De Hoge Raad heeft recentelijk geoordeeld dat de verlengde navorderingstermijn van twaalf jaren over buitenlandse vermogensbestanddelen niet in strijd is met de vrijheid van kapitaal. De mate van voortvarendheid waarmee de inspecteur te werk is gegaan is daarbij niet van belang.
Een inspecteur kan als hoofdregel tot vijf jaren na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan navorderen. Als er te weinig belasting is geheven over een bestanddeel dat in het buitenland wordt gehouden of is opgekomen geldt echter een navorderingstermijn van twaalf jaren.
In onderhavige zaken hadden belanghebbenden (effecten-, bank-) rekeningen buiten de Europese Unie, waaruit buitenlandse inkomsten werden genoten. De inspecteur wilde navorderingsaanslagen opleggen, maar belanghebbenden waren van mening dat dat niet meer kon en in strijd zou zijn met Europees recht. Op grond van het Europese vrije kapitaalverkeer zijn beperkingen van het kapitaalverkeer tussen lidstaten en derdelanden in beginsel verboden.
De vraag die opkomt is of de verlengde navorderingstermijn, welke reeds bestond op 31 december 1993, een beperking is die Nederland mag handhaven in relatie tot het kapitaalverkeer met derde landen. Het Europese Hof van Justitie besliste dat de zogenoemde standstillbepaling van toepassing is. Deze bepaling houdt kort gezegd in dat de per 31 december 1993 bestaande beperkingen van het kapitaalverkeer worden gerespecteerd. Vóór genoemde datum bestaande beperkingen zijn derhalve niet strijdig met Europees recht.
Daarnaast was nog de vraag of het van belang is of de inspecteur voldoende voortvarend tot navordering overgaat. Dit is volgens de Hoge Raad niet het geval. De Hoge Raad besliste dat als de inspecteur een navorderingsaanslag niet voortvarend heeft opgelegd de wettelijke navorderingsbevoegdheid niet vervalt en dat evenmin de belastingplichtige wordt geconfronteerd met een buitensporige last. De inspecteur kan in alle onderhavige zaken dus nog navorderen.
Bron: EY
Informatiesoort: Nieuws
Rubriek: Bronbelasting
6