X gaat in 2009 ter financiering van zijn eigen woning twee hypothecaire leningen aan. Eén heeft een hoofdsom van € 1.450.000 (lening 2). Per 1 januari 2013 is de aflossingseis geïntroduceerd voor de eigenwoningrenteaftrek. Lening 2 is voor het overgangsrecht een bestaande eigenwoningschuld. Het openstaande bedrag hiervan is op 1 januari 2016 nog gelijk aan het oorspronkelijke bedrag. X stelt dat lening 2 in box 3 valt. In geschil is de navorderingsaanslag over 2016. Volgens Rechtbank Den Haag heeft de inspecteur de lening terecht aangemerkt als eigenwoningschuld in box 1. Niet in geschil is namelijk dat de lening is aangegaan in verband met de verwerving van de eigen woning. Het verband hiermee kan pas worden verbroken bij een wijziging van omstandigheden. Het maakt niet uit dat X het geld feitelijk heeft aangewend voor nieuwe beleggingsactiviteiten. X beroept zich in sprongcassatie op de rangorderegeling (art. 2.14 Wet IB 2001).

Advocaat-Generaal Pauwels is van mening dat lening 2 op 31 december 2012 een eigenwoningschuld was, zodat deze volgens het overgangsrecht een 'bestaande eigenwoningschuld' is. De overgangsregeling gaat volgens vaste jurisprudentie vóór de rangorderegeling. Uit de wetsgeschiedenis blijkt niet dat rekening is gehouden met de combinatie van extreem lage hypotheekrentetarieven en hoge eigenwoningwaarden, waardoor het niet gunstig is om een lening als eigenwoningschuld te hebben. Dit is volgens de A-G echter geen grond om het overgangsrecht anders uit te leggen of buiten toepassing te laten. Het maakt ook niet uit dat nieuwe leningen wel overgebracht kunnen worden door deze over te brengen naar box 3 en/of weer terug naar box 1 ('box hoppen'). De conclusie strekt tot het ongegrondverklaring van het beroep van X.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 2.14

Wet inkomstenbelasting 2001 10bis.1

Wet inkomstenbelasting 2001 10bis.9

Wet inkomstenbelasting 2001 3.119a