In 1991 sluiten de gemeenten Amersfoort, Soest en Baarn een overeenkomst met D nv betreffende de overdracht van de aandelen van E nv. De drie gemeentes waren samen 100% aandeelhouder van E nv, het bedrijf dat gas- en CAI-diensten leverde aan de inwoners van de drie gemeenten. In het onderhandelaarsakkoord tussen de gemeenten en E nv staat dat "zij (de gemeenten, als aandeelhouders van E nv) zullen bevorderen dat de gemeenten geen vergoedingen, retributies, e.d., voor het hebben, c.q. gebruiken van voorwerpen in, op of boven voor openbare dienst bestemd(e) grond en water, c.q. hun in eigendom toebehorende grond en water vragen en/of hebben van D." In geschil is of deze passage in de weg staat aan de heffing van precariobelasting in de gemeente Baarn.
Hof Arnhem oordeelt dat de civielrechtelijke verplichting van de gemeente de bevoegdheid tot de heffing van precariobelasting doorkruist. De term ‘bevorderen' uit de onderhandelaarsovereenkomst wil volgens het hof niet zeggen dat de gemeente louter een inspanningsverplichting op zich heeft genomen. Na de goedkeuring door de gemeenteraad en de ondertekening van de overeenkomst heeft de term ‘bevorderen' geen zelfstandige betekenis meer. De algemene beginselen van behoorlijk bestuur verplichten de gemeente om acht te slaan op de civielrechtelijke verplichting en dus af te zien van het opleggen van aanslagen precariobelasting. Dit ondanks het onderscheid dat bestaat tussen enerzijds de gemeente als partij bij een civielrechtelijke overeenkomst en anderzijds de gemeente als autonome wetgever van de precarioverordening met tarieventabel die de heffingsambtenaar verplicht tot het opleggen van de aanslagen. Het hof oordeelt dat de rechtbank, weliswaar op afwijkende gronden, een juiste eindbeslissing heeft gegeven.
Informatiesoort: VN Vandaag
Rubriek: Bronbelasting, Belastingen van lagere overheden
Instantie: Hof Arnhem
Editie: 23 oktober