belgische hypotheekrente te verlenen zonder dat daarvoor een beroep nodig is op het keuzerecht. Verder is de rechtbank nog van mening dat de wijze waarop de inspecteur rekening heeft gehouden met de voorkoming van dubbele belasting niet in strijd is met het EU-recht. De inspecteur heeft, gezien het verzoek van X om te worden behandeld als binnenlands belastingplichtige, terecht de negatieve inkomsten uit de Belgische eigen woning gesaldeerd met de aan België toegerekende positieve winst uit onderneming. Het gelijk is aan de inspecteur.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Uitvoeringsbesluit inkomstenbelasting 2001 3

Wet inkomstenbelasting 2001 2.5

De Hoge Raad oordeelt dat de opgelegde aanslag geen ambtshalve vastgestelde aanslag is, ondanks dat ongemotiveerd en - naar achteraf blijkt - zonder redelijke grond is afgeweken van de aangifte. Er is geen grond om aan de wijze waarop de aanslag is vastgesteld, het gevolg te verbinden van vernietiging van de (gehele) aanslag.

X Limited is als buitenlandse belastingplichtige onderworpen aan de Arubaanse winstbelasting. X ltd doet aangifte naar een belastbare winst van AWG (Arubaanse florin) 33.172. Zonder motivering wijkt de inspecteur af van de aangifte en verhoogt de winst tot AWG 100.000. In de beroepsfase wordt de aanslag alsnog verminderd conform de aangifte. In hoger beroep stelt X ltd vergeefs dat de aanslag in zijn geheel moet worden vernietigd, omdat deze geen wettelijke grondslag heeft. X ltd stelt in cassatie dat de aanslag moet worden beschouwd als een ambtshalve vastgestelde aanslag (zie HR 16 oktober 1991, nr. 26.416, V-N 1991/3133, 4).

De Hoge Raad oordeelt dat de opgelegde aanslag geen ambtshalve vastgestelde aanslag is zoals bedoeld in art. 10 Algemene Landsverordening belastingen, ondanks dat ongemotiveerd en - naar achteraf blijkt - zonder redelijke grond is afgeweken van de aangifte. Anders dan de klachten met een beroep op het arrest V-N 1991/3133, aanvoeren, is er geen grond om aan de wijze waarop de aanslag is vastgesteld, het gevolg te verbinden van vernietiging van de (gehele) aanslag. De aanslag mist immers het karakter van een voorlopige aanslag die zou moeten worden vernietigd in een situatie waarin de definitieve aanslag niet meer kan worden vastgesteld. Het beroep van X ltd is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

De Hoge Raad oordeelt dat X bv geen recht heeft op EIA voor de warmtekrachtkoppelingsinstallatie. Verplichtingen aangegaan tegenover een gelieerde vennootschap kwalificeren namelijk niet voor de EIA.

De aandelen van belanghebbende, X bv, zijn in handen van Z bv. Z bv en X bv vormen tot 30 september 2009 een f.e. voor de VPB. In 2008 - 2009 is voor Z bv in Oostenrijk een warmtekrachtkoppelingsinstallatie (WKK) gebouwd. De investering in de WKK is een energie-investering als bedoeld in art. 3.42 lid 2 Wet IB 2001. Z bv heeft de investering niet aangemeld binnen de geldende termijn van drie maanden. De WKK is in de loop van 2009 afgeleverd en gereed gemaakt voor ingebruikname. Een en ander was in september 2009 afgerond. X bv is vervolgens op 30 september 2009 uit de f.e. ontvoegd. Onmiddellijk daarna heeft Z bv de rechten en verplichtingen die voortvloeien uit de overeenkomst tot levering van de WKK overgedragen aan X bv. X bv meldt de investering vervolgens aan bij Senter Novem. In haar VPB-aangifte 2009 claimt X bv € 468.776 aan energie-investeringsaftrek (EIA). X bv beroept zich daarbij op het besluit van de Staatssecretaris van Financiën van 15 september 2009, nr. CPP2009/1116M (BNB 2009/306). De inspecteur stelt dat niet aan de voorwaarden van het besluit is voldaan. Hof Den Haag oordeelt dat niet wordt voldaan aan de eis uit het besluit dat de WKK binnen de gelieerde verhouding niet eerder een bedrijfsmiddel is geweest. Het hof verleent uiteindelijk toch EIA aan X bv, omdat de casus in belangrijke mate overeenkomt met een sale and lease back situatie, waarbij de EIA ook kan worden genoten. Het hof overweegt daarbij onder andere dat de EIA slechts eenmaal wordt genoten en dat er sprake is van een bonafide situatie.

De Hoge Raad oordeelt dat X bv geen recht heeft op EIA voor de WKK. De Hoge Raad merkt hierbij op dat verplichtingen aangegaan tegenover een gelieerde vennootschap niet kwalificeren voor de EIA. Omdat ook niet aan de voorwaarden van het besluit van de staatssecretaris wordt voldaan, levert dat ook geen soelaas voor X bv. Dat er sprake is van een bonafide situatie, en Z bv geen EIA heeft genoten, acht de Hoge Raad daarbij niet van belang. Verder merkt de Hoge Raad nog op dat de onderhavige situatie niet op een lijn is te stellen met een sale and lease back transactie met een andere dan een in art. 8 lid 8 Wet VPB 1969 bedoelde partij. De Hoge Raad vernietigt de uitspraak van het hof en doet de zaak zelf af.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.42

Wet op de vennootschapsbelasting 1969 8

De Hoge Raad beslist dat de gemeente Woerden volledig recht op btw-aftrek heeft bij levering van een gebouw, mede bestemd voor scholen, aan een stichting.

Belanghebbende, de gemeente Woerden (hierna: de gemeente) besluit tot de bouw van twee panden bestemd voor multifunctioneel gebruik, waarin naast vrijgestelde onderwijsprestaties ook belaste prestaties plaatsvinden. Na fiscaal advies worden de gebouwen niet (vrijgesteld) verhuurd aan een daartoe opgerichte beheerstichting (Y), maar (belast) geleverd aan Y, tegen een koopsom van 10% van de bouwkosten. De koopsom wordt daarbij schuldig gebleven en omgezet in een rentedragende geldlening. De door Y terug te vorderen btw over de koopsom wordt gestort op de rekening van de gemeente ter aflossing van de schuld. Y geeft gedeelten om niet in gebruik aan drie instellingen voor bijzonder basisonderwijs. De overige gedeelten worden tegen vergoeding aan verschillende huurders verhuurd. Deze verhuur is, afgezien van de sportaccommodaties, vrijgesteld. De gemeente brengt bijna de volledige btw die drukt op de bouw van de panden, in aftrek. De inspecteur acht dat niet correct en legt de in geschil zijnde btw-naheffingsaanslag op. Hof Amsterdam oordeelt dat de gemeente 10% van de haar in rekening gebrachte voorbelasting, voor zover toe te rekenen aan het belaste gebruik, in aftrek kan brengen. Voor zover sprake is van gebruik om niet door de onderwijsinstellingen, wordt geen aftrek verleend. De Hoge Raad heeft in deze zaak een prejudiciële vraag inzake de omvang van het recht op aftrek gesteld. In de vraag is aangegeven dat het pand is verkocht voor een prijs die niet alle kosten dekt, en de koper verder een bepaald gedeelte van het pand om niet aan derden in gebruik geeft. Het Hof van Justitie EU heeft geoordeeld dat de gemeente in omstandigheden zoals die van het hoofdgeding recht heeft op volledige aftrek van de voor de bouw van dat gebouw betaalde belasting over de toegevoegde waarde.

Volgens de Hoge Raad volgt uit het arrest van het Hof van Justitie EU dat de gemeente recht heeft op volledige aftrek van de ter zake van de bouw van de panden aan haar in rekening gebrachte omzetbelasting. De gemeente heeft niet slechts recht op gedeeltelijke aftrek naar evenredigheid van de gedeelten van de panden die de koper, Y, van de panden voor verhuur tegen een vergoeding gebruikt. Het principale beroep in cassatie van de gemeente is gegrond. De naheffingsaanslag wordt vernietigd.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 15

Wet op de omzetbelasting 1968 11

Wet op de omzetbelasting 1968 3

De Hoge Raad oordeelt dat ook woningen die op charitatieve wijze ter beschikking worden gesteld aan bewoners vallen binnen het bereik van de verhuurderheffing.

Belanghebbende, X, is een stichting die een hofje met 40 hofjeswoningen beheert. Doel van X is om gratis of zo goedkoop mogelijk de woningen voor bewoning ter beschikking te stellen aan minder draagkrachtige alleenstaande vrouwen. In geschil is of X belastingplichtig is voor de verhuurderheffing. X meent dat dit niet het geval is. Zij stelt dat er geen sprake is van huurwoningen in de zin van art. 2 Wvh omdat geen sprake is van huur in de zin van art. 7:201 BW, nu de maandelijkse betalingen niet kunnen gelden als rechtstreekse tegenprestatie voor het in gebruik verstrekken van een woning.

