In zijn Uitvergroot ‘De prijs van rechtsvinding’ van V-N 2021/31.0 schrijft John Seerden dat de fiscale wereld eigenlijk vooral bestaat uit een “inefficiënte stapeling van denkprocessen”. Hij hekelt de inefficiëntie van het grote aantal fiscalisten/juristen dat bij een rechtszaak betrokken kan zijn. Hij neemt een daarin gelegen (te?) hoge prijs van rechtsvinding waar. Ik werd met name getriggerd door een suggestie die Seerden in de slotalinea van zijn column doet om kwaliteit van rechtspraak te verhogen. Op het gevaar af mijn denkproces inefficiënt op de zijne te stapelen, wijd ik aan die suggestie enkele gedachten.

Sinds 1 januari 2020 bestaat ingevolge art. 67r AWR de mogelijkheid om een bestuurlijke boete openbaar te maken die wegens (voorwaardelijk) opzet is opgelegd aan belastingadviseurs (en andere 'bijstandsverleners'). Kortom: 'naming and shaming'. ¹

De politiek is met reces en de Spaanse costa’s, het Italiaanse dolce vita en de Franse zon zijn (voorlopig) weer bereikbaar. Tijd voor komkommertijd? Wellicht, maar dat geeft mij de kans om het te hebben over de overeenkomsten tussen de spoedreparatie fiscale eenheid  ¹ en de Sarakreek-reparatie in art. 15ac, lid 5, Wet Vpb. Die zijn namelijk allebei lek. Ik licht dat toe en steek meteen van wal.