Belanghebbende, X, houdt zich bezig met de import en export van oosterse meubelen, tapijten en porselein. Uit een boekenonderzoek blijkt dat X geen kasadministratie bijhoudt en dat het aannemelijk is dat er vervalste dan wel valselijk opgemaakte inkoopfacturen in de administratie zijn opgenomen. De inspecteur legt aan X de in geschil zijnde naheffingsaanslag omzetbelasting op (van bijna € 400.000) over de periode 1 januari 2003 t/m 31 december 2006, waarbij de voorbelasting ter zake van de valse inkoopfacturen wordt gecorrigeerd.
Hof Amsterdam (MK II, 27 juni 2013, 11/00819, V-N Vandaag 2013/1540) oordeelt dat de inspecteur terecht een naheffingsaanslag omzetbelasting aan X heeft opgelegd in verband met vervalste inkoopfacturen. Nog daargelaten dat de inkoopfacturen niet voldoen aan de eisen van art. 35a Wet OB 1968, heeft X niet bewezen dat zij recht heeft op aftrek van voorbelasting. Bij dit laatste neemt het hof in aanmerking dat de leveranciers uitdrukkelijk hebben verklaard dat aan de inkoopfacturen geen leveringen ten grondslag hebben gelegen. Nu X met de gewone bewijsregels niet heeft bewezen recht te hebben op vooraftrek, behoeft de vraag of er sprake is van een verzwaarde bewijslast geen beantwoording meer. Ten slotte maakt X niet aannemelijk dat zij erop mocht vertrouwen dat de omzetbelasting van haar leveranciers zou worden nageheven. Het gelijk is aan de inspecteur. Het hoger beroep van X is alleen gegrond omdat X vanwege een vergissing van de inspecteur over de heffingsrente recht heeft op proceskostenvergoeding. De Hoge Raad oordeelt dat de middelen of klachten niet tot cassatie kunnen leiden (art. 81 Wet RO).
Wetsartikelen:
Wet op de omzetbelasting 1968 35a