De heer X doet in september 2010 BPM-aangifte voor een BMW, type Alpina B3 3.4. De verschuldigde belasting is volgens de aangifte € 1464. De inspecteur legt vervolgens een naheffingsaanslag op van € 1120. In de uitspraak op bezwaar is conform het bezwaar een teruggaaf verleend van € 1689. Er is geen heffingsrente vergoed, doch wel een bezwaarkostenvergoeding toegekend van € 218. Rechtbank Den Haag oordeelt dat X terecht een immateriële schadevergoeding claimt wegens overschrijding van de redelijke termijn. Aangezien X echter een gemachtigde op basis van no cure no pay heeft en in de uitspraak op bezwaar geheel aan het bezwaar tegemoet is gekomen, verkeerde hij vanaf dat moment niet langer in onzekerheid. De termijn die nadien is verstreken, moet dus buiten beschouwing blijven. De immateriële vergoeding wordt vastgesteld op € 1000. Er wordt voorts alsnog € 57 heffingsrente vergoed. De bezwaarkostenvergoeding van € 218 is niet te laag. Voor dit laatste wordt namelijk mede in aanmerking genomen dat in casu slechts één bezwaarschrift is ingediend en dat er geen hoorgesprek heeft plaatsgevonden. X claimt ten onrechte een proceskostenvergoeding op basis van de werkelijke kosten. Er is weliswaar sprake van samenhang als bedoeld in art. 3 Besluit proceskosten bestuursrecht. Een strikte toepassing daarvan zou echter tot een te lage vergoeding resulteren. De proceskostenvergoeding wordt daarom vastgesteld op € 300.
Wetsartikelen:
Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden 6
Wet op de belasting van personenauto's en motorrijwielen 1992 1
Algemene wet bestuursrecht 8:75
Algemene wet bestuursrecht 8:73
Algemene wet bestuursrecht 7:15