Belanghebbende, X bv, betaalt in 2012 aan drie van haar werknemers een loon uit dat hoger is dan € 150.000. In geschil is of X bv in 2013 over dat meerdere loon de 'crisisheffing' c.q. 16% pseudo-eindheffing hoog loon is verschuldigd (art. 32bd Wet LB 1964). X bv heeft aldus € 45.878 op aangifte over maart 2013 afgedragen, doch gaat vervolgens in bezwaar. Rechtbank Den Haag oordeelt dat de heffing terecht is berekend aan de hand van het loon in 2012. Dat is namelijk gedaan uit het oogpunt van eenvoud, maar vooral ook om ontwijkgedrag te voorkomen. De keuze om één groep belastingplichtigen aan te pakken, in plaats van een verhoging van het hoogste IB-tarief is niet in strijd met het gelijkheidsbeginsel (EVRM en IVBPR). De heffing is ook anderszins niet in strijd met enige verdragsbepaling. X bv gaat in hoger beroep. Hof Den Haag oordeelt dat het onderscheid tussen werkgevers met goed betaalde werknemers en werkgevers die alleen werknemers hebben met een salaris onder de € 150.000 niet evident van redelijke grond is ontbloot. De crisisheffing is namelijk onderdeel van een pakket om het begrotingstekort terug te dringen, waarvan een deel bij de werkgevers is neergelegd. De terugwerkende kracht was nodig om het begrotingstekort reeds in 2013 terug te dringen en ter voorkoming van ontgaansmogelijkheden. Het feit dat de crisisheffing bijna 10% is van de totale loonsom van X maakt het in relatieve en absolute zin nog geen individuele buitensporige last. De enkele omstandigheid dat X bv er bij de budgettering en kostprijsberekeningen geen rekening kon houden, maakt dit niet anders. Het beroep van X bv is ook voor het overige ongegrond.
Wetsartikelen:
Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten 26
Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden 14
Wet op de loonbelasting 1964 32bd