De Hoge Raad oordeelt dat ook woningen die op charitatieve wijze ter beschikking worden gesteld aan bewoners vallen binnen het bereik van de verhuurderheffing. De lage maandelijkse bijdrage die de bewoonsters in dit geval aan X betalen vormen een ‘tegenprestatie' als bedoeld in art. 7:201 BW, zodat sprake is van huur als bedoeld in deze bepaling en de woningen dus kwalificeren als ‘voor de verhuur bestemde woningen'. Dat X een veelvoud aan kosten maakt voor de instandhouding en de exploitatie van de woningen, doet aan het voorgaande niet af. Dat geldt ook voor de omstandigheid dat X bij het vaststellen van de maandelijkse bijdrage rekening heeft gehouden met de inkomens- en vermogenspositie van degenen die zij als bewoonsters wilde accepteren; het rechtstreekse verband tussen de betalingsverplichting en het ter beschikking stellen van de woning wordt daardoor immers niet doorbroken. Ook de omstandigheid dat X geen gebruik maakt van haar wettelijke mogelijkheden tot periodieke verhoging van de maandelijkse bijdragen brengt niet mee dat die bijdragen het karakter van tegenprestatie (zijn gaan) ontberen.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet verhuurderheffing 2-a

Hof Den Haag oordeelt in hoger beroep dat het pand op het moment van verkoop een beleggingspand was en dat deze functie door de verhuur aan de eigen maatschap voor 75% in stand is gebleven. Aangezien X bv deelneemt in de maatschap is voor 25% sprake van eigen gebruik en is voor dat deel geen herinvestering mogelijk.

Belanghebbende, X bv, exploiteert een advocatenpraktijk. Haar enig aandeelhouder en bestuurder werkt als advocaat in de praktijk. Binnen de fiscale eenheid voor de VPB neemt X bv deel in een maatschap, waarin door vier maten wordt deelgenomen die allen gelijkgerechtigd zijn. In 2012 behaalt X bv winst bij de verkoop van een pand. Dit pand werd door haar tot begin 2006 verhuurd aan de maatschap en nadien aan een andere partij. In geschil is of X bv de boekwinst in een herinvesteringsreserve (HIR) mag onderbrengen. In de bezwaarfase heeft de inspecteur de reserve enkel toegestaan voor het herstel ad € 53.201 dat heeft plaatsgevonden aan de fundering van de achtergevel van het vervangende pand. Dat nieuwe pand verhuurt X bv aan de maatschap. Volgens X bv moet de rest van de fundering echter ook worden gerepareerd en is zij voornemens een garage te kopen om die tot archiefruimte voor de praktijk om te bouwen. Volgens Rechtbank Den Haag bestaat eind 2012 bij X bv het voornemen om de verkoopwinst te herinvesteren in het resterende funderingsherstel, waarvan de kosten worden geschat op € 100.000. Als namelijk door een te lage grondwaterstand een deel van de fundering is vernieuwd, dan is redelijkerwijs te verwachten dat de rest ook moet. Het is aannemelijk dat X bv eind 2012 het voornemen heeft te investeren in de aankoop van de garage. Het maakt niet uit dat de aankoop pas in 2014 is gerealiseerd. De inspecteur gaat in hoger beroep.

Hof Den Haag oordeelt dat het pand op het moment van verkoop een beleggingspand was en dat deze functie door de verhuur aan de maatschap voor 75% in stand is gebleven. Aangezien X bv namelijk deelneemt in de maatschap is voor 25% sprake van eigen gebruik en is geen herinvestering mogelijk. De beoogde vervanging van de rottende houten funderingspalen door stalen buizenpalen en een betonnen fundering kwalificeert als een verbetering (zie HR 20 januari 1976, nr. 17.968, BNB 1977/3). X bv maakt met betrekking tot een offerte van februari 2013 voor funderingsherstel niet aannemelijk dat zij eind 2012 een aanvullend voornemen tot herinvestering had. X bv kan € 76.494 (€ 101.992 x 0,75) aan de reserve doteren. X bv maakt niet aannemelijk dat zij op de balansdatum van het onderhavige jaar concreet voornemens was de garage te kopen en te verbouwen. Het beroep van de inspecteur is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.54

Wet op de vennootschapsbelasting 1969 8

Rechtbank Gelderland oordeelt dat de uitzendregeling niet op de Nederlandse woning van belastingplichtige van toepassing is omdat de woning ter beschikking staat aan een derde.

X woont tot 2008 op de A-straat in Z in Nederland. In 2008 verhuist hij naar Duitsland. X heeft de woning vanaf 2010 niet opgegeven als bezitting in box 3. De inspecteur neemt bij het opleggen van de aanslag inkomstenbelasting 2010 de woning als bezitting in box 3 op. X vindt dat de woning een eigen woning in box 1 is, omdat de uitzendregeling van art. 3.111 lid 6 Wet IB 2001 hierop van toepassing is. In geschil is onder meer of op de woning de uitzendregeling van toepassing is.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat de uitzendregeling niet van toepassing is op X' woning. B, met wie X tot zijn vertrek naar Duitsland samenwoonde, is in de woning achtergebleven. Na zijn vertrek voert X niet langer een gezamenlijke huishouding met B in dezelfde woning. Daarmee is B in het jaar 2010 aan te merken als een derde, terwijl de woning haar dat jaar ook ter beschikking stond. De uitzendregeling kan dan niet van toepassing zijn.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.111

De bepalingen in de Wet tegemoetkomingen loondomein (Wtl) die betrekking hebben op de loonkostenvoordelen treden in werking per 1 januari 2018. Het koninklijk besluit dat dit regelt is nu in het Staatsblad gepubliceerd.

De wet vormt de bestaande premiekortingen voor oudere uitkeringsgerechtigden en mensen met een arbeidsbeperking om tot loonkostenvoordelen (LKV's): een tegemoetkoming aan werkgevers voor het in dienst nemen van deze werknemers. De bepalingen inzake het lage-inkomensvoordeel zijn al per 1 januari 2017 van toepassing (V-N 2016/47.13). De Wtl is opgenomen in Stb. 2015, 542 (V-N 2016/4.3.7).

[Nieuwsbron]

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat de bv geen onderneming in materiële zin exploiteert, aangezien de verrichte arbeid naar aard en omvang niet meer omvat dan wat bij normaal vermogensbeheer gebruikelijk is.

De heer A (erflater) is in december 2013 overleden. Twee van zijn kinderen, X1 en X2 zijnde de onderhavige belanghebbenden, maken bezwaar tegen de aanslagen erfbelasting. A bezat onder meer alle aandelen in C bv. Aan X1 en X2 zijn deze aandelen toebedeeld. De bv is in het bezit van een viertal onroerende zaken, waaronder verhuurde bedrijfsgebouwen en -loodsen, appartementen en bospercelen. X1 en X2 stellen dat de exploiatie daarvan een materiële onderneming is en dat zij daarom recht hebben op toepassing van de SW-bedrijfsopvolgingsregeling.

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat de bv geen onderneming in materiële zin exploiteert, aangezien de verrichte arbeid naar aard en omvang niet meer omvat dan wat bij normaal vermogensbeheer gebruikelijk is (zie HR 10 maart 2017, nr. 16/04190, V-N 2017/14.21). Het door X1 en X2 op de zitting gedane bewijsaanbod om de behaalde rendementen nader te onderbouwen, wordt dus gepasseerd. De rendementen zijn namelijk van belang als sprake is van 'meerarbeid'. De beroepen van X1 en X2 zijn ongegrond.

Lees ook het thema De bedrijfsopvolgingsregeling (BOR) in de Successiewet.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Successiewet 1956 35c

Het Hof van Justitie EU oordeelt dat het in strijd met het EU-recht is dat Duitsland geen aftrek toestaat van de Franse pensioen- en ziektekostenverzekeringspremies. Dit terwijl het loon alleen maar het op overige inkomsten toe te passen belastingtarief verhoogt.

De heer en mevrouw Bechtel wonen in Duitsland. De heer Bechtel werkt in Duitsland en mevrouw Bechtel, als belastingambtenaar, in Frankrijk. Het Franse inkomen is vrijgesteld in Duitsland. Het brutoloon van mevrouw Bechtel wordt echter wel in aanmerking genomen bij de berekening van een bijzonder belastingtarief. In geschil is of de premies voor de aanvullende ziektekostenverzekering van belastingambtenaren, voor de aanvullende invaliditeitsverzekering en de nabestaandenverzekering van belastingambtenaren, voor het aanvullend pensioen voor de openbare dienst en de werknemerspremie voor de ziektekostenverzekering in aftrek op het brutoloon kunnen worden gebracht. De Duitse rechter stelt prejudiciële vragen in deze zaak.

Het Hof van Justitie EU oordeelt dat het in strijd met het EU-recht is dat Duitsland geen aftrek toestaat van de Franse pensioen- en ziektekostenverzekeringspremies, terwijl het loon alleen maar het op overige inkomsten toe te passen belastingtarief verhoogt. Het Hof van Justitie EU wijst er hierbij op dat Duitsland wel rekening houdt met premies voor sociale voorzieningen die uit Duitse bron zijn ontvangen. Volgens het Hof van Justitie EU is er dan sprake van een verboden beperking van het vrije verkeer van werknemers.

Wetsartikelen:

Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie 45

[Nieuwsbron]

Hof Arnhem-Leeuwarden vernietigt de aanslag baatbelasting omdat het besluit tot invoering van de baatbelasting te laat door de gemeenteraad is genomen.

Belanghebbende, X, is mede-eigenaar van ruim 40 hectare bos in de gemeente Horst aan de Maas. Daartoe behoort onder meer 2,84 hectare bos gelegen in een van de kernen van de gemeente. Op de WOZ-beschikking met dagtekening 31 juli 2014 is de onroerende zaak aangeduid als: "[adres], [kad.gemeente] [nummer 1] [plaats 2] WOZ-waarde: € 27.000". Blijkens het door de heffingsambtenaar aan X toegezonden taxatieverslag zijn onder deze aanduiding vijf kadastrale percelen in de waardering betrokken met een gezamenlijke oppervlakte van 28.440 m².

