Belanghebbende, X, verschilt met de inspecteur van mening over de hoogte van zijn verzamelinkomen en over de vraag of hij in aanmerking komt voor alleenstaande ouderkorting. Bij de uitspraak op bezwaar komt de Belastingdienst uit praktische overwegingen tegemoet aan het bezwaar van X en wordt het verzamelinkomen vastgesteld conform de aangifte. In beroep claimt X (opnieuw) de alleenstaande ouderkorting en maakt hij aanspraak op een dwangsom en een schadevergoeding. Rechtbank 's-Gravenhage wijst het verzoek om een dwangsom wegens niet tijdig beslissen af, omdat ten tijde van het indienen van het bezwaarschrift de Wet dwangsom nog niet van kracht was. Aangaande de schadevergoeding oordeelt de rechtbank dat de behandeling van het bezwaar drie jaar te lang heeft geduurd, waarvan een jaar en vier maanden het gevolg zijn van de wijze waarop de Belastingdienst het bezwaar heeft behandeld. De rechtbank veroordeelt de Belastingdienst tot het betalen van een schadevergoeding van 3 x € 500 = € 1500.

Hof Den Haag matigt de schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn tot € 500. De termijnoverschrijding die te maken heeft met het afwachten van een civiele procedure van X met betrekking tot de hoogte van het salaris, komt voor rekening van X en niet van de inspecteur. Het hof verklaart het incidentele hogere beroep van de inspecteur gegrond. Dat het incidentele beroep buiten de (verlengde) termijn voor het indienen van een verweerschrift is binnengekomen, is voor het hof geen reden om het incidentele hoger beroep buiten beschouwing te laten. Het principale hoger beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 8.15

Algemene wet bestuursrecht 8:73

Algemene wet bestuursrecht 4:16

Algemene wet inzake rijksbelastingen 27m