X is een Duitse tandarts die vanaf 1 mei 2011 in dienstbetrekking is bij de in Nederland gevestigde Tandartsenpraktijk A. X heeft kort daarvoor haar universitaire opleiding tandheelkunde in Duitsland afgerond en is in april 2011 in Nederland gaan wonen om hier te gaan werken. X meent in aanmerking te komen voor de 30%-regeling, maar volgens de inspecteur is er geen sprake van schaarste aan tandartsen op de Nederlandse arbeidsmarkt. Rechtbank Haarlem oordeelt dat X aannemelijk maakt dat zij over een specifieke deskundigheid beschikt die op de Nederlandse markt niet of schaars aanwezig is. Volgens Hof Amsterdam heeft X echter geen recht op toepassing van de 30%-regeling. X komt in cassatie. Het is volgens X onbegrijpelijk dat het hof tot het oordeel komt dat tandartsen ten tijde van het sluiten van de arbeidsovereenkomst op de Nederlandse arbeidsmarkt niet schaars aanwezig waren. Volgens de Hoge Raad is het hof uitgegaan van de juistheid van de gegevens uit het Capaciteitsrapport, ook voor zover het de situatie betreft ten tijde van het sluiten van de arbeidsovereenkomst van X met de werkgever. Dat uitgangspunt is in cassatie niet bestreden. Het Capaciteitsrapport laat geen andere slotsom toe dan dat instroom van tandartsen uit het buitenland nodig was om vacatures te vervullen, en dat zonder die instroom op de Nederlandse arbeidsmarkt een tekort aan tandartsen zou zijn ontstaan. Onder die omstandigheden moet worden aangenomen dat ten tijde van het sluiten van de arbeidsovereenkomst sprake was van schaarste aan tandartsen op de Nederlandse arbeidsmarkt, en niet slechts van een dreiging van toekomstige schaarste. Aangezien de specifieke deskundigheid van X niet in geschil is betekent dit dat de inspecteur de toepassing van de 30%-regeling ten onrechte heeft geweigerd. Het cassatieberoep is gegrond.
Wetsartikelen:
Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 10ei