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de objectaanduiding van de onroerende zaak van X op de WOZ-beschikking voldoet aan de eisen van art. 23 Wet WOZ. Gegeven de technische onmogelijkheid om alle kadastrale percelen op de beschikking te vermelden, acht het hof de gekozen aanduiding van straatnaam in combinatie met het meeste kenmerkende kadastrale perceel, de beste omschrijving van de onroerende zaak. Het moet voor X bij ontvangst van de beschikking meteen duidelijk zijn geweest dat de beschikking betrekking had op de verschillende percelen bos. Het hof oordeelt dat de WOZ-waarde van deze percelen niet te hoog is vastgesteld. De gemeente heeft de prijs (nog geen € 1 per m²) voldoende aannemelijk gemaakt. De cultuurgronduitzondering is niet van toepassing.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 23

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof Arnhem-Leeuwarden vernietigt de aanslag baatbelasting omdat het besluit tot invoering van de baatbelasting te laat door de gemeenteraad is genomen.

Belanghebbende, X, is het niet eens met een aanslag baatbelasting die de gemeente De Ronde Venen hem heeft opgelegd. Deze baatbelasting is bedoeld om de kosten van de aanleg van het riool in het buitengebied te verhalen.

Hof Arnhem-Leeuwarden vernietigt de aanslag baatbelasting omdat het besluit tot invoering van de baatbelasting te laat door de gemeenteraad is genomen. De heffingsambtenaar heeft niet aannemelijk gemaakt dat de aanslagen baatbelasting zijn opgelegd binnen twee jaar na voltooiing van de voorzieningen. Ten overvloede oordeelt het hof dat de aanslag ook in strijd is met het gelijkheidsbeginsel. De heffingsambtenaar heeft in tientallen gevallen aanslagen niet opgelegd dan wel verminderd om medewerking van bewoners te krijgen bij de uitvoering van de rioleringswerkzaamheden. De heffingsambtenaar heeft hiermee een verkapte vrijstelling ingevoerd. Er zijn gebate objecten uiteindelijk niet in de heffing betrokken op gronden die vreemd zijn aan een objectieve baatbelasting. Andere belanghebbenden kunnen zich hierop beroepen. Eveneens ten overvloede oordeelt het hof dat de gemeente het aanslagbedrag voor belastingplichtigen die de aanslag in jaarlijkse termijnen betalen foutief heeft berekend.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 222

Rechtbank Midden-Nederland oordeelt dat de zorginstelling van X aangemerkt kan worden als verpleeghuis als bedoeld in art. 122k Waterschapswet.

Belanghebbende, X, is een stichting. In geschil zijn de aanslagen zuiveringsheffing bedrijven die de heffingsambtenaar van Belastingsamenwerking gemeenten & hoogheemraadschap aan X heeft opgelegd. De aanslagen worden berekend volgens de tabel afvalwatercoëfficiënten. De heffingsambtenaar heeft X ingedeeld in klasse 8 (daarbij hoort een afvalwatercoëfficiënt 0,023). X stelt dat zij als zorginstelling ingedeeld moet worden in klasse 7 (afvalwatercoëfficiënt 0,015).

Rechtbank Midden-Nederland oordeelt dat de zorginstelling van X aangemerkt kan worden als verpleeghuis als bedoeld in art. 122k Waterschapswet. De Waterschapswet en de daarop gebaseerde regelgeving geven geen omschrijving van het begrip verpleeghuis. Naar het oordeel van de rechtbank is de aard van de verzorging die wordt geboden beslissend voor de vraag of de instelling kan worden aangeduid als een verpleeghuis. De zorginstelling van X waar ouderen met zorgprofiel 5 tot en met 8 zijn opgenomen kan volgens de rechtbank worden aangemerkt als verpleeghuis als bedoeld in artikel 122k Waterschapswet. De rechtbank verklaart het beroep van X gegrond en vermindert de aanslagen.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Waterschapswet 122k

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de gemeente op verzoek van een belanghebbende in de bezwaarfase de huisnummers moet verstrekken van de referentieobjecten, ook als het huisnummers van zogeheten niet-woningen betreft.

Belanghebbende, X bv, is huurder van een winkel met opslag-/magazijnruimte in de gemeente Tilburg. De WOZ-waarde van dit object wordt bepaald via kapitalisatie van de bruto jaarhuur. Partijen verschillen met elkaar van mening over de hoogte van de huur. X bv heeft in de bezwaarfase bij de gemeente gevraagd om de achterliggende gegevens van de referentieobjecten.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de gemeente op verzoek van een belanghebbende in de bezwaarfase de huisnummers moet verstrekken van de referentieobjecten, ook als het zogeheten niet-woningen betreft. Onder verwijzing naar een eerdere uitspraak (Hof 's-Hertogenbosch 19 juni 2014, V-N 2014/50.29) oordeelt het hof dat het niet terecht is dat de heffingsambtenaar in de bezwaarfase de huisnummers uit concurrentieoverwegingen niet verstrekt. Dit valt volgens het hof moeilijk te rijmen met het wél verstrekken in de beroepsfase. Als de heffingsambtenaar van mening is dat de gegevens pas ongeanonimiseerd verstrekt hoeven te worden indien een belanghebbende bereid is daarvoor kosten te maken (zoals in een beroepsfase), strookt die opvatting niet met art. 40 lid 2 Wet WOZ. Dat de heffingsambtenaar bij het opvragen van de huurgegevens de toezegging doet aan de huurders/verhuurders dat de door hen verstrekte informatie niet aan derden beschikbaar wordt gesteld, maakt het oordeel van het hof niet anders. Omdat X bv beroep heeft moeten instellen om de exacte gegevens van de onderbouwende (huur)transacties te verkrijgen kent het hof een proceskostenvergoeding toe. De WOZ-waarde blijft wel in stand.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 40

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de met de BIZ-bijdrage gefinancierde activiteiten gericht zijn op het vergroten van de aantrekkelijkheid van de BI-zone voor het winkelend publiek. De aanslag BIZ-bijdrage is terecht aan X opgelegd.

Belanghebbende, X, is een vennootschap onder firma. Zij is gebruiker van een pand in de gemeente Terneuzen waarin zij een lunchroom exploiteert. In geschil is of de gemeente haar terecht een aanslag BIZ-bijdrage 2014 van € 400 heeft opgelegd. Rechtbank Zeeland-West-Brabant verklaart de BIZ-verordening van de gemeente Terneuzen onverbindend wegens strijd met het publiekbelangvereiste. Bij bijna tweederde van de kosten waarvoor de gemeente Terneuzen een BIZ-bijdrage heft, gaat het om kosten die in overheersende mate direct gericht zijn op de commerciële belangen van in de BI-zone gevestigde ondernemers. De gemeente heeft de grenzen van haar regelgevende bevoegdheid overschreden. De rechtbank verklaart de verordening onverbindend en vernietigt de aanslag BIZ-bijdrage.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de met de BIZ-bijdrage gefinancierde activiteiten gericht zijn op het vergroten van de aantrekkelijkheid van de BI-zone voor het winkelend publiek. Die activiteiten zijn daardoor niet uitsluitend gericht op particuliere belangen van de ondernemers in de BI-zone, maar dienen mede een publiek belang. De rechtbank heeft het begrip ‘mede publiek belang' (veel) te eng uitgelegd, gelet op het kort na haar uitspraak gewezen arrest HR 11 december 2015, nr. 14/02510, V-N 2016/2.15. Het Hof verklaart het hoger beroep van de heffingsambtenaar gegrond en handhaaft de bestreden aanslag.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Experimentenwet BI-zones 1

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat de inspecteur bij een te laat bezwaar tegen een voldoening op aangifte niet zonder te horen mag besluiten tot niet-ontvankelijkverklaring.

Belanghebbende, X, stelt beroep in tegen een beslissing van de inspecteur betreffende de voldoening op aangifte van omzetbelasting over het tweede kwartaal van 2014. De inspecteur heeft het bezwaar niet-ontvankelijk verklaard wegens termijnoverschrijding.

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat de inspecteur bij een te laat bezwaar tegen een voldoening op aangifte niet zonder te horen mag besluiten tot niet-ontvankelijkverklaring. De bezwaarmaker kan immers een beroep op verschoonbaarheid doen vanwege het ontbreken van een rechtsmiddelverwijzing bij voldoening op aangifte (HR 5 december 2014, nr. 13/05801, V-N 2014/65.9). Het enkele feit dat er sprake is van een termijnoverschrijding rechtvaardigt dus nog niet de conclusie dat er sprake is van een kennelijk niet-ontvankelijk bezwaar. Ook in dit geval heeft de inspecteur de hoorplicht geschonden door X niet te horen. De rechtbank verklaart het beroep van X gegrond en verwijst de zaak terug naar de inspecteur met de opdracht om X alsnog te horen.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 7:2

Algemene wet bestuursrecht 6:7

De Staatssecretaris van Financiën beantwoordt vragen vanuit de Tweede Kamer over de bestrijding van witwassen en gaat onder meer in op het rapport "Behind The Scenes: Beneficial Ownership Transparency in the Netherlands".

De Staatssecretaris van Financiën beantwoordt vragen van de Tweede Kamerleden Nijboer, Leijten en Van Nispen over de bestrijding van witwassen. De vragen worden onder meer gesteld naar aanleiding van het rapport "Behind The Scenes: Beneficial Ownership Transparency in the Netherlands". De staatssecretaris geeft het navolgende als zijn conclusie van het rapport:

Transparency International concludeert in zijn rapport dat Nederland een goed inzicht heeft in de risico's op witwassen en beschikt over een ‘sterk' wet- en regelgevend kader ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme. Tegelijkertijd concludeert Transparency International dat Nederland in internationaal verband achterloopt als het aankomt op de mate waarin informatie over uiteindelijk belanghebbenden (ultimate beneficial owner, UBO) op dit moment beschikbaar en transparant is. In de toekomst valt, aldus de opstellers van het rapport, een significante verbetering van de Nederlandse positie in internationaal verband te verwachten, onder meer vanwege de implementatie van de vierde Europese anti-witwasrichtlijn waar het opzetten van een UBO-register deel van uitmaakt. Ook het voornemen tot het opzetten van een centraal aandeelhoudersregister en de totstandkoming van een nationale risicoanalyse witwassen in 2017 zullen naar verwachting leiden tot verbetering. In aanvulling daarop worden in het rapport elf aanbevelingen gedaan die zouden kunnen leiden tot een verdere verbetering.

De staatssecretaris geeft hierop de volgende reactie:

De onderwerpen die Transparency International benoemt, maken overwegend deel uit van reeds geplande wijzigingen van wet- en regelgeving. In dit verband zijn van belang de concept-wetsvoorstellen met betrekking tot de implementatie van de vierde Europese anti-witwasrichtlijn, waaronder de implementatie van de registratie van uiteindelijk belanghebbenden, de herziening van de Wet toezicht trustkantoren en de identificatie van houders van toonderaandelen. De genoemde concept-wetsvoorstellen beogen ieder voor zich de Nederlandse wet- en regelgeving verder in lijn te brengen met internationale standaarden, waaronder de relevante aanbevelingen van de Financial Action Task Force (FATF). Voorts zijn de onderwerpen van een deel van de aanbevelingen terug te vinden in het voorstel tot wijziging van de vierde anti-witwasrichtlijn, dat op 5 juli 2016 door de Europese Commissie is gepubliceerd. De onderhandelingen met betrekking tot dit richtlijnvoorstel bevinden zich thans in de triloogfase.

Vervolgens bespreekt de staatssecretaris de aanbevelingen van Transparency International. Verder gaat hij onder meer in op de regels voor klantenonderzoeken door Nederlandse banken en voor buitenlandse trustentiteiten en beantwoordt hij vragen die betrekking hebben op het UBO-register.

[Nieuwsbron]

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat het feit dat voorafgaand aan het opleggen van de WOZ-beschikking, tegen de afspraak in, geen inpandige opname heeft plaatsgevonden, niet leidt tot vernietiging van deze WOZ-beschikking.

X is eigenaar van een vrijstaande woning met aangebouwde garage in de gemeente Bergeijk. In geschil is de WOZ-beschikking 2015. X heeft over voorgaande jaren geprocedeerd tot bij het hof. Daar is afgesproken dat voorafgaand aan het opleggen van de WOZ-beschikking 2015 een inpandige opname zou plaatsvinden van de woning van X.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat het feit dat voorafgaand aan het opleggen van de WOZ-beschikking, tegen de afspraak in, geen inpandige opname heeft plaatsgevonden, niet leidt tot vernietiging van deze WOZ-beschikking. De gemeente heeft met X een afspraak gemaakt voor een inpandige opname, maar deze afspraak is door X geannuleerd. Het hof verwerpt de stelling van X dat de heffingsambtenaar de beschikking had kunnen uitstellen (blokkeren) om een nieuwe afspraak te maken. Het uitstellen van de afspraak komt voor rekening van X. Het hof merkt nog op dat X ook in de bezwaarfase niet heeft willen meewerken aan een inpandige opname. Het hof verwerpt ook de overige grieven van X en is van oordeel dat de heffingsambtenaar de door hem verdedigde waarde aannemelijk heeft gemaakt.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 22

Wet waardering onroerende zaken 17

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de heffingsambtenaar de twijfel die X heeft gezaaid over de bruikbaarheid van de referentiewoningen, onvoldoende heeft weten te ontkrachten.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een twee-onder-één-kapwoning in de gemeente Reimerswaal. X bepleit verlaging van de WOZ-waarde van € 250.000 naar € 174.000. Hij stelt dat de referentiewoningen die de gemeente heeft gebruikt niet op de vrije markt zijn aangeboden. De geloofsgemeenschap ter plekke regelt de aan- en verkopen van woningen onderling, om elkaar te helpen, en daarom vallen er zoveel transacties buiten de gegevens die zijn te raadplegen. Onduidelijk blijft hoe die verkopen tot stand zijn gekomen, aldus X.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de heffingsambtenaar de twijfel die X heeft gezaaid over de bruikbaarheid van de referentiewoningen onvoldoende heeft weten te ontkrachten. De heffingsambtenaar heeft niet aannemelijk gemaakt dat de verkoopprijzen van de referentiewoningen de waarde in het economische verkeer weergeven. Het hof stelt de WOZ-waarde van de woning van X in goede justitie vast op € 225.000.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de door X genoten vrijwilligersvergoeding behoort tot zijn belastbaar inkomen uit werk en woning. De brutovergoeding bedraagt namelijk meer dan € 1500 per jaar. Er is ook geen ruimte voor een partiële toepassing van de vrijstelling.

Belanghebbende, X, verricht werkzaamheden als secretaris voor het verantwoordingsorgaan van stichting A. Voor het bijwonen van vergaderingen ontvangt hij vacatiegeld. In 2012 geniet X € 1040 aan vacatiegelden en in 2013 € 2080. In zijn IB-aangifte verantwoordt X, na aftrek van een bedrag van € 1500 als vrijgestelde vrijwilligersvergoeding, een bedrag van € 508. De inspecteur corrigeert de aangifte. Volgens hem is het volledige bedrag van € 2080 belast.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de door X genoten vergoeding behoort tot zijn belastbaar inkomen uit werk en woning. De rechtbank verwerpt daarbij de stelling van X dat rekening moet worden gehouden met de nettovergoeding. Volgens de rechtbank is de vrijwilligersregeling niet van toepassing omdat de brutovergoeding meer dan € 1500 per jaar bedraagt. Verder biedt de wet geen ruimte voor een partiële toepassing van de vrijstelling.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de loonbelasting 1964 2

Wet inkomstenbelasting 2001 3.81

Hof Den Haag oordeelt dat er geen objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat voor de ongelijke behandeling van verhuurders/mede-eigenaren en verhuurders/enig-eigenaren bij de verhuurderheffing. Volgens het hof is er namelijk sprake van een overduidelijke onevenredigheid, en strijd met het gelijkheidsbeginsel.

X heeft 1/3e deel van de eigendom van 47 woningen. De WOZ-beschikkingen van de 47 woningen zijn op naam van X gesteld. Aan X wordt een aanslag verhuurderheffing 2014 van € 26.328 opgelegd. X stelt dat alle mede-eigenaren recht hebben op de vrijstelling. Volgens X moet namelijk driemaal rekening worden gehouden met de vrijstelling van tien woningen. Rechtbank Den Haag verwerpt de stelling van X dat, bij een situatie van mede-eigendom, de vrijstelling van tien woningen voor iedere mede-eigenaar zou moeten gelden. Volgens de rechtbank is er namelijk geen aanleiding om de wettelijke bepalingen in casu buiten toepassing te laten.

Hof Den Haag oordeelt dat er geen objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat voor de ongelijke behandeling van verhuurders/mede-eigenaren en verhuurders/enig-eigenaren bij de verhuurderheffing. Volgens het hof is er namelijk sprake van een overduidelijke onevenredigheid, en strijd met het gelijkheidsbeginsel. Het hof overweegt daarbij dat X en haar twee zussen samen € 26.328 aan verhuurderheffing zijn verschuldigd, terwijl drie samenwerkende verhuurders die elk enig-eigenaar van (nagenoeg) een derde deel van 47 woningen zijn, slechts € 4032 verhuurderheffing per persoon zijn verschuldigd. Het hof verwijst hierbij ook naar de conclusie van Advocaat-generaal Wattel (nr. 16/04100, V-N 2017/8.22.11). Verder merkt het hof nog op dat deze overduidelijke onevenredigheid met name aan het licht komt bij de wijziging van een mede-eigendomssituatie in enig-eigendomssituatie en vice versa. Het hof vermindert de aanslag verhuurderheffing naar € 4032, het bedrag dat X zou zijn verschuldigd als er sprake zou zijn van drie samenwerkende verhuurders.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet maatregelen woningmarkt 2014 II 1

De Hoge Raad oordeelt dat uitsluitend de belastingrechter bevoegd is te beoordelen of de aanslagen toeristenbelasting terecht zijn opgelegd. Dit geldt ook als wordt gesteld dat de aan de aanslagen ten grondslag liggende overeenkomsten nietig zijn op gronden ontleend aan het burgerlijk recht.

Rederij Volendam-Marken Express bv sluit overeenkomsten met de gemeente Waterland over de te betalen toeristenbelasting. De Rederij en de gemeente komen overeen dat de Rederij in 2011 € 65.000 aan toeristenbelasting betaalt, en in 2012 € 70.000. In de overeenkomst wordt opgenomen dat de Rederij afziet van de ter beschikking staande rechtsmiddelen met betrekking tot de aanslagen. De Rederij voert voor de civiele rechter aan dat de overeenkomsten nietig zijn in de zin van art. 3:40 BW. De civiele kamer van Hof Amsterdam verklaart de Rederij niet-ontvankelijk in haar vordering. Het hof overweegt daarbij dat het niet ter vrije bepaling van partijen staat of de belastingrechter dan wel de burgerlijke rechter zal kennisnemen van een geschil. Volgens het hof staat er namelijk een, met voldoende waarborgen omklede, gespecialiseerde rechtsgang open voor de Rederij, waarin zij een beroep kan doen op de nietigheid van de overeenkomsten. Bij de beoordeling van de rechtsgeldigheid van de aan de aanslagen ten grondslag liggende overeenkomsten, zal de belastingrechter namelijk (mede) toetsen aan de toepasselijke bepalingen van burgerlijk recht.

De Hoge Raad oordeelt dat het niet ter vrije bepaling van partijen staat of de belastingrechter dan wel de burgerlijke rechter van een geschil zal kennisnemen. Volgens de Hoge Raad is uitsluitend de belastingrechter bevoegd tot beoordeling van de juistheid van de aan de Rederij opgelegde, mede op de overeenkomsten berustende, aanslagen toeristenbelasting 2011 en 2012, die mede berusten op de tussen de Rederij en de gemeente gesloten overeenkomsten. Volgens de Hoge Raad geldt dit ook als de aanslagen worden bestreden met de stelling dat de daaraan ten grondslag liggende overeenkomsten nietig zijn op gronden ontleend aan het burgerlijk recht. De Hoge Raad merkt daarbij nog op dat de belastingrechter in het kader van een beroep tegen een fiscaal besluit mede kan nagaan of een daaraan ten grondslag liggende overeenkomst met de belastingplichtige rechtsgeldig is, en in die toetsing ook art. 3:40 BW kan betrekken.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 26

Gemeentewet 233

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat de fiscale eenheid door de verhuizing naar België van rechtswege niet meer bestond en aangezien een niet meer bestaande belastingplichtige geen btw verschuldigd is, wordt de heer X vrijgesproken.

Belanghebbende, de heer X, is administrateur en is door Rechtbank Limburg wegens het in 2006 en 2007 medeplegen van het doen van onjuiste of onvolledige btw-aangiften door een rechtspersoon veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie maanden en een taakstraf van 240 uur. De betreffende rechtspersoon was een fiscale eenheid voor de btw, waarvan de (uiteindelijke) aandeelhouder ook persoonlijk deel vanuit maakte. Vanaf 2005 waren de betreffende bedrijfsactiviteiten geleidelijk verplaatst naar België en de aandeelhouder was daar ook naar toe verhuisd. X gaat in hoger beroep.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de fiscale eenheid door de verhuizing naar België van rechtswege niet meer bestond en aangezien een niet meer bestaande belastingplichtige geen btw verschuldigd is, wordt X vrijgesproken. De ingediende btw-aangiften zijn voorts niet te laag, maar juist te hoog. Weliswaar was er in Nederland nog wel een showroom, maar die is niet aan te merken als een vaste inrichting. Bij het indienen van de aangifte had volstaan moeten worden met de opmerking dat en waarom de fiscale eenheid niet meer bestond en dat er dus geen btw was verschuldigd. Bovendien kon de aandeelhouder persoonlijk al geen deel (meer) uitmaken van de fiscale eenheid (zie HvJ EU 18 oktober 2007, nr. C-355/06, V-N 2007/48.19).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 7

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat de fiscale eenheid door de verhuizing naar België van rechtswege niet meer bestond en aangezien een niet meer bestaande belastingplichtige geen btw verschuldigd is, wordt de heer X vrijgesproken.

Belanghebbende, de heer X, is door Rechtbank Limburg wegens het in 2006 en 2007 feitelijk leidinggeven aan het doen van onjuiste of onvolledige btw-aangiften door een rechtspersoon veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van zes maanden en een taakstraf van 240 uur. De betreffende rechtspersoon was een fiscale eenheid voor de btw, waarvan X als (uiteindelijk) aandeelhouder ook persoonlijk deel vanuit maakte. Vanaf 2005 waren de betreffende bedrijsactiviteiten geleidelijk verplaatst naar België en X was daar ook naar toe verhuisd. X gaat in hoger beroep.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de fiscale eenheid door de verhuizing naar België van rechtswege niet meer bestond en aangezien een niet meer bestaande belastingplichtige geen btw verschuldigd is, wordt X vrijgesproken. De ingediende btw-aangiften zijn voorts niet te laag, maar juist te hoog. Weliswaar was er in Nederland nog wel een showroom, maar die is niet aan te merken als een vaste inrichting. Bij het indienen van de aangifte had volstaan moeten worden met de opmerking dat en waarom de fiscale eenheid niet meer bestond en dat er dus geen btw was verschuldigd. Bovendien kon X persoonlijk al geen deel (meer) uitmaken van de fiscale eenheid (zie HvJ EU 18 oktober 2007, nr. C-355/06, V-N 2007/48.19).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 7

De Staatssecretaris van Financiën heeft geantwoord op vragen van het Tweede Kamerlid Leijten over het bericht "Landen zetten belastingconcurrentie voort met nieuwe middelen".

De Staatssecretaris van Financiën is het niet eens met de stelling dat kapitaal en winst de afgelopen jaren steeds minder belast worden. Hij stelt dat de belasting op kapitaal en bezit in de CBS- en OESO-statistieken sterk gerelateerd is aan de opbrengst van de vennootschapsbelasting (VPB). Deze opbrengst is in de jaren na de financiële crisis relatief laag geweest vanwege teruglopende winsten. Deze zijn sterk conjunctuurgevoelig, meer dan de opbrengsten van belasting op arbeid. Daarbij duurt het langer voordat de vennootschapsbelasting weer op een structureel niveau is vanwege verliescompensatie. Vanaf 2014 nemen de VPB-ontvangsten weer sterk toe. Die groei is sterker dan de groei van de economie als geheel. In nominale termen is er in 2016 met € 20,7 miljard zelfs sprake van de hoogste opbrengst ooit gerealiseerd.

Verder ziet de staatssecretaris geen aanleiding om binnen de EU en de OESO nieuwe initiatieven te nemen om schadelijke belastingconcurrentie tussen landen tegen te gaan. Hij wil nl. eerst de effecten afwachten van de initiatieven die de OESO en de EU ontwikkelen. Zo bestaat binnen de OESO het Forum on Harmful Tax Practices en binnen de Europese Unie de Gedragscodegroep. In beide fora werken de leden eraan om schadelijke belastingconcurrentie te bestrijden aan de hand van gezamenlijk ontwikkelde criteria. Daarnaast worden snelle vorderingen geboekt bij de implementatie van maatregelen om verdragsmisbruik tegen te gaan (bijvoorbeeld via het Multilaterale Instrument) en bij de implementatie van maatregelen om de nationale belastinggrondslagen beter te beschermen (bijvoorbeeld door de Europese anti-belastingontwijkingsrichtlijn, ATAD).

Dit heeft de staatssecretaris onder meer geantwoord op vragen van het Tweede Kamerlid Leijten (SP) over het bericht "Landen zetten belastingconcurrentie voort met nieuwe middelen".

[Nieuwsbron]

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat vanwege het ontbreken van de administratie en de daaruit volgende onmogelijkheid om tot een juiste bepaling van omzet en winst te komen, de sanctie van verzwaring en omkering van het bewijs in een redelijke verhouding tot het gepleegde verzuim staat.

De heer X handelt tot medio 2013 in handtassen en kleding. Medio 2013 zijn deze activiteiten gestaakt. In april 2014 start een boekenonderzoek met betrekking tot deze eenmanszaak. Aangezien de gehele financiële administratie vanwege persoonlijke omstandigheden door X is vernietigd, wordt hij alsnog in de gelegenheid gesteld deze te reconstrueren. Hierin is X echter niet geslaagd. In geschil is of de inspecteur voor de inkomsten- en btw daarom terecht een informatiebeschikking heeft uitgereikt. Het bezwaar dat zag op het IB-deel voor 2012 is gegrond verklaard. De overige bezwaren tegen de beschikking zijn ongegrond verklaard. Rechtbank Zeeland-West-Brabant stelt de inspecteur in het gelijk en biedt X geen herstelmogelijkheid. X gaat in hoger beroep.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat vanwege het ontbreken van de administratie en de daaruit volgende onmogelijkheid om tot een juiste bepaling van omzet en winst te komen, de sanctie van verzwaring en omkering van het bewijs in een redelijke verhouding tot het gepleegde verzuim staat. Het beroep dat zag op het IB-deel van 2012 had echter door de rechtbank niet-ontvankelijk verklaard moeten worden. X kan voor dat deel niet in een betere positie komen te verkeren. Het hoger beroep is in zoverre dus niet-ontvankelijk. Voor het overige wordt de uitspraak van de rechtbank bevestigd, maar X krijgt wel de griffierechten terug.

Lees ook het thema Informatiebeschikking: stand van zaken.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27e

Algemene wet inzake rijksbelastingen 52a

Algemene wet inzake rijksbelastingen 52

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt in hoger beroep dat de auto niet nieuw meer is, gelet op de km-stand van 2.267. De inspecteur stelt vergeefs dat X bv vanaf de aankoop de feitelijke beschikkingsmacht over de auto had en dat zij de auto bewust en opzettelijk km's heeft laten maken.

