X ontvangt sinds 2021 een ziektewetuitkering van het UWV. In 2022 bedraagt deze uitkering € 22.767. X merkt de uitkering in haar aangifte IB/PVV 2022 aan als ‘inkomsten uit tegenwoordige dienstbetrekking’, net zoals in haar aangifte IB/PVV 2021. De inspecteur stelt de aanslag IB/PVV 2021 zonder inhoudelijke beoordeling vast in overeenstemming met de ingediende aangifte. Voor het jaar 2022 merkt de inspecteur de ziektewetuitkering echter aan als ‘inkomsten uit vroegere dienstbetrekking’ en wijkt af van de ingediende aangifte. X stelt dat de inspecteur haar aangifte IB/PVV 2022 op dit punt zou moeten volgen, net zoals in 2021. Daarnaast maakt X een vergelijking tussen zelfstandigen die een arbeidsongeschiktheidsuitkering van het UWV ontvangen en iemand zonder dienstbetrekking die een ziektewetuitkering ontvangt van het UWV, en stelt dat sprake is van rechtsongelijkheid.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de ziektewetuitkering van X als inkomen uit vroegere arbeid moet worden aangemerkt. X onderbouwt niet voldoende waarom de uitkering als inkomen uit tegenwoordige arbeid moet worden aangemerkt. Er zijn geen feitelijke gegevens aangeleverd die de stelling ondersteunen. Daarnaast oordeelt de rechtbank dat er geen sprake is van schending van het vertrouwensbeginsel. Aan de enkele omstandigheid dat het standpunt van X bij de aanslagregeling over 2021 is gevolgd, kan niet zonder meer een in rechte te beschermen vertrouwen worden ontleend dat de inspecteur dit standpunt ook in de toekomst zal blijven volgen. X heeft de kwestie in 2021 niet uitdrukkelijk en gemotiveerd aan de orde gesteld bij de inspecteur. Ook is er geen sprake van schending van het gelijkheidsbeginsel, omdat de situatie van zelfstandigen met een arbeidsongeschiktheidsuitkering niet vergelijkbaar is met die van X. Het beroep van X is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet inkomstenbelasting 2001 8.1

Wet inkomstenbelasting 2001 8.14a

Wet inkomstenbelasting 2001 8.11