Eiser, X, is eigenaar van het landgoed ‘Vinkenrust'. Bij besluit van 15 mei 2001 hebben de Staatssecretaris van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV) en de Staatssecretaris van Financiën het landgoed aangemerkt als een landgoed als bedoeld in art. 1 van de NSW. Tevens is destijds besloten het landgoed, onder voorwaarden, met ingang van 19 januari 2000 aan te merken als zijnde opengesteld voor het publiek. Op 2 december 2007 en 24 november 2008 is namens X een verzoek ingediend om rangschikking van drie percelen van het landgoed onder de werking van de NSW en die percelen als opengesteld voor het publiek aan te merken. Bij besluit van 6 april 2010 heeft de Minister van LNV en de Staatssecretaris van Financiën besloten alle voor het landgoed ‘Vinkenrust' genomen gemeenschappelijke beschikkingen in te trekken, het landgoed aan te merken als een landgoed als bedoeld in art. 1 van de NSW en het gehele landgoed aan te merken als zijnde niet opengesteld voor het publiek.

Rechtbank Utrecht oordeelt dat de Minister van LNV en de Staatssecretaris van Financiën hun besluit om het landgoed niet langer aan te merken als zijnde opengesteld voor publiek onvoldoende hebben gemotiveerd. Zij hadden volgens de rechtbank deugdelijk moeten motiveren waarom zij van inzicht zijn veranderd. De minister en de staatssecretaris hadden schadelijke gevolgen voor X dienen af te wegen tegen de met de weigering tot openstelling gediende belangen. De afwikkeling van de schadelijke gevolgen van het besluit hebben de minister en de staatssecretaris ten onrechte buiten de vereiste belangenafweging gelaten. De minister en de staatssecretaris zullen, indien zij vast willen houden aan beslissing tot niet openstelling, zich tevens moeten uitlaten over het aanbieden van nadeelcompensatie. Het beroep van X is gegrond.

[Bron Uitspraak]