Belanghebbende, X bv, koopt in Duitsland een personenauto. Hierbij is mondeling overeengekomen dat de verkoper de auto als demonstratie-auto mag blijven gebruiken totdat de auto aan X bv wordt geleverd. Ter zake van de registratie van de auto in Nederland is in april 2012 BPM-aangifte door X bv gedaan. De auto had toen een km-stand van 2.267. Volgens de inspecteur is de auto echter nieuw. In geschil is de opgelegde naheffingsaanslag. Rechtbank Zeeland-West-Brabant stelt de inspecteur in het gelijk. X bv gaat in hoger beroep.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de auto niet nieuw meer is, gelet op de km-stand van 2.267. De inspecteur stelt vergeefs dat X bv vanaf de aankoop de feitelijke beschikkingsmacht over de auto had en dat zij de auto bewust en opzettelijk km's heeft laten maken. Van belang is slechts of ten tijde van de registratie in Nederland sprake is van een auto die na de vervaardiging niet of nauwelijks is gebruikt. De niet onderbouwde stelling van de inspecteur dat de km-stand mogelijk is gemanipuleerd, wordt ook terzijde geschoven. Het beroep van X bv is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de belasting van personenauto's en motorrijwielen 1992 10

Naar verwachting wordt in de loop van dit jaar informatie van Duitsland ontvangen over het omzeilen van belasting door bedrijven en individuen die staan geregistreerd op Malta. Dat antwoordt de Staatssecretaris van Financiën op Kamervragen van het lid Leijten (SP) over het bericht dat op Malta 70.000 bedrijven staan geregistreerd met als doel om belasting te ontlopen. De Minister van Financiën van Noordrijn-Westfalen heeft zich hier onlangs over uitgelaten.

Op het Nederlandse Ministerie van Financiën wordt niet bijgehouden hoe gunstig het belastingklimaat van andere landen is. Wel worden in de OESO en de EU geregeld elementen van fiscale stelsels van landen bestudeerd en beoordeeld op eventuele schadelijkheid. Recent zijn bijvoorbeeld patentboxen beoordeeld, waaronder die van Malta. De conclusies van deze beoordelingen worden openbaar.

De Belastingdienst heeft geconstateerd dat onder andere Malta is gebruikt om onder de wettelijke toerekening van afgezonderd particulier vermogen uit te komen. Ook het arrest van de Hoge Raad over de Malta International Business Activities Act (V-N 2015/14.7) wordt door de Belastingdienst meegenomen bij de beoordeling van een reële heffing naar de winst of een bijzonder regime.

[Nieuwsbron]

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat een mondelinge intrekking van het beroep alleen geldig is als dit gebeurt ten overstaan van de rechtbank.

Belanghebbende, X, stelt beroep in tegen een uitspraak van de inspecteur betreffende een naheffingsaanslag omzetbelasting met boete- en belastingrentebeschikking. In geschil is de ontvankelijkheid van het beroep. De inspecteur vindt dat de rechtbank het beroep niet-ontvankelijk moet verklaren, omdat hij met X is overeengekomen dat deze het beroep zou intrekken.

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat een mondelinge intrekking van het beroep alleen geldig is als dit gebeurt ten overstaan van de rechtbank. In alle overige gevallen, kan een beroep alleen schriftelijk worden ingetrokken. De mailwisseling tussen de inspecteur en X kwalificeert niet als intrekking. Hetzelfde geldt voor de verklaring van X, nog voor de vernietiging van de beschikkingen door de inspecteur, dat zij akkoord gaat met de intrekking. Omdat het beroep nog bestaat, dient de rechtbank hierop te beslissen. De rechtbank verklaart het beroep wegens gebrek aan belang niet-ontvankelijk. X komt niet in aanmerking voor een proceskostenvergoeding omdat zij in de mailwisseling heeft verklaard hiervan af te zien. Omdat over het griffierecht geen afspraken zijn gemaakt, geldt de hoofdregel dat de inspecteur deze aan X dient te vergoeden.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:41

Algemene wet bestuursrecht 8:75

Algemene wet bestuursrecht 6:21

Algemene wet bestuursrecht 1:2

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat niet X maar de huurder van het pand op 1 januari 2015 gebruiker was van het pand. De rechtbank vernietigt de aan X opgelegde aanslag BIZ-bijdrage.

Belanghebbende, X, is eigenaar van een pand in Breda dat hij van 1 februari 2014 tot en met 31 januari 2015 verhuurt aan een bv. In geschil is de aanslag BIZ-bijdrage 2015. X stelt dat in beginsel de gebruiker belastingplichtig is voor de BIZ en dat niet hij maar de bv op 1 januari 2015 gebruiker is van het pand. De heffingsambtenaar stelt omdat de bv volgens het handelsregister van de Kamer van Koophandel op 1 januari 2015 niet (meer) op het adres stond ingeschreven, deze bv niet als gebruiker van het pand kan worden aangemerkt. De verordening schrijft dan voor dat de eigenaar van het pand wordt aangeslagen, aldus de heffingsambtenaar.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat niet X maar de huurder van het pand op 1 januari 2015 gebruiker was van het pand. De heffingsambtenaar heeft de aanslag BIZ ten onrechte aan X opgelegd. Daarbij overweegt de rechtbank dat de inschrijving in het handelsregister wel een aanwijzing is voor het gebruik, maar dat uiteindelijk leidend is wie de feitelijk gebruiker is. Dat is de huurder.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de bedrijveninvesteringszones 1-3

De faillissementsprocedure wordt gemoderniseerd, om daarmee de afwikkeling van een faillissement transparanter en efficiënter te maken. Dat blijkt uit een wetsvoorstel dat door de Minister van Veiligheid en Justitie bij de Tweede Kamer is ingediend.

Het wetsvoorstel bevat vier maatregelen. Allereerst voorziet het in enkele wijzigingen van de Faillissementswet om binnen de faillissementsprocedure beter gebruik te kunnen maken van de mogelijkheden om digitaal te werken. Daarnaast krijgt de curator meer mogelijkheden om de faillissementsboedel efficiënt te beheren en te vereffenen. Verder krijgen de curator en de rechter de ruimte om meer maatwerk te leveren in de faillissementsprocedure, doordat zij de bestaande voorzieningen van de faillissementswet flexibeler in kunnen gaan zetten. Tot slot draagt het wetsvoorstel bij aan de verdere specialisatie van de insolventierechter en biedt het ondersteuning voor verdere ontwikkelingen in de uitvoering van wetgeving. Het is de bedoeling dat het voorstel bijdraagt aan het verhogen van de opbrengsten van een faillissementsprocedure voor de schuldeisers. Verder moet het de uit een faillissement voortvloeiende maatschappelijke kosten beperken. De voorgestelde bepalingen treden in werking op een nader te bepalen tijdstip.

[Nieuwsbron] [Nieuwsbron] [Nieuwsbron] [Nieuwsbron]

De Europese Commissie heeft nieuwe transparantieregels voorgesteld voor intermediairs (belastingadviseurs, accountants, banken en advocaten) die voor hun cliënten fiscale planningconstructies opzetten en promoten. Het voorstel wil agressieve fiscale planning tegengaan door te zorgen voor scherper toezicht.

Grensoverschrijdende fiscale planningconstructies met bepaalde eigenschappen of zogenaamde "wezenskenmerken" die tot verlies van belastinginkomsten kunnen leiden, zullen automatisch bij de belastingautoriteiten moeten worden gemeld. Belangrijke wezenskenmerken zijn onder andere het gebruik van verliezen om de verschuldigde belastingen te beperken, het gebruik van bijzondere fiscale gunstregimes, of het opzetten van constructies via landen die niet voldoen aan de internationale normen inzake goed bestuur. De verplichting om een grensoverschrijdende regeling die een of meer van deze wezenskenmerken vertoont, te melden, komt te liggen bij:

• de intermediair die de grensoverschrijdende regeling aan een onderneming of particulier heeft aangeboden;
• de onderneming of particulier aan wie het advies is verstrekt;
• de onderneming of particulier die de grensoverschrijdende regeling implementeert.

De lidstaten gaan de inlichtingen die zij over fiscale planningconstructies ontvangen, automatisch uitwisselen. Het voorstel is opgesteld als een wijziging van de richtlijn betreffende administratieve samenwerking. Het zal ter raadpleging aan het Europees Parlement en ter goedkeuring aan de Raad worden voorgelegd. Het is de bedoeling dat de nieuwe openbaarmakingsvereisten in werking treden op 1 januari 2019.

[Nieuwsbron]

Hof Amsterdam oordeelt in hoger beroep dat mevrouw X de kosten in verband met haar kaalheid niet kan aftrekken. Weliswaar heeft de inspecteur erkend dat de kaalheid van X een ziekte is, maar de behandelingen zijn niet gedaan op voorschrift of onder begeleiding van een arts. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

Mevrouw X lijdt aan haaruitval (alopecia androgenetica). X ondergaat in 2011 daarom meerdere behandelingen bij een kapper om haarstukken aan te brengen. Daarnaast ondergaat X in dat jaar een aantal acné-behandelingen, die zijn uitgevoerd door schoonheidsspecialisten. In geschil is of X recht heeft op aftrek van specifieke zorgkosten. Volgens Rechtbank Noord-Holland heeft de inspecteur de aftrek terecht geweigerd. X gaat in hoger beroep.

Hof Amsterdam (MK III, 16 augustus 2016, 15/00821, V-N Vandaag 2016/1870) oordeelt dat X de kosten in verband met haar kaalheid niet kan aftrekken. Weliswaar heeft de inspecteur erkend dat de kaalheid van X een ziekte is, maar de behandelingen zijn niet gedaan op voorschrift of onder begeleiding van een arts. De dermatoloog had X namelijk het advies gegeven om minoxidil-lotion te gebruiken en het gebruik van de Diane pil te overwegen. Ook voor het overige wordt de uitspraak van de rechtbank bevestigd. De huisarts heeft behandeling van acné voorgeschreven, maar de behandeling is niet door een huidtherapeut verricht. Deze behandelingen zijn dus ook niet door of onder begeleiding van een arts verricht. Het beroep van X is ongegrond.

De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 6.17

Wet inkomstenbelasting 2001 6.16

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat X niet aannemelijk maakt dat hij recht heeft op aftrek van de voorbelasting. X heeft namelijk geen facturen overgelegd waaruit blijkt dat voorbelasting aan hem in rekening is gebracht tot de bedragen die door hem in aftrek zijn gebracht. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

X drijft sinds 2000 een onderneming. In 2003 start X een taxibedrijf, dat in 2007 wordt beëindigd. In 2007 en 2008 werkt X als uitzendkracht, als chauffeur. In 2010 en 2011 werkt X als chauffeur in loondienst. Vanaf 2013 geniet X een bijstandsuitkering en volgt hij een bacheloropleiding rechtsgeleerdheid. In 2014 schrijft X de onderneming uit bij de KvK, en start de inspecteur een boekenonderzoek naar de btw-aangiften. Het onderzoek richt zich met name op de in aftrek gebrachte btw. Uit het onderzoek blijkt dat X voorbelasting twee maal in aftrek heeft gebracht en niet overal bescheiden van kan overleggen. De inspecteur legt daarom btw-naheffingsaanslagen op aan X.

Hof Arnhem-Leeuwarden (MK III, 30 augustus 2016, 15/01402 t/m 15/01405, V-N Vandaag 2016/1945) oordeelt dat X niet aannemelijk maakt dat hij recht heeft op aftrek van de voorbelasting. Volgens het hof heeft X namelijk geen facturen overgelegd waaruit blijkt dat voorbelasting aan hem in rekening is gebracht tot de bedragen die door hem in aftrek zijn gebracht. Verder merkt het hof nog op dat de btw die in eerdere jaren reeds in aftrek is gebracht, niet nogmaals in aftrek kan worden gebracht. De naheffingsaanslagen blijven in stand.

De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat de aangevoerde klachten geen behandeling in cassatie rechtvaardigen (art. 80a Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 15

Hof Den Haag oordeelt dat er geen objectieve rechtvaardiging is voor de ongelijke behandeling tussen enerzijds zelfstandigen die pensioen opbouwen door middel van een lijfrente en anderzijds pensioenopbouwers anderszins. Het hof kan X echter geen rechtsherstel bieden.

X staakt in 2014 zijn onderneming. De winst bedraagt in dat jaar € 18.305. X betaalt in 2014 een (stakings)lijfrentepremie van € 18.500. De inspecteur houdt bij de aanslag inkomensafhankelijke bijdrage Zvw rekening met een bijdrage-inkomen van € 18.305. X is van mening dat ook rekening moet worden gehouden met de betaalde lijfrentepremie. Rechtbank Den Haag oordeelt dat de inspecteur bij het opleggen van de aanslag inkomensafhankelijke bijdrage Zvw terecht geen rekening heeft gehouden met de betaalde lijfrentepremie. De rechtbank stelt daarbij vast dat er weliswaar sprake is van een ‘dubbele heffing', omdat bij de uitkering uit de lijfrente ook een inkomensafhankelijke bijdrage Zvw wordt geheven, maar dat de wetgever daar bewust voor heeft gekozen. De wetgever is daarbij volgens de rechtbank ook niet buiten de hem gegeven ruime beoordelingsvrijheid getreden. Het gelijk is aan de inspecteur. In hoger beroep stelt X dat er sprake is van een ongelijke behandeling tussen verschillende groepen van verzekeringsplichtigen (werknemers en zelfstandigen).

Hof Den Haag oordeelt dat er geen objectieve rechtvaardiging is voor de ongelijke behandeling tussen enerzijds zelfstandigen die pensioen opbouwen door middel van een lijfrente en anderzijds pensioenopbouwers anderszins. Vervolgens stelt het hof echter vast dat X geen rechtsherstel kan worden geboden. Het hof verwijst daarbij naar de jurisprudentie van de Hoge Raad onder de Zfw (de voorloper van de Zvw). Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Zorgverzekeringswet 43

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat de vermogensrendementsheffing in 2015 niet in strijd is met art. 1 EP. X maakt namelijk niet aannemelijk dat het door de wetgever voor een lange reeks van jaren veronderstelde rendement van 4% in 2015 niet meer haalbaar is.

X beschikt over € 12.636 aan spaartegoeden en € 41.726 aan effecten. Het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen bedraagt € 1321. In geschil is of een forfaitaire vermogensrendementsheffing die hoger is dan het feitelijk behaalde rendement in strijd is met art. 1 EP EVRM.

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat X niet aannemelijk maakt dat het door de wetgever voor een lange reeks van jaren veronderstelde rendement van 4% in 2015 niet meer haalbaar is. De rechtbank wijst daarbij onder andere op de jurisprudentie van de Hoge Raad, en de uitspraak op het beroep van X in de procedure over het jaar 2014. Verder merkt de rechtbank nog op dat de wetgever zich de maatschappelijke discussie over het rendement op spaarsaldi heeft aangetrokken en het systeem van de vermogensrendementsheffing in verband daarmee per 1 januari 2017 heeft gewijzigd.

Lees ook Thema Box 3

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 5.2

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat X zijn deel van de winkelruimte ter beschikking stelt aan de onderneming van zijn echtgenote Y. De inspecteur heeft dan ook terecht ROW in aanmerking genomen.

Belanghebbende, X, is, buiten gemeenschap van goederen, gehuwd met Y. In 1992 kopen X en Y een woonwinkelpand. De winkelruimte wordt gebruikt binnen de onderneming van Y. In 2010 staakt Y haar onderneming. In zijn IB-aangifte 2010 neemt X de woning op in zijn box 3-vermogen, en de helft van de winkelruimte. De inspecteur is echter van mening dat er, ten aanzien van de winkelruimte (waardeaangroei), sprake is van ROW.

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat X zijn deel van de winkelruimte ter beschikking stelt aan de onderneming van Y in de zin van art. 3.91 Wet IB 2001. De inspecteur heeft dan ook terecht ROW in aanmerking genomen. De rechtbank overweegt daarbij dat Y een met X verbonden persoon is in de zin van art. 3.91 Wet IB 2001. De rechtbank acht niet van belang dat het winkelgedeelte behoort tot een eenvoudige gemeenschap in de zin van art. 3:166 BW. Een dergelijke gemeenschap kan namelijk ook tussen ongehuwden bestaan. Vervolgens wijst de rechtbank er op dat uit de wetsgeschiedenis slechts volgt dat de terbeschikkingstellingsregeling niet van toepassing is op een vermogensbestanddeel dat behoort tot een gemeenschap die kwalificeert als (algehele of beperkte) huwelijksgoederengemeenschap, en daar is in casu geen sprake van. Ook merkt de rechtbank nog op dat toepassing van art. 3.91 Wet IB 2001 op het door X ter beschikking gestelde winkelpand in overeenstemming is met de bedoeling van de wetgever om met de terbeschikkingstellingsregeling arbitrage tussen box 1 en box 3 tegen te gaan.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 3.91

Rechtbank Gelderland oordeelt dat de inspecteur de notaris ten onrechte aansprakelijk heeft gesteld voor de niet-betaalde overdrachtsbelasting. De hoofdelijke aansprakelijkheid heeft namelijk alleen betrekking op de belasting die ingevolge de inhoud van de akte is verschuldigd.

X is notaris. In 2003 en 2008 is hij betrokken bij de levering en teruglevering van een woning. In de akte uit 2008, met betrekking tot de teruglevering, wordt een beroep gedaan op de vrijstelling van art. 15 lid 1 onderdeel r WBR juncto art. 19 WBR. Omdat de inspecteur van mening is dat de vrijstelling niet van toepassing is, legt hij een naheffingsaanslag overdrachtsbelasting op. In 2014 beslist de Hoge Raad dat deze naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Omdat de naheffingsaanslag onbetaald blijft, stelt de inspecteur X aansprakelijk op grond van art. 42 Inv.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat de inspecteur X ten onrechte aansprakelijk heeft gesteld. Uit de tekst van de wet en de wetsgeschiedenis blijkt volgens de rechtbank namelijk dat de hoofdelijke aansprakelijkheid alleen betrekking heeft op de belasting die ingevolge de inhoud van de akte is verschuldigd. Nu er in de akte een beroep wordt gedaan op een vrijstelling, is er geen sprake van belasting die ingevolge de inhoud van de akte is verschuldigd. Hieraan doet volgens de rechtbank niet af dat X had moeten weten dat door de teruglevering de situatie van voor de verkrijging niet feitelijk en rechtens werd hersteld, en dat hij, als notaris, een onderzoeksplicht had. De rechtbank vernietigt de beschikking aansprakelijkstelling.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Invorderingswet 1990 42

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat X bv niet aannemelijk maakt dat zij zodanig vergelijkbaar is met een ICBE, dat zij met dergelijke instellingen concurreert. De btw-vrijstelling voor vermogensbeheer is dan ook niet van toepassing.

X bv is vermogensbeheerder. Zij biedt onder andere het product ‘C' aan. Voor cliënten die C afnemen brengt X bv een vaste fee van 0,45% van het vermogen in rekening, en een variabele fee van 12% van de vermogenstoename. Over de fees voldoet X bv steeds btw. Over de maand oktober 2012, voldoet X bv geen btw over de fees. X bv stelt daarbij dat de vrijstelling van art. 11 lid 1 onderdeel i sub 3 Wet OB 1968 van toepassing is op de management fee. Voor de performance fee geldt volgens haar dat deze buiten de belastingheffing moet blijven, omdat het geen vergoeding is in de zin van de Wet OB. X bv beroept zich daarbij op het Baštová-arrest van het Hof van Justitie EU (10 november 2016, C-432/15, V-N 2016/67.17).

