Belanghebbende (X) drijft sinds 1988 een eenmanszaak. In de loop der jaren raakt hij betrokken bij meerdere ondernemingen. In 2001 leent hij een bedrag uit aan G bv. De aandelen in deze bv zijn in handen van een zakenpartner van belanghebbende. In zijn IB-aangifte over 2001 brengt belanghebbende een afwaardering op de vordering op G bv ten laste van zijn winst. Ook in zijn IB-aangifte over 2002 en 2003 waardeert belanghebbende de vordering af. De inspecteur legt in juli 2005 – na een in die maand gestart boekenonderzoek – IB(-navorderings)aanslagen op over de jaren 2001-2003. Rechtbank Arnhem oordeelt dat de vorderingen weliswaar onder de tbs-regeling vallen, maar dat het door belanghebbende aanvaarde debiteurenrisico onzakelijk is. De afwaarderingen zijn dan ook niet aftrekbaar volgens de rechtbank. Hof Arnhem oordeelt dat er sprake is van onzakelijke leningen. Het hof overweegt hierbij onder andere dat er geen invorderingsmaatregelen zijn genomen, dat geen aflossingen en rentebetalingen zijn verricht, dat na de jaarlijkse afwaardering van de vorderingen in rekening-courant steeds weer opnieuw gelden in rekening-courant werden verstrekt en dat de gestelde kredietlimieten steeds weer werden overschreden. Volgens het hof heeft belanghebbende dan ook een debiteurenrisico gelopen dat een onafhankelijke derde niet zou hebben gelopen. Verder oordeelt het hof nog dat er geen ruimte is voor de afwaardering omdat de waarde in het economische verkeer van de vordering niet lager was dan de nominale waarde. Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank. De Hoge Raad oordeelt dat de inspecteur afwaardering van de leningen ten laste van belanghebbendes inkomen uit werk en woning terecht heeft geweigerd. De Hoge Raad verwijst daarbij naar zijn arresten van 25 november 2011, nr. 08/05323, (BNB 2012/37) en nr. 10/04588, (V-N 2011/62.14). De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond.
Lees ook het thema De onzakelijke lening.