Belanghebbende, X, maakt op 7 juni 2011 bij de Sociale verzekeringsbank (hierna: SVB) bezwaar tegen een besluit ingevolge de Wet mogelijkheid koopkrachttegemoetkoming oudere belastingplichtigen. Hij stemt in met het verzoek van de SVB om het bezwaarschrift aan te houden totdat de hoogste rechter over de problematiek heeft beslist. Nadat echter in april 2012 Rechtbank Haarlem een voor hem gunstige uitspraak heeft gedaan, verzoekt X bij brief van 25 april 2012 de SVB de tegemoetkoming per ommegaande betaalbaar te stellen. Verder stelt X de SVB in gebreke ter zake van het niet tijdig beslissen met het uitdrukkelijke verzoek om dit verzuim binnen 14 dagen op te heffen. De Hoge Raad oordeelt dat de SVB in verzuim was na de ontvangst van de brief van 25 april 2012 waarin X zijn instemming met uitstel van de beslissing op bezwaar beëindigde. Ten onrechte oordeelde het hof dat de ingebrekestelling prematuur was. Het oordeel van het hof berust volgens de Hoge Raad kennelijk op de opvatting dat uitstel met instemming van partijen (art. 7:10 lid 4 Awb) de beslistermijn opschort en er dus na de ontvangst van de brief van X op 25 april 2012 nog een ongebruikt deel van de beslistermijn zou resteren. Dit is echter een misvatting, aangezien opschorting alleen plaatsvindt in de gevallen die zijn genoemd in lid 2 van art. 7:10 Awb. Met de brief van X van 25 april 2012 is het uitstel dus onmiddellijk beëindigd. Van een premature ingebrekestelling is derhalve geen sprake. De Hoge Raad verklaart het cassatieberoep van X gegrond en stelt de door de SVB verbeurde dwangsom vast op € 1.260.
Wetsartikelen:
Algemene wet bestuursrecht 7:10
Algemene wet bestuursrecht 4:17