Rechtbank Gelderland oordeelt dat de verordening leges van de gemeente Apeldoorn verbindt. De rechtbank verwerpt het standpunt van X dat bij de beoordeling van de kostendekkendheid uitsluitend naar de geraamde baten en lasten met betrekking tot de dienst omgevingsvergunning van titel 2 van de Tarieventabel moet worden gekeken. De kostendekkendheidstoets strekt zich uit over de gehele verordening. Over de post egalisatiereserve oordeelt de rechtbank dat uit de stukken blijkt, dat de egalisatiereserve is bedoeld om fluctuaties in de opbrengsten van de legesheffing op te vangen. De egalisatiereserve is kennelijk niet bedoeld om tarieffluctuaties te voorkomen als gevolg van grote, eenmalige uitgaven die zijn verbonden aan de diensten waarop de Legesverordening betrekking heeft en waarvoor de in art. 229b lid 2 onder a Gemeentewet bedoelde bestemmingsreserves of voorzieningen gevormd kunnen worden. Hieruit volgt dat de storting in de egalisatiereserve geen betrekking heeft op lasten ter zake van door de verordening bestreken diensten. De rechtbank verwerpt eveneens het beroep van X, inzake titel 3 en de verstrekkingen uit de GBA in titel 1, dat op basis van art. 13 lid 2 richtlijn 2006/123/EG van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2006 betreffende diensten op de interne markt (PbEG L 376, blz. 36) maximaal kostendekkende tarieven mogen worden geheven. Indien er namelijk veronderstellenderwijs vanuit wordt gegaan dat de tarieven in titel 3 en in titel 1 van de Tarieventabel, zoals X stelt, hoger zijn dan de werkelijke kosten van de procedures, dan moet de conclusie zijn dat de geraamde baten van titel 3 te hoog zijn, omdat die zijn gebaseerd op geschatte inkomsten uit te hoge tarieven. Aan de schatting van de lasten zou die constatering niets veranderen. X heeft er geen belang bij dat de raming van de baten wordt verlaagd. Het beroep is ongegrond.  

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 229b