Belanghebbende, X, is bestuurder van een bv. De ontvanger heeft hem aansprakelijk gesteld voor door de bv verschuldigde, maar niet betaalde bedragen aan omzetbelasting en loonbelasting en niet betaalde boetes, invorderingsrente en kosten. In geschil is of de aansprakelijkstelling terecht is.
De Hoge Raad oordeelt dat Hof Amsterdam bij zijn oordeel over de melding betalingsonmacht het onderscheid tussen art. 7 lid 1 en art. 7 lid 2 Uitvoeringsbesluit IW 1990 heeft miskend. Het arrest van de Hoge Raad over het doorlopende en doorwerkende karakter van een melding betalingsonmacht (HR 21 september 2012, nr. 11/04755, V-N 2012/50.22) heeft geen betekenis voor gevallen waarin bij uitsluiting de meldingsregeling van art. 7 lid 2 van toepassing is (vgl. HR 6 april 2012, nr. 11/01496, BNB 2012/161). Deze bepaling bevat een afzonderlijk meldingsregime voor naheffingsaanslagen. Het hof had dus eerst moeten onderzoeken of in dit geval lid 1 of lid 2 van toepassing is. Verder is het hofoordeel dat niet gebleken is dat medio januari 2008 betalingsachterstanden van betekenis aanwezig waren zonder nadere motivering, die ontbreekt, onbegrijpelijk. Ook heeft het hof miskend dat bij de aansprakelijkheid voor boetes, invorderingsrente en invorderingskosten de stelplicht en bewijslast op de ontvanger rusten (HR 8 juni 2012, nr. 11/02591, BNB 2012/221). De Hoge Raad verwerpt het laatste middel van X dat zich richt tegen het hofoordeel dat X niet is benadeeld door het feit dat de ontvanger niet voorafgaand aan de aansprakelijkstelling van X overleg heeft gehad met de curator over de vraag wie tot aansprakelijkstelling over zou gaan.
Wetsartikelen:
Uitvoeringsbesluit Invorderingswet 1990 7