Aan X is door zijn werkgever in 2008 een auto van de zaak ter beschikking gesteld. Ex art. 13bis Wet LB 1964 is bij de LB-inhouding en het vaststellen van de IB-aanslag 2008 rekening gehouden met een bijtelling van 25% van de cataloguswaarde van de auto. X stelt dat de bijtelling moet worden gebaseerd op art. 13 lid 2 Wet LB 1964 en dat geen rekening moet worden gehouden met art. 13bis Wet LB 1964. Hof Amsterdam oordeelt dat het de wetgever vrij stond om de waarderingsregels van art. 13bis Wet LB 1964 in de wet op te nemen. Hieraan doet volgens het hof niet af dat vóór de invoering van art. 13bis Wet LB 1964 reeds in art. 13 lid 2 Wet LB 1964 voorzien was in de mogelijkheid om bij ministeriële regeling nadere regels te stellen met betrekking tot de waardering van niet in geld genoten loon. Het hof verwerpt ook de stelling van X dat de bijtelling in strijd is met het non-discriminatiebeginsel, omdat de bijtelling afhankelijk is van de hoogte van het gehalte aan CO2-uitstoot van de auto. De aanslag blijft in stand.
Advocaat-generaal (A-G) Niessen concludeert dat de formele wetgever in het staatsrecht een gedelegeerde regelgevende bevoegdheid ook weer zelf kan uitoefenen. Volgens de A-G is niet vereist dat de delegatiebepaling herroepen wordt. Ook hoeft volgens de A-G niet uitdrukkelijk een voorbehoud te worden gemaakt. Ten aanzien van de verhoging van het bijtellingspercentage merkt de A-G op dat er geen sprake is van een ongelijke behandeling ten opzichte van vergelijkbare belastingplichtigen. Verder stelt de A-G vast dat het verschil in behandeling tussen dieselauto's en benzineauto's valt binnen de ruime beoordelingsvrijheid van de wetgever. De A-G adviseert de Hoge Raad om het cassatieberoep ongegrond te verklaren.
Wetsartikelen:
Wet inkomstenbelasting 2001 3.81
Wet op de loonbelasting 1964 13bis
Informatiesoort: VN Vandaag
Rubriek: Bronbelasting, Loonbelasting
Instantie: Hoge Raad (Advocaat-Generaal)
Editie: 18 december