Ik doel op het in het wetsvoorstel Wet implementatie eerste EU-richtlijn anti-belastingontwijking voorgestelde art. 13ab Wet VPB 1969: de Controlled Foreign Companies (CFC)-regeling.

Stapelen (1): De richtlijn legt de verplichting op om een van twee varianten van een CFC-regeling in te voeren. Bij model A worden van een gecontroleerd lichaam in een laagbelastende jurisdictie enkele categorieën voordelen (waaronder dividend, rente, royalty’s) tot de winst van de belastingplichtige gerekend. Bij model B worden alleen voordelen die toerekenbaar zijn aan door de belastingplichtige uitgeoefende activiteiten (functies), aan hem toegerekend. Het kabinet stelt dat Nederland model B al toepast, omdat dergelijke winst door het arm’s-lengthbeginsel al tot de grondslag van de belastingplichtige wordt gerekend. Toch wil het kabinet verder gaan dan deze implementatie en ook een CFC-regeling introduceren, gebaseerd op model A. Die nieuwe regeling wordt dus gestapeld op het arm’s-lengthbeginsel.

Stapelen (2): De regeling wordt ook gestapeld op huidige regelingen in de deelnemingsvrijstelling die een vergelijkbaar doel dienen. Dat betreft de regeling inzake de laagbelaste beleggingsdeelneming (art. 13 lid 9-15 Wet VPB 1969) en de daarmee samenhangende jaarlijkse herwaarderingsregel voor belangen in bepaalde laagbelaste beleggingsdeelnemingen (art. 13a Wet VPB 1969). Zeker laatstgenoemde lijkt, naast een CFC-regeling gebaseerd op model A, zijn bestaansrecht te verliezen. Het voorstel voorkomt cumulatie van belastingheffing (voorgesteld art. 13 lid 19 en 13a lid 4 Wet VPB 1969) maar dat neemt niet weg dat meerdere regelingen op elkaar worden gestapeld. En er zijn verschillen tussen de regelingen, bijvoorbeeld ten aanzien van het belangvereiste (art. 13 lid 9 Wet VPB 1969 bij ten minste 5%, art. 13a Wet VPB 1969 bij ten minste 25% en art. 13ab (nieuw) Wet VPB 1969 bij meer dan 50%), de tariefdrempel (10% effectief tarief (laagbelaste beleggingsdeelneming) versus 7% statutair tarief (CFC-regeling)), passiviteitstoets gericht tegen passieve bezittingen (ten minste 50% bij art. 13 lid 9 Wet VPB 1969 en ten minste 90% bij art. 13a Wet VPB 1969) of tegen passieve inkomsten (met 30%-toets), al dan niet meetellen van terbeschikkingstelling, uitzonderingen (artt. 2a/2b Uitv.besch. VPB 1971 (laagbelaste beleggingsdeelneming) versus wezenlijke economische activiteiten (CFC-regeling)), heffingsgrondslag (dividend, waardestijging of besmet inkomen wordt belast) en verrekeningsregels. Maar het is de vraag of deze verschillen het rechtvaardigen om al deze regelingen te laten (voort)bestaan. Met name is het de vraag of, als een CFC-regeling wordt ingevoerd, dat niet hét moment zou zijn om één enkele, duurzame, regeling te ontwerpen. Nu worden nieuwe lappen boven op een al bestaande lappendeken gezet.

Stapelen (3): Binnen de CFC-regeling wordt ook gestapeld. Indien CFC-inkomen wordt toegerekend, voorziet het voorgestelde art. 23e Wet VPB 1969 binnen limieten in een verrekening van door de CFC betaalde winstbelasting. Het voorstel voorziet echter niet in een uitzondering of verrekening, indien al een CFC-regeling toepassing vindt bij lichamen die zich tussen de belastingplichtige en de CFC bevinden, bijvoorbeeld in een andere EU-lidstaat. Sterker nog, ook niet bij een of meer schakels binnen Nederland. Dat stapelt belastingheffing meervoudig. Overigens zijn er meer pijnpunten.

Wat mij betreft wordt invoering van de CFC-regeling heroverwogen of worden de opeenstapelingen verminderd, zeker omdat implementatie niet verplicht is. De wetgever is nu te veel aan het stapelen. Belastingplichtigen (en hun adviseurs) moeten alles maar begrijpen, indien mogelijk zorgen erbuiten te blijven en, hoe dan ook, steeds alle regels toetsen en eventueel toepassen. Daar wordt men toch haast stapelgek van?!