X maakt op 4 oktober 2016, per e-mail, bezwaar tegen de aan hem opgelegde naheffingsaanslag in de parkeerbelastingen. De heffingsambtenaar meldt X per brief van 4 oktober 2016 dat bezwaarschriften die per e-mail of per fax worden ingediend, niet langer worden behandeld. X gaat in beroep. De rechtbank verklaart het beroep niet-ontvankelijk vanwege het ontbreken van een voor beroep vastbaar besluit. Het hiertegen gerichte verzet van X wordt door de rechtbank ongegrond verklaard. X gaat in cassatie tegen de uitspraak op het verzet.
De Hoge Raad overweegt dat het door X langs elektronische weg gemaakte bezwaar niet voldeed aan de eisen die de heffingsambtenaar aan het gebruik van die weg had gesteld. Het bezwaarschrift had echter, aangezien vaststaat dat het op dezelfde dag door de heffingsambtenaar is ontvangen, alleen niet-ontvankelijk kunnen worden verklaard, indien X in de gelegenheid was gesteld dit verzuim te herstellen binnen een hem daartoe gestelde termijn. Zo'n termijn is in de brief van 4 oktober 2016 echter niet genoemd. Ook is niet gebleken dat de heffingsambtenaar X nadien alsnog een dergelijke gelegenheid tot herstel heeft geboden. Volgens de Hoge Raad had de rechtbank daarom aan de brief van de heffingsambtenaar van 4 oktober 2016 de betekenis moeten toekennen van een schriftelijke weigering om te beslissen op het ingediende bezwaarschrift. Daartegen staat beroep open. Het beroep in cassatie is gegrond. De uitspraak van de rechtbank wordt vernietigd. De Hoge Raad doet het verzet af en verklaart dit gegrond. De rechtbank zal het onderzoek voortzetten in de stand waarin het zich bevond.
Wetsartikelen:
Algemene wet bestuursrecht 6:2
Algemene wet bestuursrecht 6:6
Algemene wet bestuursrecht 2:15