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat X bv niet aannemelijk maakt dat zij zodanig vergelijkbaar is met een instelling voor collectieve belegging in effecten (ICBE), dat zij met dergelijke instellingen concurreert. De rechtbank overweegt daarbij dat de activa van verschillende begunstigden in casu niet worden samengevoegd, zodat er geen sprake is van een gemeenschappelijk beleggingsfonds. Ook wijst de rechtbank er op dat het, vanuit het perspectief van een cliënt, steeds blijft gaan om de belegging van het individuele vermogen van de cliënt op een gezamenlijke rekening. Verder verwerpt de rechtbank ook het beroep op het Baštová-arrest. De rechtbank overweegt daarbij dat het vooraf weliswaar onzeker is of X bv een performance fee zal ontvangen, maar dat dat nog niet betekent dat er geen rechtstreeks verband bestaat tussen dat deel van de vergoeding en de vermogensbeheerdiensten. Aangezien X bv de performance fee heeft ontvangen, is de naheffingsaanslag terecht opgelegd.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de omzetbelasting 1968 11

Rechtbank Noord-Holland ziet geen reden om de boeten verder te matigen dan tot 60%. X heeft in de bezwaarfase meegewerkt nadat hij eerst over de buitenlandse bankrekening heeft gezwegen. De vermindering die de inspecteur reeds heeft toegepast, is in overeenstemming met het beleid van de Belastingdienst en de rechtbank ziet geen reden voor een verdere vermindering.

De inspecteur legt aan belanghebbende, X, een groot aantal (navorderings)aanslagen IB/PVV op met vergrijpboeten in verband met een verzwegen buitenlandse bankrekening. In de bezwaarfase geeft X openheid van zaken. In geschil is welk effect dit heeft op de boeten. In de bezwaarfase heeft de inspecteur de boeten reeds verminderd tot 75% in verband met de medewerking van X en vervolgens verder tot 60% in verband met overschrijding van de redelijke termijn.

Rechtbank Noord-Holland ziet geen reden om de boeten verder te matigen dan tot 60%. X heeft in de bezwaarfase meegewerkt nadat hij eerst over de buitenlandse bankrekening heeft gezwegen. De vermindering is in overeenstemming met het beleid van de Belastingdienst en de rechtbank ziet geen reden voor een verdere vermindering, anders dan Rechtbank Gelderland in een andere procedure (Rb. Gelderland 10 september 2015, V-N 2015/55.22.6). X heeft wel recht op een immateriële schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn van € 4500. Deze vergoeding wordt eenmaal toegekend voor alle (navorderings)aanslagen samen.

Lees ook Thema: Verzuim- en vergrijpboetes

en Thema: De inkeerregeling

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 67d

Rechtbank Midden-Nederland onderschrijft de stelling van X bv dat de gemeente de hoorplicht heeft geschonden.

Belanghebbende, X bv, is eigenaar van een autoshowroom. Zij is het niet eens met de WOZ-waarde van dit object. Verder stelt zij dat de heffingsambtenaar in de bezwaarfase de hoorplicht heeft geschonden.

Rechtbank Midden-Nederland onderschrijft de stelling van X bv dat de gemeente de hoorplicht heeft geschonden. X bv heeft benadrukt dat zij gehoord wil worden na ontvangst van de door haar verstrekte gegevens (huur- en verkooptransacties en concept uitspraak). De gemeente heeft X bv wel uitgenodigd voor een hoorzitting, maar heeft in strijd met de wet geweigerd de gevraagde gegevens te verstrekken. X bv heeft niet expliciet van het horen afgezien. Op verzoek van X bv zal de rechtbank de zaak ondanks schending van de hoorplicht inhoudelijk behandelen. De rechtbank oordeelt dat de heffingsambtenaar de door hem gehanteerde kapitalisatiefactor niet aannemelijk heeft gemaakt, niet via de top down berekening en evenmin via de bottom up berekening. Ook de berekening van X bv schiet te kort. De rechtbank stelt de WOZ-waarde in goede justitie vast op € 800.000 (€ 847.000).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Algemene wet bestuursrecht 7:2

Rechtbank Midden-Nederland onderschrijft de stelling van X bv dat de gemeente de hoorplicht heeft geschonden.

Belanghebbende, X bv, is eigenaar van een autoshowroom. Zij is het niet eens met de WOZ-waarde van dit object. Verder stelt zij dat de heffingsambtenaar in de bezwaarfase de hoorplicht heeft geschonden.

Rechtbank Midden-Nederland onderschrijft de stelling van X bv dat de gemeente de hoorplicht heeft geschonden. X bv heeft benadrukt dat zij gehoord wil worden na ontvangst van de door haar verstrekte gegevens (huur- en verkooptransacties en concept uitspraak). De gemeente heeft X bv wel uitgenodigd voor een hoorzitting, maar heeft in strijd met de wet geweigerd de gevraagde gegevens te verstrekken. X bv heeft niet expliciet van het horen afgezien. Op verzoek van X bv zal de rechtbank de zaak ondanks schending van de hoorplicht inhoudelijk behandelen. De rechtbank oordeelt dat de heffingsambtenaar de door hem gehanteerde kapitalisatiefactor niet aannemelijk heeft gemaakt, niet via de top down berekening en evenmin via de bottom up berekening. Ook de berekening van X bv schiet te kort. De rechtbank stelt de WOZ-waarde in goede justitie vast op € 1.600.000 (was € 1.776.000).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 7:2

Wet waardering onroerende zaken 17

Rechtbank Midden-Nederland onderschrijft de stelling van X bv dat de gemeente de hoorplicht heeft geschonden.

Belanghebbende, X bv, is eigenaar van twee autoshowrooms. Zij is het niet eens met de WOZ-waarden van deze objecten. Verder stelt zij dat de heffingsambtenaar in de bezwaarfase de hoorplicht heeft geschonden.

Rechtbank Midden-Nederland onderschrijft de stelling van X bv dat de gemeente de hoorplicht heeft geschonden. X bv heeft benadrukt dat zij gehoord wil worden na ontvangst van de door haar verstrekte gegevens (huur- en verkooptransacties en concept uitspraak). De gemeente heeft X bv wel uitgenodigd voor een hoorzitting, maar heeft in strijd met de wet geweigerd de gevraagde gegevens te verstrekken. X bv heeft niet expliciet van het horen afgezien. Op verzoek van X bv zal de rechtbank de zaak ondanks schending van de hoorplicht inhoudelijk behandelen. De rechtbank oordeelt dat de heffingsambtenaar de door hem gehanteerde kapitalisatiefactoren niet aannemelijk heeft gemaakt, niet via de top down berekening en evenmin via de bottom up berekening. Ook de berekening van X bv schiet te kort. De rechtbank stelt de WOZ-waarden in goede justitie vast op € 3.700.000 (was € 3.878.000) respectievelijk € 1.000.000 (€ 1.084.000). De proceskostenvergoeding wordt door de rechtbank gematigd wegens samenhang.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 17

Algemene wet bestuursrecht 7:2

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat art. 16 AWR in dit geval niet aan de naheffing van loonheffing bij X als inhoudingsplichtige in de weg staat.

Belanghebbende, X, drijft een schoonmaakbedrijf. X wordt door de rechtbank strafrechtelijk veroordeeld wegens gebreken in zijn personeels- en salarisadministratie. Uit een boekonderzoek van de Belastingdienst blijkt dat van vrijwel alle werknemers een kopie van het identiteitsbewijs ontbreekt en ook de werknemersgegevens over de werkzame periode worden niet aangetroffen. De inspecteur legt met toepassing van het anoniementarief naheffingsaanslagen loonheffingen op over de jaren 2007 en 2008. X stelt dat de naheffingsaanslagen niet terecht zijn omdat in de IB-sfeer een nieuw feit ontbreekt.

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat art. 16 AWR in dit geval niet aan de naheffing van loonheffing bij X als inhoudingsplichtige in de weg staat. Zolang een aan inhouding van loonbelasting onderworpen inkomensbestanddeel niet door het opleggen van een primitieve aanslag of een navorderingsaanslag in de heffing van de inkomstenbelasting is betrokken, kan de ter zake van dat inkomensbestanddeel verschuldigde loonbelasting worden nageheven bij de inhoudingsplichtige, tenzij art. 16 lid 1 AWR aan navordering bij de belastingplichtige in de weg zou staan (HR 10 februari 1993, BNB 1993/138). X heeft niet onderbouwd dat in casu reeds IB-aanslagen zijn opgelegd die aan het opleggen van de onderhavige naheffingsaanslagen in de weg staan. Pas met het boekenonderzoek is bekend geworden dat het loon van verschillende werknemers niet in de loonadministratie is verantwoord. Daarmee is voldaan aan de eis van het nieuwe feit, zodat art. 16 AWR niet aan navordering bij de belastingplichtige in de weg staat. Verder oordeelt de rechtbank dat de naheffingsaanslagen berusten op een redelijke schatting. De boeten worden wel verminderd wegens overschrijding van de redelijke termijn en in verband met de omstandigheid dat de heffingsgrondslag met toepassing van omkering en verzwaring van de bewijslast is komen vast te staan.

Lees ook Thema: Navordering

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 20

Algemene wet inzake rijksbelastingen 16