X, belanghebbende, is bij beschikking van 2 april 2003 op grond van art. 36 IW 1990 aansprakelijk gesteld voor van A bv over het jaar 1999 nageheven loonbelasting en omzetbelasting. Rechtbank Arnhem heeft het beroep van X tegen de aansprakelijkstelling ongegrond verklaard. Hof Arnhem heeft deze uitspraak bevestigd. Het hof overwoog dat X aansprakelijk is voor de invorderingsrente en de invorderingskosten, omdat hij niet aannemelijk heeft gemaakt dat op het moment dat de aangiften hadden moeten worden gedaan en betaald, A bv niet over voldoende financiële middelen beschikte. De Hoge Raad overweegt dat krachtens art. 32 lid 2 IW 1990 op de ontvanger de stelplicht, en bij gemotiveerde betwisting, de bewijslast rust ten aanzien van feiten en omstandigheden die (kunnen) meebrengen dat het belopen van de invorderingsrente en de invorderingskosten aan de aansprakelijke is te wijten. Aangezien het hof deze verdeling van stelplicht en bewijslast heeft miskend en het hof tevens niet heeft beoordeeld of het aan X te wijten is dat de naheffingsaanslagen niet zijn betaald, is het beroep in cassatie van X gegrond. Verwijzing volgt naar Hof 's-Hertogenbosch. Verwijzingshof 's-Hertogenbosch overweegt dat de ontvanger heeft voldaan aan de op hem rustende bewijslast en dat X' handelwijze meebrengt dat het belopen van de invorderingskosten en de invorderingsrente aan hem is te wijten. De ontvanger heeft zich van meet af aan op het standpunt gesteld dat het aan X is te wijten dat de door A bv verschuldigde loonbelasting en omzetbelasting niet (volledig) zijn betaald, welke niet-betaling het gevolg is van aan X te wijten kennelijk onbehoorlijk bestuur. De aansprakelijkstelling wordt gehandhaafd.
Lees ook het thema Bestuurdersaansprakelijkheid.
Wetsartikelen: