X maakt bezwaar tegen de WOZ-beschikking 2023 van zijn woning. De heffingsambtenaar verklaart het bezwaar ongegrond en handhaaft de vastgestelde waarde, waarna X in beroep gaat. Tijdens de zitting laat de gemachtigde weten dat hij, na bestudering van het verweerschrift, instemt met de vastgestelde waarde. X zet het beroep door vanwege formele geschilpunten, zoals de vermeende schending van art. 40 Wet WOZ door de heffingsambtenaar in de bezwaarfase, met als doel een proceskostenvergoeding te verkrijgen.
Rechtbank Oost-Brabant oordeelt dat het beroep van X, dat zich enkel richt op formele geschilpunten, niet slaagt. Vanuit proceseconomisch perspectief concludeert de rechtbank in deze zaak niet tot niet-ontvankelijkheid, omdat de eigen appelinstantie Hof ‘s-Hertogenbosch in lijn met de jurisprudentie van de Hoge Raad, geen beletsel ziet om een rechtsmiddel ontvankelijk te achten, zelfs als alleen formele gronden aan de orde zijn. De rechtbank constateert dat de procedure geen materieel belang voor X dient. In bestuursrechtelijke zaken zou een dergelijke zaak zonder twijfel leiden tot niet-ontvankelijkheid. Dat is echter niet het geval op grond van de rechtspraak in het kader van het belastingrecht. De rechtbank vindt een oplossing wenselijk om deze divergentie, uit oogpunt van rechtseenheid, op te lossen. De formele beroepsgronden van X slagen niet, mede gelet op de werkafspraken tussen de gemachtigde en de heffingsambtenaar.
Wetsartikelen:
Wet waardering onroerende zaken 40
Algemene wet bestuursrecht 1:2
Instantie: Rechtbank Oost-Brabant
Rubriek: Waardering onroerende zaken, Fiscaal bestuurs(proces)recht
Editie: 23 september
Informatiesoort: VN Vandaag