X meldt zich bij de belastingdienst als dienstverlener in de Foodindustrie. X sluit volgens eigen zeggen aannemersovereenkomsten met afnemers. Volgens X is geen sprake van een vaste inrichting voor de loonbelasting. Na een derdenonderzoek blijkt volgens de belastingdienst dat X feitelijk een uitzendbureau drijft en personeel ter beschikking stelt aan Nederlandse opdrachtgevers. Er is volgens de belastingdienst sprake van een fictieve vaste inrichting. Dit heeft een ander sectorindeling voor de werknemersverzekeringen tot gevolg. Bij controle door de belastingdienst blijkt ongeveer een kwart van de aanwezige loonbelastingverklaringen volledig te zijn ingevuld. X stelt dat in Polen een volledige loonadministratie is gevoerd en dat toepassing van het anoniementarief en eindheffing onterecht is. De rechtbank in Breda geeft de inspecteur gelijk. In hoger beroep moet Hof 's-Hertogenbosch beslissen of dit terecht is.
X bestrijdt niet het oordeel dat feitelijk sprake is van een uitzendbureau en daarom van een vaste inrichting in Nederland. De Hoge Raad bepaalt in een uitspraak van 29 juni 2007 nr. 42406 (BNB 2007/249) dat de wet eist dat verstrekking van naam, adres en woonplaats door de werknemer aan de werkgever door middel van een loonbelastingverklaring plaatsvindt. Als dit niet is gebeurd, moet de inspecteur het anoniementarief toepassen, ook als de inhoudingsplichtige de gegevens al op een andere manier heeft gekregen. Bij de controle door de belastingdienst treft de belastingdienst contracten aan in de Nederlandse, Duitse en Poolse taal. In de Duitse en Poolse contracten zijn nettoloonafspraken opgenomen. In het Nederlandse contract brutoloonafspraken. X maakt onvoldoende aannemelijk dat de nettoloonafspraken alleen gelden voor werkzaamheden in Polen. De gebrekkige administratie van X maakt een individualiseerbare naheffingsaanslag niet mogelijk. Het hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.